Ο θυμός έσπρωξε την Μορίν Μπεκ να σκαρφαλώσει όσο πιο ψηλά μπορούσε. Ηταν σε μία κατασκήνωση προσκόπων όταν ένας υπεύθυνος της είπε ότι δεν πρέπει να πάρει μέρος στην επόμενη δραστηριότητα επειδή είχε μόνον ένα χέρι.

«Ηθελα να αποδείξω ότι κάνει λάθος», θυμάται η ίδια. Και όχι μόνο το απέδειξε, αλλά 20 χρόνια αργότερα, βραβεύθηκε από το περιοδικό National Geographic στην κατηγορία με τους κορυφαίους αναρριχητές βράχων και ορειβάτες στον κόσμο.

«Ημουν 12 χρονών τότε και σε αυτή την ηλικία θέλεις να κάνεις πάντα το αντίθετο από ό,τι σου λένε. Οπότε κι εγώ σκέφτηκα ότι αν η υπεύθυνη δεν θέλει να σκαρφαλώσω, τότε σίγουρα θα το κάνω», λέει στους Times του Λονδίνου.

Η αναρρίχηση βέβαια, φαινόταν ως το τελευταίο πράγμα που θα δοκίμαζε κάποια που είχε γεννηθεί χωρίς αριστερό χέρι. Αυτό την πείσμωσε ακόμα περισσότερο. «Οι γονείς μου με μεγάλωσαν να έχω τις ίδιες προσδοκίες με τα άλλα αδέλφια μου. Τον βράχο δεν τον νοιάζει αν έχεις ένα χέρι ή πόδι και αυτό το βρήκα πολύ αναζωογονητικό», λέει.

Με τα επιτεύγματά της, η Μπεκ βοήθησε και αυτή να αλλάξει σιγά σιγά η εντύπωση που έχει ο κόσμος για τους αθλητές και αθλήτριες με αναπηρία.

Ενα καινούργιο ντοκιμαντέρ παρακολουθεί την πετυχημένη της προσπάθεια να σκαρφαλώσει έναν βράχο με μεγάλο βαθμό δυσκολίας, που λίγοι στον κόσμο μπορούν.

Η Μπεκ έχει κερδίσει δύο παγκόσμια πρωταθλήματα αναρρίχησης για άτομα με αναπηρία και είναι πρόεδρος της αμερικανικής επιτροπής του αθλήματος. Επίσης, επισκέπτεται πολλά προπονητικά κέντρα αναρρίχησης στην Αμερική για να βοηθήσει στην προσαρμογή τους για άτομα με αναπηρία.

Η αμερικανίδα αθλήτρια λέει πως δεν περίμενε τη βράβευσή της από το National Geographic και την θεωρεί μεγάλη τιμή.

«Το να μην αισθάνεσαι πολύ άνετα (λόγω της αναπηρίας σου) όταν σκαρφαλώνεις, δεν είναι λόγος για να τα παρατήσεις. Μερικές φορές μάλιστα, η αναπηρία μου είναι προτέρημα. Κρυώνω λιγότερο γιατί έχω πέντε λιγότερα δάχτυλα. Και μπορώ να πιαστώ από σημεία όπου κάποιος άλλος δεν μπορεί. Ναι, με δύο χέρια είναι μάλλον πιο εύκολο να σκαρφαλώσω, αλλά δεν θα το άλλαζα για τίποτα στον κόσμο. Η μόνη στιγμή που εύχομαι να είχα δύο χέρια, είναι όταν πλένω τα πιάτα γιατί μόνο με ένα, πρέπει να πλησιάσω τόσο κοντά στον νεροχύτη, που κάθε φορά γίνομαι μούσκεμα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News