Απρίλιος 2011. Παραμονή του ημιτελικού Ρεάλ – Μπαρτσελόνα, ο Πεπ Γκουαρντιόλα εμφανίζεται στο press room του «Μπερναμπέου» για τη συνέντευξη Τύπου που επιτάσσει το πρωτόκολλο του Champions League. Κάθεται στη θέση του, δείχνει τις κάμερες και ρωτάει ποια απ’ όλες είναι του Μουρίνιο. Συμπεραίνοντας οτι μάλλον δικές του είναι όλες, εξαπολύει τον επιθετικό του μονόλογο:

«Ο Ζοσέ Μουρίνιο γ@μ@ει και δέρνει στα ΜΜΕ! Θα αναμετρηθούμε σε 24 ώρες στο γήπεδο, όμως εκτός αγωνιστικών χώρων του δίνω το Champions League. Με έχει νικήσει. Δεν έχω κάποιον διαιτητή ή σκηνοθέτη που να κάνει τη δουλειά για μένα. Αυτός είναι το γαμ@@@@ο αφεντικό στα ΜΜΕ, και όλος ο κόσμος το γνωρίζει. Είναι μάγος σε αυτόν τον τομέα. Δεν θέλω να τον ανταγωνιστώ ούτε λεπτό».

Θέλει – δεν θέλει, ο Γκουαρντιόλα είναι υποχρεωμένος να το (ξανα)κάνει. Αυτή τη φορά, μάλιστα, δεν θα μοιράζεται με τον μισητό του αντίπαλο μόνο το ίδιο πρωτάθλημα, αλλά και την ίδια πόλη. Εκείνος ως προπονητής της Σίτι, ο Μουρίνιο της Γιουνάιτεντ. Μια βεντέτα αναβιώνει. Μπορεί το Μάντσεστερ και ο καθωσπρεπισμός της Premier League να την αντέξουν;

«Γνωριζόμαστε πολύ καλά», είχε πει με νόημα εκείνο το βράδυ ο -τότε- προπονητής της Μπαρτσελόνα. Πράγματι. Αν και ο πολύς κόσμος πιστεύει οτι η έχθρα των δυο ανδρών χρονολογείται από την ημέρα που ο Μουρίνιο ανέλαβε τη Ρεάλ (26 Μαΐου 2010), η αλήθεια είναι οτι οι ρίζες της φτάνουν 20 χρόνια πίσω. Στο καλοκαίρι του 1996, όταν ο σερ Μπόμπι Ρόμπσον ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Μπαρτσελόνα φέρνοντας μαζί του στο «Καμπ Νου» έναν ωραιοπαθή, θρασύτατο διερμηνέα με ειρωνικό χαμόγελο, που οι περισσότεροι καταλανοί αντιπάθησαν με την πρώτη ματιά. Ηταν ο Ζοσέ Μουρίνιο, ο οποίος -στα 33 του- έκανε τα πρώτα του βήματα στην προπονητική.

Συνεργάστηκαν -τρόπος του λέγειν- για τέσσερα χρόνια. Ο Γκουαρντιόλα ως παίκτης και αρχηγός της Μπαρτσελόνα, και ο Μουρίνιο ως βοηθός προπονητή. Πρώτα του Ρόμπσον και -μετά την απόλυση του άγγλου, το 1997- του Λουίς φαν Χάαλ. Ο ολλανδός, μάλιστα, τού είχε δώσει υπερεξουσίες, τις οποίες ο Ζοσέ φρόντιζε να εξαντλεί – όχι πάντοτε με τον πιο ευγενικό τρόπο. Η ευγένεια δεν ήταν ποτέ το φόρτε του. Δεν είχε να πει έναν καλό λόγο για κανέναν, και διαρκώς προκαλούσε. Ακόμη και ο χαμηλών τόνων Πεπ δεν άφηνε τις προσβολές του να πέσουν κάτω. Του απαντούσε στο ίδιο ύφος.

Οι φωτογραφίες εκείνης της περιόδου που εικονίζουν τους δυο άνδρες μαζί, είναι συλλεκτικές. Σπανιότατες. Δεν ήθελαν ούτε να βλέπουν ο ένας τον άλλον, και προσπαθούσαν να τηρούν τις αποστάσεις, ώστε να μην υπάρξει κάποιο… θερμό επεισόδιο, το οποίο θα τους εξέθετε στα μάτια του αυστηρού φαν Χάαλ. Το 2000, ένα χρόνο προτού ο Γκουαρντιόλα κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, ο Μουρίνιο έφυγε από τη Βαρκελώνη για να ανοίξει τα φτερά του ως πρώτος προπονητής. «Επιτέλους, ξεκουμπίστηκε», είχε πει στους συμπαίκτες του ο ανακουφισμένος Πεπ. Ούτε εκείνοι «τον πήγαιναν». Αλλά δεν είχε απαλλαγεί οριστικά από τον Μουρίνιο. Κάθε άλλο.

Δέκα χρόνια αργότερα, ο Γκουαρντιόλα -ο οποίος από το 2008 είχε αναλάβει την Μπαρτσελόνα- κόντεψε να… πάθει εγκεφαλικό, όταν η Ρεάλ Μαδρίτης ανακοίνωσε την πρόσληψη του Μουρίνιο. Ο Ζοσέ, μερικές ημέρες αφότου είχε κατακτήσει το δεύτερο Champions League της καριέρας του με την Ιντερ, εμφανίστηκε στη Μαδρίτη πιο αλαζόνας από ποτέ. Ολοι καταλάβαιναν οτι τα «clásico» (τα ντέρμπι Μπαρτσελόνα – Ρεάλ) που θα ακολουθούσαν, στην Ισπανία ή στην Ευρώπη, θα είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον έξω από τις γραμμές των γηπέδων…

Οποιος ξαναδιαβάσει την Ιστορία με τη νηφαλιότητα που χαρίζει η χρονική απόσταση από τα γεγονότα, και μελετήσει τις μαρτυρίες ανθρώπων που -τότε- βρίσκονταν πολύ κοντά στον Φλορεντίνο Πέρεθ, αντιλαμβάνεται οτι ο πρόεδρος της Ρεάλ δεν επέλεξε τον Μουρίνιο μόνον επειδή ήταν καλός προπονητής. Τον ήθελε ως «απάντηση» στον Γκουαρντιόλα. Το καλύτερο αντίδοτο στα «θαύματα» του Πεπ -που τότε κάλπαζε με την Μπαρτσελόνα- ήταν ο ορκισμένος εχθρός του. Μια αντίθετη αλλά το ίδιο έντονη προσωπικότητα. Μια αντίδραση στη δράση.

Ο Μουρίνιο έφερε στο «Μπερναμπέου» τον τίτλο, τον οποίο επί τρεις διαδοχικές σεζόν σάρωνε η Μπαρτσελόνα του Πεπ

Αυτό συνέβη και τώρα, στο Μάντσεστερ. Αφού η Σίτι προσέλαβε ένα τόσο μεγάλο όνομα, η Γιουνάιτεντ έπρεπε να βρει ένα αντίστοιχο μέγεθος. Εναν σταρ που θα… ισοφάριζε αυτό το μεγάλο επικοινωνιακό «μπαμ» των σεΐχηδων της πόλης. Εναν άνθρωπο – εγγύηση οτι μπορεί να ανταγωνιστεί τον Πεπ με επιτυχία. Προφανώς υπήρχαν κι άλλοι που θα μπορούσαν. Αλλά ο Μουρίνιο το έχει κάνει -πριν από μια πενταετία- με εξαιρετική επιτυχία.

Στην πρώτη του σεζόν στη Ρεάλ κατάφερε να τη φτάσει στα ημιτελικά του Champions League. Αποκλείστηκε από την Μπαρτσελόνα, όμως τής άρπαξε το Κύπελλο Ισπανίας νικώντας την 1-0, με γκολ του Κριστιάνο Ρονάλντο. Την επόμενη χρονιά (2011-2012) τής πήρε το Πρωτάθλημα, αφού έσπασε όλα τα ρεκόρ: περισσότερες νίκες σε μία σεζόν στο ισπανικό πρωτάθλημα (32), περισσότερες νίκες εκτός έδρας (16), καλύτερη συγκομιδή πόντων όλων των εποχών στα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (100), περισσότερα γκολ στην ιστορία του ισπανικού πρωταθλήματος (121) και μεγαλύτερη διαφορά τερμάτων (+89).

Ο Μουρίνιο έφερε στο «Μπερναμπέου» τον τίτλο, τον οποίο επί τρεις διαδοχικές σεζόν σάρωνε η Μπαρτσελόνα του Πεπ. Από την ημέρα που έγινε αφεντικό στο «Καμπ Νου», ο Γκουαρντιόλα έχασε μόλις τέσσερα από τα 18 τρόπαια που μπορούσε να κατακτήσει. Τα τρία από τα τέσσερα, του τα «έκλεψε» ο Μουρίνιο. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο πορτογάλος έδωσε πίσω στη Ρεάλ το χαμένο της γόητρο. Θεράπευσε το κόμπλεξ της απέναντι στους καταλανούς, εξαφάνισε τη χαώδη διαφορά δυναμικότητας που χώριζε τις δυο ομάδες, της πρόσφερε αυτοπεποίθηση. Οι ντροπιαστικές ήττες της Ρεάλ από την Μπαρτσελόνα, με «εξάρες» και «πεντάρες», ξεχάστηκαν. Στα δυο χρόνια που παίχτηκε η… υπερπαραγωγή «Μουρίνιο Vs Γκουαρντιόλα» στην Ισπανία, ο Γκουαρντιόλα κατέκτησε τρεις σπουδαίους τίτλους (ένα Champions League, ένα Πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο Ισπανίας) και ο Μουρίνιο, δυο (ένα Πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο).

Πώς τα κατάφερε, ο Ζοσέ, να διακόψει την κυριαρχία του Πεπ; Πάντως, όχι με… τον σταυρό στο χέρι. Στον τοίχο του γραφείου του, στο αθλητικό κέντρο της Ρεάλ, δέσποζε μια τεράστια αφίσσα που τον έδειχνε να σπριντάρει στο τερέν του «Καμπ Νου» με το δάχτυλο στον αέρα, πανηγυρίζοντας την πρόκριση της Ιντερ στον ημιτελικό του Champions League. Μα, ήταν -πια- προπονητής της Ρεάλ. Γιατί διάλεξε αυτή τη φωτογραφία; Είναι απλό: επειδή πέρασε η Ιντερ, ενώ η Μπαρτσελόνα… πήγε σπίτι της. Επειδή η αφεντιά του είχε προσφέρει στη Ρεάλ μια πολύτιμη υπηρεσία, προτού καν πατήσει το πόδι του στη Μαδρίτη: την είχε απαλλάξει από έναν εφιάλτη: να σηκώσει -η Μπαρτσελόνα- την Κούπα του Champions League μέσα στο «Μπερναμπέου».

Ο Μουρίνιο κήρυξε τον πόλεμο στην Μπαρτσελόνα, για την οποία είχε πει -κάποτε- οτι θα είναι για πάντα στην καρδιά του. Δεν άφηνε τίποτα στην τύχη. Εφτασε στο σημείο να δυναμιτίσει τις σχέσεις των διεθνών ποδοσφαιριστών του με εκείνους των καταλανών, που ήταν μάλλον φιλικές έπειτα από τον κοινό τους θρίαμβο με την εθνική ομάδα της Ισπανίας στο Μουντιάλ του 2010. Τους συγκέντρωσε αρκετές φορές για να τους εξηγήσει οτι οι καταλανοί συνάδελφοί τους μισούν την Ισπανία, πως δεν είναι δυνατόν να γίνουν πραγματικοί φίλοι με τους εχθρούς της πατρίδας τους. Ενα χρόνο μετά την αποχώρησή του από τη Ρεάλ, ο πρώην αρχηγός της -ο τερματοφύλακας Ικερ Κασίγιας- αποκάλυψε σε εκπομπή της ισπανικής τηλεόρασης, ΤVE, οτι ένας από τους λόγους που τσακώθηκαν με τον Μουρίνιο, ήταν πως ο πορτογάλος τού απαγόρευε να έρχεται σε επαφή με παίκτες της Μπαρτσελόνα.

Το κήρυγμα μίσους περιελάμβανε τους τρόπους με τους οποίους οι Αρχές ευνοούν την Μπαρτσελόνα, το πώς οι παίκτες της «βουτάνε» και οι διαιτητές τούς δίνουν τα πέναλτι, το πόσο υποκριτής είναι ο Γκουαρντιόλα, που υποκρίνεται τον πράο και πολιτισμένο – αλλά δεν διαφέρει καθόλου από αυτόν (τον Μουρίνιο). Δεν είναι τυχαίο, οτι στις μέρες του πορτογάλου στην Ισπανία, τα «clásico» σημείωσαν ρεκόρ αποβολών. Ιδίως το 2011, που η τύχη το ‘φερε να διεξαχθούν τέσσερα τέτοια ντέρμπι σε 18 ημέρες, κανείς δεν θυμάται αν παίχτηκε ποδόσφαιρο. Οι αγώνες καλύφθηκαν από ένα σύννεφο σκόνης που σήκωσε η προσωπική κόντρα των δυο προπονητών.

«Είναι φανερό, οτι ο Μουρίνιο έκανε κακό στο ισπανικό ποδόσφαιρο», είχε πει ο Αντρές Ινιέστα στην El País. Ο πορτογάλος απάντησε, δημοσίως, οτι πρέπει να του χρωστάει χάρη (το ισπανικό ποδόσφαιρο) που το λύτρωσε από την ηγεμονία της Μπαρτσελόνα. Ο Εμίλιο Μπουτραγκένιο, παλιά δόξα της Ρεάλ και -τότε- γενικός διευθυντής του συλλόγου, έσπευσε να υπερασπιστεί τη συμπεριφορά του προπονητή του: «Δεν τον φέραμε στη Μαδρίτη για να κάνει φίλους…». Αλλά, έναν χρόνο αργότερα, τον Μάιο του 2013, όταν ο Μουρίνιο απολύθηκε, ο πρόεδρος της Ρεάλ ανέφερε, μεταξύ άλλων, στην ανακοίνωσή του: «…στη Ρεάλ Μαδρίτης είμαστε συνηθισμένοι στην ένταση, όμως με τον Μουρίνιο έφτασε σε ανυπόφορα επίπεδα…».

Κανέναν δεν ωφέλησε αυτή η ακραία, παράλογη κόντρα που διαρκώς υποδαύλιζε ο Μουρίνιο για να τον ακολουθήσει ο Γκουαρντιόλα. Ρεάλ και Μπαρτσελόνα μοιράστηκαν τους τίτλους, αυτά τα δυο χρόνια, όμως έχασαν την ουσία: το ποδόσφαιρο. Λέγεται πως ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Πεπ αποφάσισε να αποχωρήσει, το 2012, ήταν επειδή είχε κουραστεί να τσακώνεται με τον Ζοσέ. Είχε καταντήσει αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς του. Το παράδοξο είναι, οτι μετά τη φυγή του Γκουαρντιόλα, ο Μουρίνιο… κατέρρευσε.

Ο πορτογάλος ορφάνεψε. Δεν είχε, πια, με ποιον να καυγαδίσει. Και άρχισε να τα βάζει με τους παίκτες του. Την περίοδο 2012-2013 έχασε το Πρωτάθλημα από τον Βιλανόβα (τον διάδοχο του Γκουαρντιόλα) με 15 βαθμούς διαφορά, αποκλείστηκε στο Champions League από την Ντόρτμουντ και ηττήθηκε στον τελικό του κυπέλλου Ισπανίας από την Ατλέτικο Μαδρίτης. Στο τέλος της, απολύθηκε.

Τώρα θα (ξανα)συναντηθούν στο Μάντσεστερ. Μπορεί, στο μεταξύ,  να έβαλαν μυαλό. Αλλωστε, οι συνθήκες θα είναι εντελώς διαφορετικές. Η αντιπαλότητα της Γιουνάιτεντ με τη Σίτι ούτε καν συγκρίνεται με όσα είχαν να χωρίσουν η Ρεάλ με την Μπαρτσελόνα. Ο τίτλος δεν θα είναι μια διελκυστίνδα μεταξύ των δυο τους. Στα χρόνια του στην Αγγλία, αυτός που ο Μουρίνιο λατρεύει να κακολογεί, είναι ο Αρσέν Βενγκέρ. Το περιβάλλον διαφέρει πολύ από τη μεσογειακή αρένα του ισπανικού πρωταθλήματος. Οι κανόνες ευπρέπειας που επιβάλλει η Premier League, είναι αυστηροί. Εκεί, η προστασία του προϊόντος που λέγεται ποδόσφαιρο είναι πάνω απ’ όλα και απ’ όλους. Αλλά το πιο ιντριγκαδόρικο απ’ όλα, είναι οτι θα ζουν στην ίδια πόλη. Θα πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον. Ή θα πρέπει να εφεύρουν τρόπους για να το αποφύγουν.

Η πρώτη τους αναμέτρηση είναι προγραμματισμένη πιο νωρίς απ’ όσο θα περίμεναν, αλλά σε ουδέτερο έδαφος: στη «Φωλιά του Πουλιού», στο Πεκίνο. Οι δύο ομάδες του Μάντσεστερ, που στα τέλη Ιουλίου θα βρίσκονται σε περιοδεία στην Κίνα, θα παίξουν αντίπαλες σε φιλικό παιχνίδι. Κι έπειτα, από τον Αύγουστο, οι δυο άσπονδοι εχθροί θα γίνουν οι πιο καλοπληρωμένοι πρωταγωνιστές της Premier League 2016-2017.

Υπάρχει κι αυτό το έθιμο με το κρασάκι που ο προπονητής των γηπεδούχων συνηθίζει να προσφέρει στον φιλοξενούμενο συνάδελφό του. Η εικόνα από το γραφείο του Μουρίνιο στο «Ολντ Τράφορντ», όταν θα περιμένει τον καταλανό για να τον κεράσει, θα αξίζει πιο πολύ και από το Γιουνάιτεντ – Σίτι. Πάντως, αν ήμουν ο Γκουαρντιόλα, δεν θα το έπινα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News