Από τα χέρια τους έχουν περάσει οι μεγαλύτερες ανατροπές που γνώρισε το ευρωπαϊκό μπάσκετ στον 21ο αιώνα. Αμέτρητες φορές, πότε ο Βασίλης Σπανούλης και πότε ο Δημήτρης Διαμαντίδης έχουν αλλάξει τον ρου της ιστορίας ενός καθοριστικού αγώνα. Και χθες (Κυριακή), στον δεύτερο τελικό του Πρωταθλήματος, πρωταγωνίστησαν στα οκτώ δευτερόλεπτα που θα συζητάμε επί δεκαετίες. Ο Διαμαντίδης είχε σκηνοθετήσει το τελευταίο σουτ της αστραφτερής καριέρας του μπροστά στο κοινό του. Τον τέλειο επίλογο. Ο Σπανούλης, όμως, είχε το δικό του σενάριο για το φινάλε.

Το μπάσκετ είναι το άθλημα του προπονητή και των μεγάλων παικτών. Ο κόουτς μπορεί να σχεδιάσει μια φάση στην παραμικρή της λεπτομέρεια. Λες και την έχει ξαναδεί, προτού παιχτεί στο παρκέ. Ο μεγάλος παίκτης είναι αυτός που δικαιώνει το σχέδιο, εφαρμόζοντάς το τέλεια. Αλλά, στο τέλος, τη μοίρα του αποτελέσματος την ορίζει η «ψυχή». Αυτό το χαρακτηριστικό που κάνει τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη να ξεχωρίζουν, ακόμη κι από τους καλύτερους μπασκετμπολίστες της Ευρώπης. Αυτό που τους κάνει μοναδικούς.

Το παραδέχονται -με τον τρόπο τους- και οι προπονητές. Το… σχέδιο του Αργύρη Πεδουλάκη για την τελευταία επίθεση της ομάδας του στο χθεσινό ντέρμπι, ήταν να φτάσει η μπάλα στον Διαμαντίδη. Του Γιάννη Σφαιρόπουλου, να την πάρει ο Σπανούλης. Φαντάζει παράλογο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Διαμαντίδης είχε μηδέν πόντους σε οκτώ σουτ. Ο Σπανούλης, δύο εύστοχα στα εννέα. Και οι δυο μαζί, είχαν μόλις 2/17 σουτ. Γιατί να επιχειρήσουν τα πιο καθοριστικά, δυο παίκτες που είχαν… σπάσει τα καλάθια; Είπαμε. Επειδή είναι ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης. Οταν η μπάλα «καίει», δεν θέλει χέρια. Θέλει «ψυχή».

Με οκτώ δευτερόλεπτα να απομένουν ώς τη λήξη του αγώνα, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, με τον Οθέλο Χάντερ «κρεμασμένο» πάνω του, κάνει το κλασικό βηματάκι πίσω και πυροβολεί από τα 6,75μ. Μέσα! Το πρώτο του εύστοχο σουτ στο ντέρμπι είναι το τρίποντο που χαρίζει στην ομάδα του το προβάδισμα (66-65) – πιθανότατα και τη νίκη. Ακριβώς όπως στο θρίλερ του 2013 στη Βαρκελώνη, μπροστά στον γίγαντα Νέιτ Τζαγουάι. Πάλι με προπονητή τον Πεδουλάκη, και με το ίδιο σκορ. Αλλά -τότε- δεν υπήρχε ο Σπανούλης…

Ο αρχηγός του Ολυμπιακού εξουδετερώνει τη «βόμβα» του πρώην συμπαίκτη του με μια δική του, μεγαλύτερη. Ολα είναι εναντίον του: το χρονόμετρο ξεψυχάει, ο Νικ Καλάθης τού φράζει τον δρόμο, τα πάντα γύρω του έχουν σταματήσει στο απίθανο του Διαμαντίδη, οι εξέδρες «φλέγονται» έχοντας προεξοφλήσει την ήττα της ομάδας του – και ο ίδιος δεν είναι «στη μέρα του». Αλλά είναι ο Σπανούλης. Σουτάρει σε «νεκρό χρόνο», χωρίς ισορροπία, και… μέσα: 66-68. Εχοντας πετύχει μόλις τρεις πόντους σε 37 λεπτά, έβαλε οκτώ στα τελευταία τρία. Οι μεγάλοι παίκτες «γράφουν» πολλά καλάθια. Οι πολύ μεγάλοι, τους καθοριστικούς.

Είχε κάνει «βήματα», πριν σουτάρει; Ριπλέι στο ριπλέι, η Ελλάδα διχάστηκε. Αλλά αυτό το λάθος -με ή χωρίς εισαγωγικά- των διαιτητών είναι ακόμη ένας λόγος για τον οποίο θα μνημονεύουμε τη φάση «αιωνίως»

Ο Σπανούλης κρατούσε το καλύτερο σουτ της ζωής του για τον τόπο όπου τον βρίζουν και τον καταριούνται -τον ίδιο και την οικογένειά του- από τότε που αποφάσισε να διαβεί τον ποταμό: να εγκαταλείψει τον (τότε) μόνιμο πρωταθλητή, για να πάει στον μονίμως δεύτερο και απογοητευμένο, ανατρέποντας τα δεδομένα στο ελληνικό και το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Οι φίλοι του λένε, οτι ένα τέτοιο τρίποντο στην έδρα της πρώην ομάδας του, ήταν ο μεγάλος καημός του. Κι άλλες φορές έχει νικήσει τον Παναθηναϊκό. Με απίθανες εμφανίσεις, με μέτρια παιχνίδια, με πολλούς πόντους ή κρίσιμα καλάθια, με ένα τρίποντο ενώ το ματς ήταν ισόπαλο. Αλλά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να συγκριθεί με το χθεσινό.

Είχε κάνει «βήματα», πριν σουτάρει; Ριπλέι στο ριπλέι, η Ελλάδα διχάστηκε. Αλλά αυτό το λάθος -με ή χωρίς εισαγωγικά- των διαιτητών είναι ακόμη ένας λόγος για τον οποίο θα μνημονεύουμε τη φάση «αιωνίως». Και, σε συνδυασμό με το τρίποντο του Διαμαντίδη, αυτά τα οκτώ δευτερόλεπτα θα γίνουν το παραμύθι που οι παπούδες του μπάσκετ θα διηγούνται στα εγγόνια τους. Με ένα dvd στο χέρι, για να τα πείσουν οτι αυτή την ιστορία δεν την έβγαλαν από το κεφάλι τους.

Αυτά τα οκτώ δευτερόλεπτα του δεύτερου ελληνικού τελικού κάνουν -ήδη- τον γύρο του κόσμου. Ακόμη και στην Ισπανία, την Ιταλία ή τη Ρωσία, δυο τέτοιες τελευταίες επιθέσεις στον ίδιο αγώνα δεν τις έχουν ξαναδεί. Ούτε, καν, τις είχαν φανταστεί. Ο Ντε Κολό, ο Τεόντοσιτς, ο Ανταμς, ο Ντίξον, ο Μπογκντάνοβιτς, όλοι αυτοί οι «παικταράδες» που προ ημερών θαυμάσαμε στο Φάιναλ Φορ του Βερολίνου -σκασμένοι από τη ζήλεια που η Ελλάδα δεν ήταν εκεί- θα μακαρίζουν την τύχη μας. Που, μιά σταλιά τόπος, έχουμε την «πολυτέλεια» να απολαμβάνουμε από κοντά αυτούς τους θρύλους του μπάσκετ. Μακάρι, να μπορούσαμε να το αντιληφθούμε κι εμείς οι ίδιοι…

Μετά τη χθεσινή νίκη του στο «Κλειστό» του ΟΑΚΑ, ο Ολυμπιακός έγινε πάλι το φαβορί για τον τίτλο. Κρατάει ξανά στα χέρια του το πλεονέκτημα της έδρας, αλλά τώρα έχει και το momentum της σειράς των τελικών. Πόσα «μπρέικ» (νίκη στην έδρα του αντιπάλου) να γίνουν, πια; Ο Ολυμπιακός δείχνει έτοιμος για το καθοριστικό βήμα, στον αγώνα της Πέμπτης, ενώ ο Παναθηναϊκός φαίνεται να ξεμένει από ενέργεια. Βρέθηκε μερικά εκατοστά του μέτρου και ένα δευτερόλεπτο -σκάρτο- μακριά από το 2-0, και αυτή η ευκαιρία που έχασε μέσα από τα χέρια του, αφήνει ένα τραύμα στο ηθικό που δύσκολα θα ξεπεραστεί μέσα σε ελάχιστες ημέρες.

Αλλά το πιο σημαντικό είναι, να χρειαστεί και πέμπτος αγώνας. Μακάρι να έπαιζαν στις πέντε νίκες – κι όχι στις τρεις. Αυτή η συναρπαστική μονομαχία «Σπανούλης εναντίον Διαμαντίδη», να παρατεινόταν όσο γίνεται περισσότερο. Δυστυχώς, όμως, τον Διαμαντίδη θα τον ζήσουμε για μερικά λεπτά ακόμη – και τον Σπανούλη για λίγα χρόνια. Θα κλάψουμε με μαύρο δάκρυ, όταν θα αποχωρήσουν. Είναι «τρελό», που μέχρι τότε θα συνεχίσουμε να βρίζουμε τις μάνες, τις συζύγους και τα παιδάκια τους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News