Ως υπουργός Οικονομικών της Ανγκελα Μέρκελ, ο Ολαφ Σολτς ήταν πάντα αντίθετος στο αίτημα περί αύξησης των αμυντικών δαπανών της πατρίδας του στο 2% του ΑΕΠ, όπως συστήνεται από το ΝΑΤΟ. Ακόμη και ο στόχος του 1,5% φαινόταν ιδιαίτερα φιλόδοξος.

Τώρα, όμως, χάρη στον Βλαντίμιρ Πούτιν, επιτεύχθηκε αυτό που ο αμερικανός φίλος και θαυμαστής του, ο Ντόναλντ Τραμπ, απαιτούσε, επικρίνοντας σφοδρά τη Γερμανία: την περασμένη Κυριακή ο γερμανός καγκελάριος, μην έχοντας ακόμη συμπληρώσει τρεις μήνες στη θέση του, ανακοίνωσε, καταχειροκροτούμενος από τους γερμανούς νομοθέτες, μία άνευ προηγουμένου αύξηση των αμυντικών δαπανών της Γερμανίας, οι οποίες μόνον κατά το τρέχον έτος θα φτάσουν στα 100 δισεκατομμύρια ευρώ. «Στο εξής θα επενδύουμε άνω του 2% του ΑΕΠ στην άμυνά μας», είπε ο Σολτς.

Αυτό σημαίνει πως η Bundeswerh, ο γερμανικός στρατός, ο οποίος έως τώρα ήταν κυρίως ένας στρατός επέμβασης στο εξωτερικό, θα καταστεί ικανός να προασπίζεται τη χώρα του, καθώς και τους συμμάχους της, από εχθρικές επιθέσεις. Στην πραγματικότητα πρόκειται για επανεξοπλισμό της Γερμανίας.

Τα γερμανικά Μέσα, από τη συντηρητική Welt έως την προοδευτικότερη Süddeutsche Zeitung, χαιρέτισαν την απόφαση του Ολαφ Σολτς, κάνοντας λόγο για «ιστορική», για «θεαματική» καμπή που θα μείνει «αλησμόνητη». Ακόμη και ο επιφυλακτικός Βόλφγκανγκ Μινχάου, πρώην αρθρογράφος των Financial Times και νυν διευθυντής του Eurointelligence, σε κείμενό του στην Corriere della Sera αναγνωρίζει ότι ενδέχεται όντως κάτι να αλλάζει στην πατρίδα του, αν και θεωρεί πως η πραγματική δοκιμασία για τη Γερμανία θα αφορά την εξάρτησή της από το φυσικό αέριο της Ρωσίας. 

«Ο κόσμος μετά δεν θα είναι ίδιος με τον κόσμο πριν», είπε ο Σολτς, απευθυνόμενος στα μέλη της Μπούντεσταγκ. «Η 24η Φεβρουαρίου του 2022 αποτελεί ορόσημο στην Ιστορία της ηπείρου μας. Με την εισβολή στην Ουκρανία, ο ρώσος πρόεδρος άρχισε εν ψυχρώ έναν επιθετικό πόλεμο. Για έναν και μόνο λόγο: η ελευθερία του ουκρανικού λαού αμφισβητεί το δικό του καταπιεστικό καθεστώς. Αυτό είναι απάνθρωπο. Είναι παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου. Δεν υπάρχει τίποτα και κανείς που να μπορεί να το δικαιολογήσει», σημείωσε. «Οποιος διαβάζει τα ιστορικά δοκίμια του Πούτιν, όποιος παρακολούθησε στην τηλεόραση τη δημόσια κήρυξη του πολέμου στην Ουκρανία ή όποιος, όπως εγώ, του μίλησε πρόσφατα προσωπικά, δεν μπορεί πλέον να έχει αμφιβολίες: ο Πούτιν θέλει να ιδρύσει μια ρωσική αυτοκρατορία», πρόσθεσε ο γερμανός καγκελάριος.

«Ενδέχεται να είναι αυτή η ημέρα κατά την οποία η Γερμανία αφήνει πίσω της μια ιδιαίτερη μορφή αυτοσυγκράτησης όσον αφορά την εξωτερική πολιτική και την ασφάλεια», παραδέχτηκε και η Πράσινη υπουργός Εξωτερικών Αναλένα Μπέρμποκ, εξηγώντας ότι «εάν ο κόσμος μας είναι διαφορετικός, τότε πρέπει να είναι και οι πολιτικές μας διαφορετικές». Ο επίσης Πράσινος αντικαγκελάριος της Γερμανίας Ρόμπερτ Χάμπεκ, σχολιάζοντας την απόφαση για την αποστολή οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία, αφότου τόνισε ότι σέβεται τους θιασώτες του άνευ όρων ειρηνισμού, σημείωσε πως κατά τη γνώμη του κάνουν λάθος.

Περί καμπής έκανε λόγο και ο πιο μετρημένος, τουλάχιστον όσον αφορά τα δημοσιονομικά, ο Φιλελεύθερος Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ο Κρίστιαν Λίντνερ, αναφερθείς σε ένα άλλο ζήτημα που καίει τους Γερμανούς: «Η ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές μάς απαλλάσσει από την εξάρτηση. Για αυτό η ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές είναι ενέργεια ελευθερίας», δήλωσε στο γερμανικό κοινοβούλιο.

Πρόκειται, όντως, για έναν ολικό αναπροσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής και των πολιτικών ασφαλείας και ενέργειας της Γερμανίας, η οποία συνοδεύτηκε από μια σημαντική μετακίνηση των κυβερνώντων κομμάτων από ιστορικές θέσεις τους: οι Σοσιαλδημοκράτες τάσσονταν ανέκαθεν υπέρ του αφοπλισμού, όσον αφορά τους Πράσινους ο αντιπυρηνικός πασιφισμός αποτελεί δομικό τους στοιχείο, ενώ οι φιλελεύθεροι του Ελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος αντιστέκονταν έως τώρα στην αύξηση των επενδύσεων (που επιδίωκαν τα άλλα δύο κόμματα) σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Ομως αυτός ο αναπροσανατολισμός δεν αφορά μόνο την πολιτική, αφορά επίσης τη σχέση της δημοκρατικής Γερμανίας με το παρελθόν και την Ιστορία της, κυρίως την αίσθηση ενοχής για τα ναζιστικά εγκλήματα που εξακολουθούν να στοιχειώνουν τη χώρα. Η Ρωσία και η Ουκρανία πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το γεγονός αυτό ωθούσε έως και την προηγούμενη εβδομάδα τη Γερμανία να αντιμετωπίζει με ιδιαίτερη αυτοσυγκράτηση τις δύο χώρες, και ειδικά τη Ρωσία. 

Εως και πριν από το ξέσπασμα του πολέμου, το Βερολίνο ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικό στις κρίσεις του όσον αφορά τις κυρώσεις και τα αντίποινα κατά τη Ρωσίας. Ομως μέσα σε μία εβδομάδα άλλαξαν όλα και η γερμανική κυβέρνηση απέδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι η ευθύνη για το παρελθόν δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για την αποποίηση των ευθυνών στο παρόν.