«Χα, χα… Είμαι 18 ετών και πέμπτος στον κόσμο. Δεν μπορώ να το πιστέψω…». Αντικρίζοντας τους έλληνες δημοσιογράφους στη μεικτή ζώνη του σταδίου «Αλεξάντερ», στο Μπέρμιγχαμ, ο Εμμανουήλ Καραλής επανέλαβε την πρώτη ερώτηση που έφτασε στ’ αυτιά του. Προσπαθούσε και ο ίδιος να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της επιτυχίας του, αν και το φαρδύ του χαμόγελο φανέρωνε πως… κάτι είχε υποψιαστεί. «Θα πάω τώρα στο ξενοδοχείο με την οικογένειά μου, κι εκεί ίσως αντιληφθώ τι έχω κάνει».

Οι γονείς του, παλιοί αθλητές και οι δύο, ήταν τα πιο κατάλληλα πρόσωπα για να του το εξηγήσουν. Για να πηδήσεις 5,80 μέτρα στο παρθενικό σου παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου, και μάλιστα με την πρώτη προσπάθεια, θα πρέπει να είσαι «φαινόμενο». Απόδειξη, ότι το αργυρό και το χάλκινο μετάλλιο κρίθηκαν μόλις πέντε πόντους ψηλότερα (5,85). Αλλη απόδειξη, ότι ο σπουδαίος Κώστας Φιλιππίδης, ο οποίος είναι 13 χρόνια μεγαλύτερος και έχει πείρα από πέντε τέτοιες διοργανώσεις, έμεινε στα 5,70, που του έδωσαν την έβδομη θέση.

Ο πατέρας του ήταν πρωταθλητής στο δέκαθλο (το άλμα επί κοντώ, στο οποίο διαπρέπει ο Καραλής τζούνιορ, είναι το δυσκολότερο αγώνισμα του δεκάθλου). Η μητέρα του, αθλήτρια του μήκους. Ενας σοβαρός τραυματισμός την έκανε να τα παρατήσει και να ασχοληθεί με τη φυσιοθεραπεία. Είχε έρθει στην Ελλάδα σε πολύ μικρή ηλικία, από την Ουγκάντα, και γνώρισε τον Χάρη στα μαθητικά τους χρόνα στον Πύργο της Ηλείας. Ο Χάρης και η Σάρα «έσπρωξαν» τα δυο τους παιδιά στον αθλητισμό από πολύ νωρίς. Ο γιος τους βρήκε τη χαρά του στο επί κοντώ, αφού, προηγουμένως, είχε δοκιμάσει την κολύμβηση, το μπάσκετ και τις πολεμικές τέχνες. Η δίδυμη αδελφή του, Αγγελική, διάλεξε το έπταθλο.

Ο Εμμανουήλ, που θεωρείται ως το επόμενο «αστέρι» του ελληνικού στίβου, μπήκε στη ζωή μας πριν από δύο χρόνια, τον Φεβρουάριο του 2016, όταν στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου (στο ΣΕΦ) κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ Παίδων -που κρατούσε από το 2004- με άλμα στα 5,53. Ηταν μόλις 16 ετών και τεσσάρων μηνών (γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1999). Κανένας άλλος επικοντιστής, πουθενά στον κόσμο, δεν είχε φτάσει τόσο ψηλά σε αυτή την ηλικία.

Can’t even believe that I’m 5TH IN THE WORLD right now!..Closed my indoor season with a NJR of 5.80! ?
Wanna thank all the people at home for watching this!??
BLESS ??‍♂️ #FlyManoloFly pic.twitter.com/BS1wCTlgYb

— Manolo (@emmanuelkaralis) March 4, 2018

Το ρεκόρ έγινε μεγάλη είδηση, παρότι εκείνο το Σαββατοκύριακο όλη η Ελλάδα ασχολείτο με το… πολεμικό ποδοσφαιρικό ντέρμπι ΑΕΚ – Ολυμπιακός. Ο νεαρός άλτης του Γ.Σ. Κηφισιάς, μαθητής Λυκείου ακόμη, «τα ‘χασε» με την ξαφνική δημοσιότητα γύρω από τ’ όνομά του. Σάββατο (13 Φεβρουαρίου) έκανε την καταπληκτική του επίδοση. Την Κυριακή είδε τη φωτογραφία του κρεμασμένη σε όλα τα περίπτερα και άκουγε τα αποθεωτικά, γι’ αυτόν, σχόλια στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Και τη Δευτέρα -δεν θα το ξεχάσει ποτέ- ο διευθυντής του σχολείου του τον παρουσίασε, μετά την προσευχή, σε όλα τα παιδιά ως παγκόσμιο ρέκορντμαν. Οι περισσότεροι από τους συμμαθητές του δεν γνώριζαν, καν, ότι είναι αθλητής.

Σήμερα, έπειτα από δύο χρόνια, πολλές επιτυχίες και σημαντικά ρεκόρ, έχει συνηθίσει στις συνεντεύξεις, στις φωτογραφίσεις και στις υστερόβουλες απόπειρες διαφόρων αγνώστων να τον προσεγγίσουν. Το περιβάλλον του, όμως, παραμένει σταθερό. Εχει κοντά του τους ίδιους ανθρώπους που τον συντροφεύουν από τα χρόνια της ανωνυμίας του. Οι καλοί του φίλοι παρακολουθούν τους αγώνες του. Τους προσκαλεί ο ίδιος, επειδή του αρέσει να τους βλέπει στις εξέδρες. Το χειροκρότημά τους του χαρίζει ενέργεια. Οι «κολλητοί» του δεν παρακολουθούν, απλώς. Συμμετέχουν. Είναι οι συναθλητές του, με τους οποίους προπονείται και περνάει τις (ελάχιστες) ελεύθερες ώρες του. Τις Κυριακές. Διότι τις υπόλοιπες μέρες, το πρόγραμμά του είναι εξοντωτικό.

Μην τολμήσεις, όμως, να του μιλήσεις για θυσίες. «Ποιές θυσίες; Αυτό που κάνω είναι επιλογή μου. Εγώ επέλεξα να πηγαίνω δύο φορές τη μέρα για προπόνηση, αντί να βγαίνω για καφέ ή να ξενυχτάω, όπως κάνουν οι συμμαθητές μου. Για να γίνομαι καλύτερος. Καλύτερος, όχι μόνο στην προπόνηση, αλλά σε όλους τους τομείς», έχει πει σε συνεντεύξεις του. Μόνο με το σχολείο θα ζοριζόταν λιγάκι, εάν οι καθηγητές του δεν έδειχναν κατανόηση. Πάντως, μπορεί να μπει στο πανεπιστήμιο άνευ εξετάσεων, χάρη στο χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε το 2015 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Παίδων, στο Κάλι της Κολομβίας.

Ούτε για τις συνθήκες προπόνησης παραπονιέται, που δεν είναι οι καλύτερες για έναν νέο αθλητή ο οποίος κάνει διεθνή καριέρα. Οπως λέει ο ίδιος σε όσους τον ρωτούν, «τη δουλειά μου θα την έκανα κανονικά, ακόμη κι αν υπήρχε μόνον ένα κοντάρι και ένα στρώμα στον δρόμο». Ο Βασίλης Μεγαλοοικονόμου, ο προπονητής που τον ανέλαβε πριν από περίπου πέντε χρόνια, όταν ο Εμμανουήλ πήγαινε στην πρώτη Γυμνασίου, δεν τον θυμάται να έχει δυσανασχετήσει ούτε μια φορά για το καθημερινό δρομολόγιο Σπάτα (όπου βρίσκεται το σπίτι του) – Αγιος Κοσμάς, ή Σπάτα – ΟΑΚΑ. Κι όλοι θα σου τον περιγράψουν με αγάπη και θαυμασμό: η φυσιοθεραπεύτρια, η διατροφολόγος, ο ποδολόγος, η ψυχολόγος του. Ναι, είναι ατομικό το αγώνισμα, όμως πίσω από τις επιτυχίες του εργάζεται μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων. Υπό το άγρυπνο βλέμμα του πατέρα του, που διατηρεί στούντιο personal training σε μια από τις αίθουσες του ΟΑΚΑ.

Μην τον φωνάξετε «Μανώλη» – δεν θα ανταποκριθεί. Το Εμμανουήλ το επέλεξε ο ίδιος, όταν άρχισε να αγωνίζεται. Για να ξεχωρίζει, επειδή είναι το βαφτιστικό του, γιατί του φαίνεται πιο εύηχο. Αλλά και διότι του είναι πολύ οικείο. Ετσι έλεγαν τον παππού του, τον παπα-Εμμανουήλ. Για τους φίλους του -και μόνο γι’ αυτούς- είναι ο «Μανόλο». Τι άλλα προνόμια απολαμβάνει η παρέα του; Ακούει κιθάρα από τα χεράκια του (λατρεύει τη μουσική) και βλέπει μαζί του κανένα παιχνίδι μπάσκετ (υποστηρίζει τον Παναθηναϊκό).

Διαθέτει σπάνιο ταλέντο, είναι πολύ ώριμος για την ηλικία του, έχει πάθος για το επί κοντώ και είναι «αθλητής αγώνων» – στην πίεση του συναγωνισμού βγάζει τον καλύτερό του εαυτό. Ο,τι πρέπει για να φτάσει πολύ ψηλά. Το μεγάλο του όνειρο είναι να στεφθεί, κάποτε, Ολυμπιονίκης. Οπως όλα δείχνουν, δεν θα αργήσει να πραγματοποιηθεί. Είχε κι άλλο ένα: να συναντήσει τον Σεργκέι Μπούμπκα. Οχι μόνον τον συνάντησε, το 2015 στην Κολομβία, αλλά και είδε τον ζωντανό θρύλο του σπορ να του περνάει στο λαιμό το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κ-18. Ενα από τα πολλά που αυτό το χαρισματικό παιδί είναι προορισμένο να κατακτήσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News