Έχει χαρακτηριστεί από «βαρετός» έως «επικίνδυνος», σε μια εποχή όπου ο κόσμος και βαριέται και φοβάται εύκολα. Βρίσκει τον Μαρξ συναρπαστικό, σε μια χώρα όπου ο σοσιαλισμός είναι λέξη ταμπού, έχει περίεργο στιλ, σε μια κοινωνία όπου θα χρειαστεί πολύς καιρός μέχρι οι πολιτικοί να αποχωριστούν τις γραβάτες, και δεν τα πάει καλά με το κόμμα του – αυτό πουθενά και ποτέ δεν είναι καλό για έναν υποψήφιο πολιτικό αρχηγό.

Ωστόσο, ο 66χρονος Τζέρεμι Κόρμπιν είναι ο νέος αρχηγός του βρετανικού Εργατικού Κόμματος. Όχι μόνο συγκέντρωσε το 59,5% των ψήφων -το διπλάσιο, δηλαδή, από τους υπόλοιπους τρεις υποψήφιους πολιτικούς και περισσότερο από το 57% που είχε κερδίσει ο Τόνι Μπλερ το 1994- αλλά προσέλκυσε εκατοντάδες χιλιάδες νέα μέλη στο Εργατικό Κόμμα τις τελευταίες εβδομάδες και πάνω από 15.000 το 24ωρο που ακολούθησε την νίκη του.

Διατρέχοντας την έβδομη δεκαετία της ζωής του, βουλευτής για περισσότερα από 30 χρόνια μα χωρίς κανένα πόστο, αντάρτης στο κόμμα του αλλά με χαμηλό προφίλ και, παρόλα αυτά, κατόρθωσε μέσα σε τρεις μήνες να κατακτήσει τον κόσμο των social media, να ξεπεράσει κατά πολύ τους νεότερους συνυποψηφίους του και να δώσει μία αίσθηση καινούργιου στο κόμμα που βούλιαζε μετά τις εκλογές τού Μαΐου. Το καινούργιο, όμως, είναι στην πραγματικότητα παλιό. Διότι, όπως διατηρεί τα γένια του από τα 19 του έτη, έτσι διατηρεί και τις πεποιθήσεις του από τα 34 του, όταν ο ίδιος μπήκε στη Βουλή αλλά το κόμμα του έχασε με πανωλεθρία τις εκλογές. Τότε, το 1983, το Εργατικό Κόμμα παρουσίασε το πιο αριστερό μανιφέστο του: Ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων που είχε κάνει η κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ, πυρηνικός αφοπλισμός, σύσταση μιας εθνικής τράπεζας επενδύσεων, έξοδος από την ΕΟΚ. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει 3.000.000 ψηφοφόρους σε σχέση με το 1979 και να υποστεί τη χειρότερη ήττα του από το 1918.

Σήμερα, το Εργατικό Κόμμα επιστρέφει σε αυτές τις ρίζες. Και οι νέοι που στήριξαν τον Κόρμπιν και δεν είχαν καν γεννηθεί το 1983 μοιάζουν τώρα να εμπνέονται από τον πολιτικό που αντιστέκεται στην Βρετανία -και Ευρώπη- της λιτότητας, ενώ όλη του τη ζωή έχει στηρίξει κάθε κοινωνικό ή φιλειρηνικό αγώνα διαμαρτυρίας. Ή μπορεί απλά να γοητεύονται από έναν πολιτικό που δεν έχει αυτοκίνητο, που στα 19 του αντί να σπουδάσει έκανε εθελοντισμό στην Τζαμάικα, δεν πίνει αλκοόλ και είναι χορτοφάγος, έχει ζητήσει να δικαστεί ο Τόνι Μπλερ για τον πόλεμο στο Ιράκ και δεν φοβάται να μιλά για την κρατικοποίηση της αγοράς ενέργειας και των βρετανικών σιδηροδρόμων. Εν τω μεταξύ, όμως, οι σκιώδεις υπουργοί που διαφωνούν με τις θέσεις του νέου αρχηγού τους ένας-ένας παραιτούνται, ενώ ο Ντέιβιντ Κάμερον, και οι πιθανοί διάδοχοί του στους Τόρις, τρίβουν τα χέρια τους: Κανένα πρόβλημα, θα συνεχίσουν την πενταετή θητεία τους έχοντας απέναντί τους μια «πιο αριστερή» αντιπολίτευση -πιο αριστερή κι από αυτή που απέτυχε να τους σταματήσει τον Μάιο- θα νοικοκυρέψουν τα οικονομικά της χώρας, θα διεξάγουν και το δημοψήφισμα για την παραμονή ή έξοδό της από τη Ευρωπαϊκή Ένωση το 2016, και σε πέντε χρόνια θα κερδίσουν με άνεση την τρίτη κατά σειρά θητεία τους. Ήδη ο Κάμερον παρουσίασε ένα δείγμα της επιχειρηματολογίας που θα γεύονται οι Βρετανοί πολίτες έως τις εκλογές του 2020: «Το Εργατικό Κόμμα είναι από σήμερα μια απειλή στην ασφάλεια της χώρας μας, της οικονομίας μας και της οικογένειάς σας».

Μια απάντηση ήρθε από την Ισπανία: «Ακούγονται οι ίδιες προσβολές που η ελληνική κυβέρνηση κι εμείς οι ίδιοι έχουμε δεχτεί, το ίδιο πατρονάρισμα από αυτούς που ισχυρίζονται ότι ο ρόλος του (Κόρμπιν) θα είναι απλώς να τραβήξει την προσοχή και ότι ποτέ δεν θα κυβερνήσει», έγραψε στην ισπανική εφημερίδα El Pais ο επικεφαλής των Podemos, Πάμπλο Ιγκλέσιας. Για τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς της ευρωπαϊκής Αριστεράς που έσπευσαν να τον συγχαρούν, ο Κόρμπιν εμφανίζεται ως «το χελιδόνι που θα μας φέρει την άνοιξη», όπως το περιέγραψε ο Γάλλος Ζαν-Λικ Μελανσόν.

Ωστόσο, η Ευρώπη της Κεντροαριστεράς δεν έδειξε την ίδια αισιοδοξία. Ο Ματέο Ρέντσι παρέμεινε σιωπηλός, ο Φρανσουά Ολάντ χαιρέτισε, μάλλον αμήχανα, την εκλογή του «συντρόφου» του, ενώ ο κυβερνητικός εταίρος της Άνγκελα Μέρκελ, Ραλφ Στέγκνερ, αρκέστηκε στο να ευχηθεί «να μετακινηθεί το Εργατικό Κόμμα πιο κοντά στα σοσιαλδημοκρατικά και σοσιαλιστικά κόμματα της Ηπείρου». Ίσως οι κυβερνώντες σοσιαλδημοκράτες φοβούνται τις θέσεις του Κόρμπιν -όχι ότι ποτέ θα υλοποιηθούν, αλλά ότι θα δώσουν νέο υλικό στα υπόλοιπα ριζοσπαστικά αριστερά και, κατά κύριο λόγο, ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης.

Ή, καθώς ο ίδιος δεν έχει αποκλείσει ακόμα τίποτα, μπορεί να φοβούνται ότι ο νέος αρχηγός των Εργατικών δεν θα φέρει την άνοιξη, αλλά πολύ απλά την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News