«Σας παρακαλώ, δείτε την ταινία μας σε όσο το δυνατό μεγαλύτερη οθόνη», σημείωσε αρχικά ενώ στη συνέχεια, αφιερώνοντας το βραβείο στον ηχολήπτη Μάικλ Γουλφ Σνάιντερ, ο οποίος αυτοκτόνησε τον Μάρτιο σε ηλικία 35 ετών, γύρισε στο πλάι και σήκωσε το κεφάλι της ψηλά και έβγαλε ένα ουρλιαχτό λύκου.

Ετσι αποδέχτηκε η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, μαζί με την Κλοέ Ζάο, το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας για το «Nomadland», δίχως να γνωρίζει πως, λίγο αργότερα, επρόκειτο να βραβευθεί ξανά η ίδια με το Οσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της και η Κλοέ Ζάο για τη σκηνοθεσία του έργου. Τρία, συνολικά, όσα και η Μέριλ Στριπ με τις 21 υποψηφιότητές της.

Η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ υποδύθηκε τον ρόλο της «Φερν», μίας γυναίκας που αναγκάζεται να εισέλθει στην Χώρα των Νομάδων, εκεί όπου επιβιώνουν οι ξεχασμένοι και οι απόκληροι του αμερικανικού ονείρου. «Δεν χρειάστηκε να κοιτάξω μακριά. Εμπνεύστηκα από την ίδια μου τη ζωή. Προέρχομαι από την εργατική τάξη, η οικογένειά μου έζησε κυρίως σε αγροτικές περιοχές και βιομηχανικές κωμοπόλεις. Μετά τον Καναδά των πρώτων μου χρόνων, μεγάλωσα σε μια μικρή βιομηχανική πόλη κοντά στο Πίτσμπεργκ, στην Πενσιλβάνια. Εάν πιστεύετε πως η Φερν διαφέρει από μένα, κάνετε μεγάλο λάθος», σημείωσε η ίδια, συνομιλώντας με την Σίλβια Μπίτσιο, ανταποκρίτρια της La Repubblica στο Λος Αντζελες.

«Εμπνεύστηκα από την ίδια μου τη ζωή. Προέρχομαι από την εργατική τάξη. Εάν πιστεύετε πως η Φερν διαφέρει από μένα, κάνετε μεγάλο λάθος»

Την Φράνσις ΜακΝτόρμαντ θα την δούμε σύντομα στην ταινία «Τhe French Dispatch» του Γουές Αντερσον, μαζί με τον Τιμοτέ Σαλαμέ, την Τίλντα Σουίντον, τον Γουίλιαμ Νταφόε, τον Μπιλ Μάρεï και τη Λεά Σεϊντού, στη συνέχεια στο έργο «The Tragedy of Macbeth» του (συζύγου της) Τζόελ Κοέν και αργότερα στο «Women Talking» της Σάρα Πόλεϊ.

Ωστόσο η ΜακΝτόρμαντ, παρότι δεν σταματά να υποδύεται και να βραβεύεται για τις εξαιρετικές της ερμηνείες, έχει επιλέξει να βρίσκεται σε απόσταση ασφαλείας από το Χόλιγουντ, ζώντας στο Σαν Φρανσίσκο. «Βεβαίως, στη Βόρεια Καλιφόρνια. Στον νότο πηγαίνω μόνο για να δουλέψω. Ο Τζόελ και εγώ ζούμε σε ένα διαμέρισμα με δύο δωμάτια και 1,5 μπάνιο, κάθε άλλο παρά χάρτινα κάστρα στο Μπελ Αιρ», είπε.

«Κάπως σαν την Φερν του “Nomadland” που αποφασίζει να ζήσει στο περιθώριο ενός συστήματος που έχει συντρίψει τόσες πολλές υπάρξεις», σημείωσε η ιταλίδα δημοσιογράφος. «Με τη διαφορά ότι εγώ δεν έχασα κάποιον από τους αγαπημένους μου ανθρώπους, πέρα από τους γονείς μου που απεβίωσαν σε μεγάλη ηλικία, έχοντας ζήσει πανέμορφες και ευτυχισμένες ζωές», απάντησε η ΜακΝτόρμαντ.

«Η Φερν έχασε τον σύζυγό της πρόωρα. Σκέφτομαι εμένα και τον Τζόελ, τι θα έκανα εάν τον έχανα; Δεν γνωρίζω. Αλλά αποτελεί μέρος της δουλειάς μου να πιστεύω πως αυτό που συμβαίνει στον ρόλο μου θα μπορούσε να συμβεί και σε μένα. Η ενσυναίσθηση δεν έχει όρια. Και πιστεύω πως το κοινό συναισθάνεται την Φερν, όπως τη συναισθάνθηκα εγώ, για αυτόν τον λόγο η ταινία άγγιξε ένα εκτεθειμένο νεύρο, ένα ευαίσθητο πλήκτρο στο πληκτρολόγιο των συναισθημάτων», ανέφερε χαρακτηριστικά η πρωταγωνίστρια του Nomadland.

Θαμπώνει το αμερικανικό όνειρο

Μιλώντας για σκοτεινή πλευρά του αμερικανικού ονείρου, η ΜακΝτόρμαντ αναφέρθηκε και πάλι στη ζωή της. «Κοιτάξτε, ένα από τα πράγματα που με έχουν σημαδέψει και, τώρα που είμαι 63 χρονών το γνωρίζω εκ των πραγμάτων, είναι πως κάποιος σαν εμένα, από την εργατική τάξη, μπορούσε να χειραφετηθεί και να ονειρευτεί να κάνει τη διαφορά. Φοίτησα στο λύκειο μίας βιομηχανικής κωμόπολης, αποφοίτησα με παιδιά τα οποία αμέσως μετά, σε ηλικία 18, 19 ετών, πήγαιναν να δουλέψουν στα εργοστάσια, δίχως να το πολυσκέφτονται, παρότι επρόκειτο για εργοστάσια μεταλλουργίας, οπότε για δηλητήρια που ρυπαίνουν τα ύδατα των λιμνών και των ποταμών. Αλλά μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα αγόραζαν ένα αυτοκίνητο, ένα σπίτι, παντρεύονταν, αποκτούσαν παιδιά και κατάφερναν να συντηρούν την οικογένεια δίχως πολλά προβλήματα», σημείωσε η ΜακΝτόρμαντ.

Πλέον, όμως, «ακόμη και εάν δουλεύεις έως ότου να σπάσει η πλάτη σου, δεν έχεις την ευχέρεια για αυτοκίνητα, σπίτια, δάνεια, παιδιά, λογαριασμούς. Η βιομηχανία σου συνεχίζει να ρυπαίνει και εσύ, εργαζόμενε, μετά βίας πληρώνεις το ενοίκιο. Σαν το χάμστερ στον τροχό. Η Φερν του Nomadland και οι νομάδες φίλοι της τα απορρίπτουν όλα αυτά. Αποστασιοποιούνται και λένε “εργάζομαι εποχικά και τον υπόλοιπο καιρό ζω με τον δικό μου τρόπο, έξω από κάθε τροχό”».

Υποτροφία στο Γέιλ

Οσον αφορά το πώς η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ κατάφερε να ξεπεράσει την κοινωνική ταπεινή καταγωγή της, συνέβη χάρη σε μία υποτροφία που της επέτρεψε να σπουδάσει στη δραματική σχολή του Γέιλ. «Διαφορετικά είναι σίγουρο πως θα κατέληγα στη φυλακή. Στο Γέιλ έμαθα πάρα πολλά, στάθηκα τυχερή και ήταν μία ευλογία για μένα. Εκεί έγινα ηθοποιός και εκεί γνώρισα τον σύζυγό μου, ο οποίος με κατάλαβε αμέσως, και με εκτίμησε».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News