Μία μπάλα μπάσκετ έχει σχεδόν 5.000 χιλιάδες «σπυριά» πάνω στο πορτοκαλί δέρμα της. Τόσες είναι περίπου και οι ντρίμπλες που κάνει ένας μέσος playmaker σε έναν αγώνα μπάσκετ από την ώρα που αρχίσει να προθερμαίνεται μέχρι την στιγμή του θα ακουστεί το τελευταίο σφύριγμα.

Τα post που είδα αυτές τις ημέρες για τον Δημήτρη Διαμαντίδη είναι πολύ περισσότερα, το ίδιο και τα αποθεωτικά status στο facebook για τον Βασίλη Σπανούλη. Οι δυο τους ήταν οι πρωταγωνιστές στην ίσως πιο λαμπρή βραδιά του εγχώριου ελληνικού μπάσκετ την τελευταία δεκαετία.

Ηταν η τελευταία φορά που ο Διαμαντίδης αγωνίστηκε στο ΟΑΚΑ, ήταν η τελευταία φορά που ο κόσμος με τα πράσινα κασκόλ στα χέρια τον αποθέωσε, μέσα στο σπίτι του. Δικό του είναι, ας μη γελιόμαστε. Ούτε ο Αλβέρτης δεν έχει καταφέρει να συνδέσει το όνομά του τόσο πολύ με το ΟΑΚΑ. Ηταν η τελευταία φορά που ακούστηκε το «Διαμαντίδης, οε, οε, οε»· ήταν, όμως, η πρώτη φορά που το «και τώρα, βρε Μητσάρα;» δεν είχε απάντηση.

Τόσα χρόνια, ο ίδιος απαντούσε «μία από τα ίδια». Σκληρή προπόνηση, τακτική και τεχνική, η φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος και βουρ στο παρκέ για τη νίκη. Εδώ και λίγη ώρα τελείωσαν όλα αυτά. Πλέον, ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να απαντήσει τι θα κάνει στη ζωή του· η ιστορία θα δείξει τι θα κάνει και ο Παναθηναϊκός χωρίς αυτόν.

Τον ζήλεψα τον Μητσάρα. Τον ζήλεψα γιατί στα μάτια μου είναι η προσωποποίηση της σκληρής δουλειάς που επιβραβεύεται με επιτυχία. Γιατί είναι ο άνθρωπος που ενσαρκώνει την έννοια της ταπεινότητας και του αλτρουϊσμού

Ο Διαμαντίδης σταμάτησε το μπάσκετ και από εδώ και στο εξής όλοι θα ζούμε με τις αναμνήσεις. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα για εμάς, δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα για τον ίδιο. Αν και το είπε στη συνέντευξη Τύπου: «Θα απολαύσω τα παιδιά μου από εδώ και πέρα».

Είμαι φανατικός οπαδός άλλης ομάδας. Δεν υπήρχε περίπτωση, όμως, να χάσω το τελευταίο ματς του Διαμαντίδη. Ξέρετε, αυτό από μόνο του είναι απόδειξη πως δεν μιλάμε απλώς για έναν μεγάλο παίκτη, αλλά για έναν θρύλο του αθλήματος. Δεν σηκώνονται εύκολα οπαδοί άλλων ομάδων για να δουν το τελευταίο ματς παικτών. Και πολύ περισσότερο οπαδοί του αιωνίου αντιπάλου δεν παίζουν ξύλο με οπαδούς της ίδιας της ομάδας τους μόνο και μόνο για να έχουν το δικαίωμα να φωτογραφηθούν μαζί του. Αυτά τα σκηνικά αφορούν τους star. Και ένας τέτοιος ήταν ο Διαμαντίδης. Αστέρας. Σαν τα έξι αστέρια που έχει στο σήμα του ο Παναθηναϊκός· τα μισά εξ αυτών έχουν τη δική του υπογραφή άλλωστε.

Προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στο ματς. Αδύνατο. Κι ας ήταν ένα από τα συγκλονιστικότερα ματς που έχουν γίνει ποτέ σε ελληνικό παρκέ. Δύο παρατάσεις, η ανατροπή, της ανατροπής, την ανατροπή, ω ανατροπή! Και ένας μαγικός Σπανούλης να κάνει ό,τι έκανε ο Διαμαντίδης άλλες φορές στο παρελθόν. Εστελνε ένα ολόκληρο γήπεδο στον καρδιολόγο, έπαιρνε ένα πρωτάθλημα σχεδόν μόνος του δικαιολογούσε ακόμη και το τελευταίο cent που παίρνει από το χρυσό συμβόλαιό του. Αλλά στο ματς δεν μπορείς να συγκεντρωθείς όταν ο Διαμαντίδης παίζει για τελευταία φορά.

Μιλούσα με κόσμο δεξιά κι αριστερά που μου έλεγε πως είναι εδώ για τον Μητσάρα, τον δικό τους Μητσάρα. Δεν τους ένοιαζε και τόσο ο αγώνας. Είτε ισοφάριζε τη σειρά ο ΠΑΟ, είτε έπαιρνε το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός εκτός έδρας μικρή σημασία είχε. Θα ήταν ακόμη ένα ματς, ακόμη μία νίκη, ακόμη ένας τίτλος. Αλλά το «αντίο» του Διαμαντίδη γίνεται μια φορά. Δεν έχει άλλη. Και όλοι προσπαθούσαμε να ρουφήξουμε κάθε στιγμή.  Να μην πάει χαμένο ούτε δέκατο του δευτερολέπτου.

Δεν είναι τα εννιά πρωταθλήματα, δεν είναι τα 10 κύπελλα, δεν είναι καν τα τρία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα με τον Παναθηναϊκό και το ένα με την Εθνική. Δεν θα τον θυμάμαι για τίποτα απ’ όλα αυτά τον Διαμαντίδη. Θα τον θυμάμαι για το αίσθημα ζήλιας που μου προκάλεσε.

Τον ζήλεψα τον Μητσάρα. Τον ζήλεψα γιατί στα μάτια μου είναι η προσωποποίηση της σκληρής δουλειάς που επιβραβεύεται με επιτυχία. Γιατί είναι ο άνθρωπος που ενσαρκώνει την έννοια της ταπεινότητας και του αλτρουϊσμού. Και κυρίως γιατί η πρώτη και τελευταία φορά που τον είδα από τόσο κοντά ήταν η στερνή του φορά που απευθύνθηκε προς το μπασκετικό κοινό. Και το έκανε απλά, σεμνά, ανθρώπινα. Κουρασμένος από τις δύο ώρες σχεδόν στο παρκέ, εξαντλημένος από τα τόσα χρόνια στο μπάσκετ, φορτωμένος με τις επιθυμίες και τις λαχτάρες χιλιάδων οπαδών στάθηκε όρθιος, σήκωσε τα τεράστια χέρια του (σήμα κατατεθέν του), χαιρέτησε και αποχώρησε.

Νομίζω πως κάπως έτσι ορίζεται η ανθρώπινη ευτυχία.

Υ.Γ. Τα όσα συνέβησαν στα αποδυτήρια μετά το τέλος του αγώνα είναι το ίδιο σημαντικά. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος πήγε και συνεχάρη τον Ολυμπιακό. Λογικό μεν, ασυνήθιστο δε για την ιστορία στα ελληνικά παρκέ.

Υ.Γ1. Ξέρω κόσμο που χθες έβριζε τον Διαμαντίδη.  Ηταν κατά βάση Ολυμπιακοί. Το ίδιο και τον Σπανούλη. Τον έβριζαν κατά βάση όλοι οι οπαδοί του ΠΑΟ. Και τα δύο είναι τρανή απόδειξη ότι καταγόμαστε από τον πίθηκο και πως η Θεωρία της Εξέλιξης έχει κενά.

Υ.Γ2. Είναι κρίμα ένα τόσο μεγάλο ματς να πανηγυρίζεται στα αποδυτήρια. Πρόκειται για τον τελικό της δεκαετίας, πρόκειται για ματς που δεν θα ξαναγίνει. Κι όμως, δείτε πως φεύγουν από το γήπεδο οι πρωταγωνιστές, πόσο βιαστικά και γρήγορα. Φοβούνται να μείνουν στο παρκέ, φοβούνται για τη σωματική τους ακεραιότητα. Κρίμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News