Μια ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού που γνωστοποιεί την απόφαση να ανασταλεί «οποιαδήποτε υλοποίηση, συνεργασία, προγραμματισμός ή συζήτηση εκδηλώσεων με ρωσικούς πολιτιστικούς οργανισμούς» σχολιάστηκε ως πρόθεση της Λίνας Μενδώνη, μετά τη μετάδοση της παράστασης της «Λίμνης των Κύκνων», να απαγορεύσει και τον Τσαϊκόφσκι. Αυτό ήταν χαμηλού επιπέδου προπαγάνδα.

Το ότι η απαγόρευση δεν έχει σχέση με το έργο αυτό καθαυτό και θα ίσχυε αν τα Μπολσόι ανέβαζαν, για παράδειγμα, χορογραφία του Μορίς Μπεζάρ, όπως και το ότι αντίστοιχα μέτρα πήραν το Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου και η Μητροπολιτική Οπερα της Νέας Υόρκης, δεν παίζουν και μεγάλο ρόλο στην προπαγάνδα. Για να το πω και στα tsaklotese: η αποδοχή από τον ΣΥΡΙΖΑ του ρόλου του πάστορα ο οποίος κηρύττει στη χορωδία της εκκλησίας λόγια που θα τα πιστέψουν μόνο αυτοί που είναι πρόθυμοι να πιστέψουν τα πάντα –και αν τα γεγονότα δεν δικαιώνουν τη θεωρία, τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο στις αντιδράσεις για την εισβολή στην Ουκρανία: η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι η Ελλάδα βρίσκεται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Και ότι η σωστή πλευρά είναι των συμμάχων της στην Ευρώπη.

Μετά τη Μεταπολίτευση και για δεκαετίες, οι κυβερνήσεις, για να φανούν ανεξάρτητες, έπρεπε να δηλώνουν ότι αποστρέφονται του συμμάχους τους. Το «Είμαστε και εμείς Δύση» του Κυριάκου Μητσοτάκη, ανάλογο του «Η Ελλάς πολιτικά, αμυντικά, οικονομικά, πολιτιστικά ανήκει εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, κλείνει έναν κύκλο της Μεταπολίτευσης. Στον οποίο, σαν μέλλον της Ελλάδας είχαν προταθεί οι πιο απίθανες συμμαχίες –από τη Λιβύη μέχρι τη Βενεζουέλα.

Τα ορφανά της Σοβιετικής Ενωσης και του Στάλιν, που φίμωσε τον Σοστακόβιτς επειδή δεν του άρεσε η «Λαίδη Μάκβεθ», ιστορικά δεν παίζουν κανένα ρόλο. Αλλωστε, όπως το 2015 είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας, «τα σκυλιά ουρλιάζουν αλλά το καραβάνι προχωρά». Στο μόνο που είχε κάνει λάθος ήταν ποιος είναι το καραβάνι και ποιος τα σκυλιά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News