Τα γκρίζα μαλλιά του μπασκετικού μας έπους συγκίνησαν και συγκινήθηκαν. Το συναισθηματικό φορτίο ήταν πιο βαρύ από ποτέ. Ισως επειδή η επέτειος ήταν «στρογγυλή». Ισως επειδή τριάντα χρόνια είναι «μια ολόκληρη ζωή». Τα λογίδρια ήταν καλά, όμως τα πιο ωραία, τα πιο ουσιαστικά, ειπώθηκαν στα «πηγαδάκια» – ως συνήθως. «Ατάκες», μνήμες, πειράγματα. Σε αυτά σχολιάστηκαν και οι δύο μεγάλες απουσίες της βραδιάς: του Νίκου Γκάλη και του Παναγιώτη Γιαννάκη (έλειπε, επίσης, ο Μέμος Ιωάννου). Χωρίς τους δυο κορυφαίους πρωταγωνιστές του Ευρωμπάσκετ ’87, η γιορτή έμοιαζε με γενέθλια χωρίς τούρτα. Ασφαλώς και είχαν προσκληθεί. Γιατί δεν πήγαν;

Ο Κώστας Πολίτης, ομοσπονδιακός προπονητής εκείνη την εποχή, ο οποίος ανέκαθεν είχε τα… προβληματάκια του με τον «γκάνγκστερ» (Γκάλη), πέταξε τη σπόντα του on camera: «Ο Γκάλης το 1987 ήταν ενωμένος με την ομάδα, σήμερα μπορεί να είναι ξεχωριστός». Το ίδιο θα σου πει -με δικά του λόγια- και ο φίλος του, Γιώργος Βασιλακόπουλος: ότι ο «Νικ» είναι βεντέτα – με την κακή έννοια. Οι περισσότεροι στην αίθουσα (και στη χώρα) θα πρόσθεταν ότι ο Γκάλης είναι αντικοινωνικός, αγοραφοβικός, σνομπ και απόμακρος, άδειος από αισθήματα. Ας πούμε ότι όλοι αυτοί έχουν δίκιο. Τότε ο Γιαννάκης, ο πιο σεμνός και προσιτός «σταρ» του ελληνικού αθλητισμού, γιατί δεν εμφανίστηκε;

«Επειδή ο Βασιλακόπουλος δεν τον επέλεξε για προπονητή στην Εθνική, αλλά εξετάζει ένα σωρό άλλους υποψήφιους», είναι η πιο δημοφιλής απάντηση. Μα, ο Γιαννάκης έχει πάψει να είναι ο ομοσπονδιακός μας τεχνικός από το 2008 – αλλά στις ετήσιες εκδηλώσεις για το Ευρωμπάσκετ ’87 δίνει το «παρών» τακτικά. Πέρυσι ήταν εκεί. Μήπως είχε κάποιους άλλους λόγους να απουσιάσει; Είχε, και μάλιστα σοβαρούς. Ο «ισόβιος» πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης τους ξέρει καλύτερα από τον καθέναν.

Δεν πάνε ούτε δύο μήνες, που ο Δήμος Ευρώτα (Λακωνίας) κατήγγειλε -με ανακοίνωσή του- ότι ο κ. Βασιλακόπουλος και η ΕΟΚ, ουσιαστικά απαγόρευσαν τη βράβευση του Γιαννάκη με αφορμή τη συμπλήρωση 30 ετών από την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ ’87. «Για τους δικούς τους, προφανώς, λόγους, τους οποίους καλούνται να εξηγήσουν στη φίλαθλη Ελλάδα», μα ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να το κάνουν. Εχουν συμβεί κι άλλα. Μετά την είσοδο του Γκάλη στο «Hall of Fame» της FIBA, ο πρόεδρος πρότεινε γι’ αυτή την ύψιστη διάκριση -ποιον λέτε;- τον Παναγιώτη Φασούλα, χρόνια συνεργάτη του στην Ομοσπονδία. Οχι τον «Δράκο» (Γιαννάκη). Εκατό Ελληνες να ρωτήσουμε, και οι εκατό θα βάλουν τον αρχηγό Νο 2 πίσω από τον Γκάλη. Γκάλης, Γιαννάκης, Χριστοδούλου, Φασούλας (ή Φασούλας, Χριστοδούλου). Αυτή είναι η σειρά. Για όλους πλην Βασιλακόπουλου.

Η «βεντέτα» με τον Γκάλη χρονολογείται από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Την εποχή που ο Γιώργος Λιάνης ήταν υφυπουργός Αθλητισμού και ο κ. Βασιλακόπουλος γενικός γραμματέας, ο Σπύρος Μερκούρης, αδελφός της Μελίνας, έριξε την ιδέα να δοθεί στο Κλειστό του ΟΑΚΑ το όνομα «Νίκος Γκάλης». Ο κ. Λιάνης συμφώνησε αμέσως, όμως ο κ. Βασιλακόπουλος… χάλασε τον κόσμο όταν έμαθε για τις προθέσεις του υφυπουργού από αποκλειστικό ρεπορτάζ των ΝΕΩΝ. Οχι μόνο ματαιώθηκε η ονοματοδοσία, αλλά την πλήρωσε και ο -τότε- επικεφαλής του αθλητικού τμήματος της εφημερίδας. Ο αρχισυντάκτης θεωρήθηκε μέρος ενός σχεδίου για να εκβιάσει τα πράγματα. Και εκείνη την εποχή, ο λόγος του προέδρου μετρούσε πολύ.

Το επιχείρημά του ήταν πως δεν πρέπει να τιμάμε έναν αθλητή εν ζωή, επειδή δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα ύστερα του βίου του. Θα ήταν μία ενδιαφέρουσα άποψη, εάν δεν υπήρχε το κλειστό γυμναστήριο «Γιώργος Βασιλακόπουλος», στον Πύργο. Από τη στιγμή που υπάρχει, αυτή η θεωρία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο φερετζές  μιας δύσκολης σχέσης ανάμεσα στον πρόεδρο της ΕΟΚ και τον μεγαλύτερο έλληνα μπασκετμπολίστα.

Στη δεύτερη -επιτυχημένη- προσπάθεια να δοθεί το όνομα του Γκάλη στο Κλειστό του ΟΑΚΑ (πέρυσι) είχε βγει μπροστά ο ευρω-κόουτς Πολίτης: «Αθλητισμός δεν είναι μόνο να βάζεις τη μπάλα στο καλάθι. Πρέπει να βλέπουμε όλο το πακέτο. Το άθλημα δεν είναι ατομικό, είναι ομαδικό – και συμμετοχή είχαν όλοι». Αλλά, ομάδα ήταν και ο μεγάλος Αγιαξ, που προσφάτως βάφτισε το γήπεδό του «Γιόχαν Κρόιφ». Αν και το μισό Αμστερνταμ είχε «σκοτωθεί» μαζί του, επειδή ήταν απόλυτος ως χαρακτήρας, κανείς δεν διανοήθηκε να αντιδράσει.

Εάν τον ενδιαφέρει να αντιληφθεί το λάθος του -κι όχι, απλώς, να μειώνει τη συνεισφορά του Γκάλη σε κάθε ευκαιρία- ο κ. Πολίτης μπορεί να παίξει ένα απλούστατο παιχνίδι. Να αφαιρεί από τον κατάλογο με τους 12 «ήρωες» του ’87 ένα όνομα κάθε φορά, και να απαντά στον εαυτό του: «Θα μπορούσαμε να έχουμε κατακτήσει το Ευρωμπάσκετ χωρίς τον Φιλίππου;» «Χωρίς τον Καμπούρη;». «Χωρίς τον Ιωάννου;». «Χωρίς τον Φασούλα;». «Χωρίς τον Πολίτη;». «Χωρίς τον Γκάλη;». Τότε, ίσως, καταλάβει και πόσο παράξενα ακούγονται αυτές οι δηλώσεις του στ’ αυτιά των φιλάθλων.

Μεσολάβησαν κι άλλα. Τον Μάιο του 2013, όταν αποσύρθηκε η φανέλα του με το Νο 6 και το «Αλεξάνδρειο Μέλαθρον» μετονομάστηκε σε «Nick Galis Hall», ο Γκάλης είχε προσκαλέσει την Ομοσπονδία στην εκδήλωση. Πήγε ο Γιαννάκης, πήγε ο Ομπράντοβιτς, πήγε ο Βράνκοβιτς, πήγε ο Ράτζα, όμως ο κ. Βασιλακόπουλος δεν πήγε. Ούτε κάποιος άλλος από την Ομοσπονδία. Κι όταν, στον εφετινό τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, έπαιξαν ο Αρης με τον Παναθηναϊκό -δυο ομάδες που ο Γκάλης λάμπρυνε με την παρουσία του- καμία από τις εκατοντάδες προσκλήσεις που μοίρασε η ΕΟΚ δεν είχε τ’ όνομά του.

«Αυτή η ομάδα ήταν ευλογημένη, όμως την καταδιώκει μια κατάρα: από τη μέρα που ανεβήκαμε στο βάθρο, δεν έχουμε καταφέρει να είμαστε όλοι μαζί ξανά», είπε -χθες- με παράπονο ο Νίκος Φιλίππου. Αλλά, δεν είναι καθόλου παρά φύσιν. Ο Γκάλης και ο Γιαννάκης είναι δυο αυτόφωτες προσωπικότητες, από ‘κείνες που η δεσποτική ΕΟΚ του -«εγώ είμαι το ελληνικό μπάσκετ»- κ. Βασιλακόπουλου και των φίλων του δεν μπορεί να ανεχθεί. Τόσο απλά. Με όλο τον σεβασμό, κύριε πρόεδρε, εσείς απλώς κυβερνάτε το μπάσκετ (του Γκάλη και του Γιαννάκη).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News