Για την Κατερίνα Στεφανίδη δεν θα βρείτε πολλά να διαβάσετε, σήμερα. Την είχαμε για το «χρυσό». Το «χάλκινο» μας έπεσε λίγο. Από τις επτά κυριακάτικες αθλητικές εφημερίδες, μόνο μια έκρινε ότι η κατάκτηση της τρίτης θέσης σε παγκόσμιο πρωτάθλημα άξιζε για πρώτο θέμα. Μας έχει καλομάθει στις πρωτιές, η κορυφαία ελληνίδα αθλήτρια του καιρού μας. Οτιδήποτε λιγότερο μας φαίνεται ασήμαντο. Δεν έχουμε αντιληφθεί, ακόμη, πόσο σκληρός είναι ο πρωταθλητισμός. Και, πάνω απ’ όλα, αγαπάμε τη νίκη – όχι την προσπάθεια.

Λες και το κατάλαβε ότι μας απογοήτευσε, αμέσως μετά τον αγώνα η Κατερίνα ένιωσε την ανάγκη να… απολογηθεί για την επιτυχία της. «Το να ανέβω στο βάθρο αυτής της διοργάνωσης, ήταν πιο δύσκολο από τα χρυσά που έχω πάρει». Αλήθεια είναι. Για πρώτη φορά από το καλοκαίρι του 2016 αγωνίστηκε σε τελικό χωρίς να κατέχει μια από τις τρεις καλύτερες επιδόσεις της σεζόν. Οι Αμερικανίδες Μόρις και Ναγκότ, αλλά και η Ρωσίδα Σιντόροβα, είχαν πηδήσει, εφέτος, πολύ ψηλότερα από την ίδια.

Στην τελευταία της εμφάνιση πριν από το Παγκόσμιο του Μπέρμιγχαμ, στη Γλασκώβη, είχε δυσκολευθεί να περάσει τα 4,75 μέτρα. Το ότι κατόρθωσε, μερικές μέρες μετά, στην τελευταία της (και αγχώδη) προσπάθεια, να ανέβει πέντε πόντους και να μπει στα μετάλλια, οφείλεται σε αυτή τη φοβερή της αυτοπεποίθηση που τη χαρακτηρίζει στους μεγάλους αγώνες – ίδιον του πραγματικά σπουδαίου αθλητή.

Είχε και πρόβλημα τραυματισμού, όπως εξήγησε: «Πριν από τον πρώτο μου αγώνα, στη Νέα Υόρκη, εμφανίστηκε τενοντίτιδα και στους δύο μου μηρούς. Με ενόχλησε σήμερα (χθες). Στα δοκιμαστικά δεν το ένιωσα πάρα πολύ, όμως στα 4,75, εκεί που έχασα την πρώτη προσπάθεια, είχα σουβλιές στο πόδι μου. Γι’ αυτό ξεκίνησα από τα 4,70, για να κάνω λιγότερα άλματα. Πήγε καλά. Στο 4,80 μου βγήκε η ψυχή. Το τελευταίο, στα 4,90, ήταν το καλύτερο άλμα της ζωής μου, από τεχνικής άποψης. Νόμιζα ότι το πέρασα, κιόλας, και λίγο αφέθηκα. Αλλά είμαι πολύ χαρούμενη. Πολύ χαρούμενη που βγήκα και υγιής».

Η απονομή του χάλκινου μεταλλίου στην @KatStefanidi#stefanidi #TeamHellas #polevault #athletics #Hellas #HellenicOlympic #Birmingham2018 pic.twitter.com/p9SHbc4Ibi

— Ηellenic Olympic (@HellenicOlympic) March 4, 2018

Σε αυτό το top επίπεδο ανταγωνισμού, βεβαιότητες δεν υπάρχουν. Η ψευδαίσθησή μας ότι η Κατερίνα θα νικά παντού και πάντα οφείλεται στο καταπληκτικό σερί των θριάμβων της τα δύο τελευταία χρόνια: στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του ανοιχτού στίβου, στα Ευρωπαϊκά του ανοιχτού και του κλειστού, αλλά και στα μίτινγκ του «Diamond League». Η χθεσινή νικήτρια, η Μόρις, που πήδησε στον Θεό (4,95), λίγο έλειψε να μην ταξιδέψει στο Μπέρμιγχαμ. Προκρίθηκε -από τα αμερικάνικα τράιαλς- στην τελευταία της προσπάθεια. Κι έφτασε 26 ετών (θα τα κλείσει τον Ιούλιο) για να κατακτήσει το πρώτο της χρυσό μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση.

Μετά το Παγκόσμιο του Πόρτλαντ (2016) έβλεπε, διαρκώς, την πλάτη της Στεφανίδη. Το ίδιο και η Σιντόροβα (που, χθες, κέρδισε το «αργυρό» με ατομικό ρεκόρ): είχε να την ξεπεράσει από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου της Πράγας (2015). Οσο για την Τζεν Σουρ, την παγκόσμια πρωταθλήτρια του 2016, δεν κατάφερε, καν, να φτάσει ώς το Μπέρμιγχαμ. Η εφετινή της επίδοση είναι, μόλις, τα 4,81 μέτρα.

Η Κατερίνα, χωρίς να βρίσκεται στα καλύτερά της, κατόρθωσε να εξασφαλίσει μετάλλιο σε έναν αγώνα όπου τουλάχιστον έξι αθλήτριες μπορούσαν να ανέβουν στο βάθρο. Για έκτη διαδοχική φορά και όγδοη, στο σύνολο, σε μεγάλη διοργάνωση μετά το 2014. Η σταθερότητά της στα μεγάλα ύψη, η διαχρονικότητά της, την αναδεικνύει στην πλέον αξιόπιστη άλτρια της εποχής της. Αλλωστε, ο πρώτος της στόχος είναι, πάντοτε, ένα μετάλλιο – όχι κάποιο συγκεκριμένο χρώμα. «Να ανέβω στο βάθρο. Αυτός είναι ο πρώτος μου στόχος. Κι αφού ανέβω, έπειτα προσπαθώ για το χρυσό, αναλόγως με τις συνθήκες του αγώνα», είχε πει στη συνέντευξη Τύπου της IAAF για το Παγκόσμιο του Μπέρμιγχαμ.

Το ήθελε πολύ αυτό το χρυσό μετάλλιο, η Στεφανίδη. Γιατί είναι η μόνη σπουδαία διάκριση που απουσιάζει από την απίθανη συλλογή της. Αλλά, χθες, η απογοήτευση δεν ζωγραφίστηκε στο γελαστό της πρόσωπο ούτε στιγμή. Επειδή, αντίθετα με μας, δεν βλέπει την απόλυτη νίκη ως αυτοσκοπό. Αγαπά τον στίβο, το επί κοντώ, την προπόνηση, τον αγώνα, τη μέθοδο, την προσπάθεια. Είναι το κορίτσι που έμαθε να πετά, να μη φοβάται τα ύψη, να πεισμώνει όταν ρίχνει τον πήχη. Αυτό το μάθημα ζωής -που το αγώνισμά της συμβολίζει ιδανικά- άξιζε, σήμερα, για πρώτο θέμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News