Σουλατσάρω στην πόλη. Δεν είναι περπατάω, δεν είναι περνάω, δεν είναι κοιτάω – περιδιαβαίνω. Είναι σουλατσάρω. Ο ήχος που κάνει το παπούτσι πάνω στο κρύο πεζοδρόμιο της οδού Ακαδημίας είναι διαφορετικός. Το καυσαέριο που σε τυλίγει σα ζεστή κουβέρτα δεν έχει αναθυμιάσεις , έχει νιότη. Πόσα εκατομμύρια χρόνια έχω να σουλατσάρω στην Αθήνα. Με ένα ζεστό νόμισμα να ταξιδεύει σε φουρτούνα μέσα στην τσέπη μου. Πόσο καιρό έχω να δω τη Βιβιλιοθήκη το πρωί να τη χαϊδεύει απαλά ο άσπρος χειμωνιάτικος ήλιος. Έτσι χωρίς πρόγραμμα. Χωρίς κανένα σκοπό. Όχι μόνο εκείνη την ώρα, αλλά και σε εκείνη τη ζωή. Κι έχω παρατηρήσει πως σε τέτοιο mood σου τυχαίνουν τα καλύτερα.

Μισόλογα που ακούς από φευγαλέες συζητήσεις, τραγούδια που σκάνε μέσα από ταξί, ματιές που αλλάζεις με αγνώστους και γνωστούς που δεν θέλεις να μιλήσεις. Μην τυχόν και σου χαλάσουν αυτό το ανέμελο και σπάνιο συναίσθημα του τίποτα. Πλέεις μέσα στην πόλη και μιλάς μαζί της. Με τις βιτρίνες τις αφίσες. Ακούς το μονόλογό της . Και φτιάχνεις ιστορίες πιθανές και απίθανες που τάχα μου συμβαίνουν.

I love Athens. Τραβηγμένο.Ilove New York μια φοβερή ταινία. Μικρές ιστορίες αγάπης, τραγικές, εύθυμες, αφελείς αλλά βουτηγμένες μέσα στην σύγχρονη ανθρώπινη ψυχή. Σενάρια μικρά καλοδουλεμένα που τα γυρίζουν μια σειρά αξιόλογοι σκηνοθέτες. Μια αισθητική δρόμου αλλά με κομψότητα. Η Νέα Υόρκη όπως ζει στο μυαλό ίσως του Γούντυ Αλλεν και όλων όσων δεν έχουν πάει ποτέ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News