Δεν υπάρχει παραβατικός άνθρωπος, δεν υπάρχει κλέφτης, δεν υπάρχει εγκληματίας που να μην έχει ηθικό άλλοθι απενοχοποίησης της πράξης του. Το πιο σύνηθες είναι τις περισσότερες φορές –για να μην πω πάντα- ταξικό. Ακόμα κι αν κάποιος σκοτώσει την γυναίκα του, μπορεί κάλλιστα να το αποδώσει στην καταπιεσμένη του libido εξαιτίας της άδικης κοινωνίας…

Η στυγερή δολοφονία του δικηγόρου Ζαφειρόπουλου δεν γνωρίζουμε ακόμα αν παραπέμπει σε πολιτική αιτία. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν προσωπικός φίλος του Κυριάκου Μητσοτάκη και στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας. Δεν μπορούμε επίσης, να ξέρουμε αν το συγκεκριμένο πρόσωπο είχε αναλάβει κάποια υπόθεση που οι αντίδικοι ζητούσαν εκδίκηση.

Ως κοινωνία, εκείνο που μας προκαλεί αποτροπιασμό είναι το καθαυτό έγκλημα. Η πράξη, το γεγονός και η εκτέλεση, στο κέντρο της Αθήνας. Και για να καταλάβουμε τι εννοούμε, φτάνει να σκεφτούμε ότι τέτοιου είδους εγκλήματα δεν είναι συνήθη πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο. Μπορεί η ισλαμική τρομοκρατία να προκαλεί ανασφάλεια σε πολλές πόλεις της Δύσης -ευτυχώς όχι ακόμα σε μας- αλλά το οργανωμένο έγκλημα υπάρχει μόνο στην Ιταλία και στη χώρα μας.

Το ζήτημα είναι ακόμα πιο ανησυχητικό, αν συμπεριλάβει κανείς, σε ένα σώμα,  όλες τις εκδοχές του. Ξεκινώντας από τις οργανωμένες «ομάδες κρούσης» στα πανεπιστήμια, τον εξτρεμισμό στο «αυτόνομο» κράτος των Εξαρχείων, τον χουλιγκανισμό στα γήπεδα, το οικονομικό έγκλημα και το οργανωμένο «συμβολαιακό» έγκλημα των δολοφόνων (προστασία σε μαγαζιά, σε επιχειρήσεις κ.λπ.)

Όλα αυτά αποτελούν αιχμές αντίστασης στη αστική δημοκρατία; Αναμφισβήτητα ναι! Όχι γιατί χρησιμοποιούν ιδεολογικό πρόσημο, για να επενδύσουν τις πράξεις τους- και αυτό υπάρχει-  αλλά γιατί αναπτύσσονται, με την ανοχή της ελληνικής πολιτείας.

Είναι θέμα μόνο της σημερινής κυβέρνησης που επιμένει στην χαλαρότητα της αστυνόμευσης; Όχι βέβαια. Το πρόβλημα είναι διαχρονικό και εντάσσεται στο πλαίσιο της αδυναμίας συνειδητοποίησης των ευθυνών του κράτους απέναντι στην αστική δημοκρατία. Ο κομματικός έλεγχος της Αστυνομίας από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, η ξεδιάντροπη παρέμβαση της πολιτικής εξουσίας στο στράτευμα, τα πελατειακά δίκτυα που λυμαίνονται τις υπηρεσίες του Δημοσίου και η ασυδοσία στα πανεπιστήμια της χώρας είναι μερικά από τα δείγματα αδιαφορίας του κράτους απέναντι στην ασφάλεια των πολιτών.

Έχουν πλέον συσσωρευθεί πολλά που εντείνουν την ανασφάλεια της κοινωνίας και γελοιοποιούν κάθε εξουσία που θα έπρεπε να την προστατεύει. Δεν είναι δυνατόν βέβαια, να ανακαλύψει κανείς συγκεκριμένους ενόχους για το κάθε μικρό ή μεγάλο έγκλημα που συμβαίνει γύρω μας.

Εκείνο που μπορεί όμως με βεβαιότητα να προσδιορίσει ως βασική αιτία, είναι η δυσλειτουργία της αστικής δημοκρατίας που βάλλεται από παντού. Και να σταθεί με ιδιαίτερη προσοχή, στο μίσος, στην «ιδεολογική» απέχθεια και στον εξτρεμισμό που εναντιώνεται στους θεσμούς της. Γιατί όσο υπάρχουν άνθρωποι, κοινωνικά στρώματα και εξουσίες που δεν κατανοούν την αναγκαιότητά της, το έγκλημα θα εμφανίζεται με πολλούς  τρόπους, και θα αφορά όλο και περισσότερους ανθρώπους.

Η ασφάλεια και η ειρήνη στις κοινωνίες δεν είναι ποτέ αυτονόητες συνθήκες. Υπάρχουν μόνο δια της καθημερινής διεκδίκησης και, στον σύγχρονο δυτικό κόσμο, μόνο δια της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας. Όσοι επιμένουν ακόμα στην δολοφονία της, είναι εν δυνάμει «δολοφόνοι» και της ασφάλειας όλων μας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News