Μπορεί να το βρήκε το αντικαταθλιπτικό η μικρή Ελένη, αλλά η αλήθεια είναι – και να λέγεται – ότι έναν θόρυβο τον κάνει. Τα πατίνια σε ράμπες δεν είναι και ότι πιο αθόρυβο. Ακόμη και σε αντικαταθλιπτικό.

Της κόλλησαν όταν γύρισε από το μελαγχολικό Ελσίνκι του ευρωπαϊκού Βορρά. Εκεί που βρήκε και το μουσικό της στίγμα. Στην περίφημη, έγκυρη και δύσκολη Ακαδημία Μουσικής Σιμπέλιους (όπου ο Γιαν Σιμπέλιους, εθνικός συνθέτης της Φινλανδίας – κάτι σαν να μιλούσαμε για Ακαδημία Νικόλαου Σκαλκώτα, αλλά πού;). Όπου όλοι – οι σπουδαστές – παίζανε με τα «σίνθια» και κάτι η μελαγχολία της πόλης, κάτι η τζαζ που είχε ξεκινήσει να σπουδάζει η 20χρονη Ελένη Παπαλίτσα, την έφεραν στη συχνότητα μιας ιδιαίτερης, μελαγχολικής synch pop. «Είπα, απλά, αυτό θέλω να κάνω κι εγώ». Και βρήκε το στυλ της. Μάρτυράς μου και το Feeling, που ήδη κυκλοφορεί σε δύο εκδοχές, ως βιντεοκλίπ στο YouTube. Ένα ακραιφνώς ηλεκτρονικό και ένα «ακουστικό»..

Που είμασταν; Α πάνω στα πατίνια της Lou. Διότι η μικρή Ελένη, από το Μενίδι, εκεί πάνω, μου λέει, στις ρόδες τους κατάφερε να ισορροπήσει. Αλλά έτσι ισορρόπησε και στην ζωή. «Ύστερα από τις σπουδές μου στην Κέρκυρα, στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και το Ελσίνκι, με το που ήρθα είχα μια κάποια κατάθλιψη. Νέα ζωή, νέο ξεκίνημα… Και ισορρόπησα»

Τώρα του δίνει και καταλαβαίνει. Και στη μουσική (έχει ήδη αρκετά τραγούδια στο συρτάρι, ακόμη και στην δισκογραφική μας ξηρασία και μια ζωντανή εμφάνιση προγραμματισμένη για το Δεκέμβριο) και στα πατίνια. Με τις φίλες της, που ισορροπούν στα ίδια – α λα παλαιά – πατίνια. Τις Chicks in Bowls ή CIB. Τη «συμμορία των πατινιών», όπως μου λέει η Lou. Δηλώνοντας περήφανη γι’ αυτές και στο φέισμπουκ: «Proud for my girl gang».

Για τα πατίνια είπαμε. Στη μουσική λοιπόν ξεκίνησαν όλα, για την Lou της ιστορίας μας, με ένα… πιάνο σαν έπιπλο. Στα πρώτα της γενέθλια, μαζί με τη δίδυμη αδελφή της, Χριστίνα Παπαλίτσα, που ακολούθησε παράλληλη μουσική πορεία και σπουδές, αλλά στο βιολοντσέλο («δεν μοιάζουμε πουθενά, ευτυχώς», λέει χαμογελώντας). Όταν η γιαγιά ρώτησε τι να τους κάνει δώρο, η απάντηση της μητέρας ήταν «πάρε ένα πιάνο». Όπερ και εγένετο. Και η μικρή Ελένη άρχισε να έχει επαφή με το πιάνο, χτυπώντας στην αρχή τα πλήκτρα. Όμως έτσι έφτασε στο δημοτικό να κάνει μαθήματα πιάνου και κατέληξε στο Μουσικό Σχολείο Ιλίου κι από εκεί στη μουσική ιστορία που έχετε ήδη διαβάσει.

Γιατί μουσική; Έλα ντε. «Επειδή έτσι εκφράζομαι. Είμαι άνθρωπος εσωτερικός που δεν εκφράζομαι εύκολα και η μουσική μου δίνει αυτή τη δυνατότητα και το πεδίο». Άλλωστε και οι στίχοι της – αγγλικοί, από επιλογή και λόγω σπουδών και ξεκινήματος – είναι, λέει, βιωματικοί. «Δεν γράφω για κάτι που δεν το έχω ζήσει. Τα τραγούδια μου είναι οι εμπειρίες μου. Είναι τα συναισθήματά μου. Όσα δεν μπορώ να πω στη μούρη του άλλου τα λέω στο χαρτί και με τους στίχους». Ναι, και τα ερωτικά. Το πρωτόλειό της, το Feeling, είναι ερωτικό. Ναι, και βιωματικό.

Πόσο δύσκολο είναι για μια νέα – σπουδαγμένη – μουσικό, σαν την Lou, να βρει το δρόμο της σε μια χώρα… δύσκολων συνθηκών; «Προσπαθώ απλά να βγάλω καλή μουσική. Διότι πάντα φαίνεται να εμπνέει και να επηρεάζει τους άλλους. Αν κάνεις καλά τη μουσική σου, βρίσκεις και τους ακολούθους σου. Μπορεί να φαντάζει δύσκολο αλλά δεν είναι ανέφικτο, νομίζω».

Μελαγχολική synth pop μέσα σε ένα τόσο μελαγχολικό περιβάλλον. «Ε, μέσα στη μελαγχολία υπάρχει και μια γλυκιά και πικρή χαρά. Αν ήταν μήνας αυτή η μελαγχολία στις μουσικές θα ήταν Νοέμβρης. Και η Αθήνα είναι πολύ συχνά μελαγχολική. Αυτό όμως δεν είναι κακό. Η Αθήνα εξακολουθεί και είναι ωραία πόλη να ζεις». Και να μελαγχολείς, θα προσθέταμε. «Για μας τους νέους», αντιτείνει η Lou, «είναι ακόμη πηγή έμπνευσης. Ταιριάζει στους νέους. Δείχνει ακριβώς αυτό: Μπορεί να είναι όλα χάλια γύρω, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ερωτευθούμε, να εμπνευσθούμε. Όπως και να είναι, εμείς θα την βρούμε την άκρη». Πάνω σε – αντικαταθλιπτικά – πατίνια με ρόδες ή κάτω από αυτά. Πεζή…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News