Η αποσταθεροποίηση που, πέρα από τα συστήματα υγείας, τις αλυσίδες εφοδιασμού και τα εργασιακά στάνταρ στις χώρες του προηγμένου κόσμου, επιφέρει ο κορονοϊός και στις διεθνείς σχέσεις είναι για κάποιους «μία ευκαιρία» (και μάλιστα «καλή») για περισσότερο φως στη ζωή τους.

Ετσι φαίνεται ότι σκέπτονται εκείνοι που καταδικάστηκαν να ζουν στον πάτο του κουβά, οι Αφρικανοί, αν κρίνει κανείς από ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο γαλλόφωνο αφρικανικό ηλεκτρονικό Μέσο Jeune Afrique. Βέβαια, το αν συμμερίζεται κάποιος (Δυτικός) τις ελπίδες τους ή τις απορρίπτει, είναι θέμα συναισθημάτων μάλλον, παρά λογικής.

Ο αρθρογράφος, ένας γαλλοσπουδαγμένος Καμερουνέζος που ζει στη Ρουάντα, ο Γιάν Γκουέτ (Υann Gwet) υποστηρίζει την άποψη ότι «η Αφρική θα διαπράξει λάθος αν σπαταλήσει την καλή κρίση», του κορονοϊού, η οποία «σηματοδοτεί την παρακμή του δυτικού κόσμου και επιβεβαιώνει την άνοδο της Κίνας». Φρονεί ότι η Μαύρη Ηπειρος μπορεί να κερδίσει κάτι περισσότερο από αυτά που τώρα έχει, εφ’ όσον αναθεωρηθούν οι σχέσεις της με τους Ευρωπαίους και ιδιαιτέρως με τη Γαλλία.

Ο Γκουέτ επικαλείται έγγραφο του γαλλικού κράτους (ενός think tank που χρηματοδοτείται από το γαλλικό υπουργείο Εξωτερικών) για να πει ότι οι συνέπειες της πανδημίας στην Αφρική προϋπολογίζονται εφιαλτικές: τα κράτη θα επιδείξουν μεγάλη ευπάθεια στον ιό και η αποσταθεροποίησή τους θα καταστεί διαρκής. Τα παραπάνω οι Γάλλοι τα επισημαίνουν ώστε το κράτος τους να κινηθεί με σκοπό «τη διαχείριση της κρίσης στην Αφρική», προφανώς προς όφελός του και βάσει των ισχυουσών εξαρτήσεων των γαλλόφωνων αφρικανικών χωρών και πρώην γαλλικών αποικιών από το Παρίσι.

Αυτός ο προβληματισμός, γράφει ο Αφρικανός, «μας έχει ερεθίσει». Ιδού πώς: «Η ιδέα της απόλυτης ανωτερότητας του δυτικού μοντέλου κλυδωνίζεται, θα μπορούσαμε να ελπίζουμε ότι ο κορονοϊός θα μας ελευθέρωνε από τον γαλλικό πατερναλισμό και τη δική μας ύπνωση». Ο Γκουέτ κρίνει ότι το γαλλικό έγγραφο με το οποίο ασχολείται «μάλλον επιβεβαιώνει την αδυναμία των στρατηγικών της Γαλλίας να επανεξετάσει μια νέα σχέση με την ήπειρό μας, ακόμη και τώρα που η κρίση του κορονοϊού σηματοδοτεί το τέλος ενός κόσμου».

Ο αρθρογράφος δεν παραβλέπει τα εκ κορονοϊού δεινά που απειλούν την Αφρική. Τα χαρακτηρίζει όμως «βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα» και, επ’ αυτού, δίνει δίκιο στους γάλλους αναλυτές. Μιλάει, μάλιστα, για «χάος». Ωστόσο αποβλέπει στο μακροπόθεσμο αποτέλεσμα, υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Γράφει: «Οι συνθήκες για την ανάκτηση της ηπείρου μας εξαρτώνται από τρεις παράγοντες. Από τη βαθιά διατάραξη της παγκόσμιας τάξης και την αλλαγή των διεθνών ισορροπιών προς το συμφέρον της Αφρικής, από την αποδυνάμωση της Δύσης και ιδιαιτέρως της Γαλλίας, από τη συνακόλουθη εμφάνιση στην Αφρική μιας γενιάς ικανών ηγετών».

Το όλο πνεύμα του κειμένου σχετίζεται με την πίστη του αρθρογράφου ότι επέρχεται το τέλος όσων έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε απαρασάλευτα (σε ό,τι τον αφορά: το τέλος της εξάρτησης της Αφρικής από τη Δύση/Γαλλία). Για αυτόν, η υγειονομική κρίση θα κλονίσει τόσο πολύ τον δυτικό κόσμο, που θα επιταχύνει τον «γηράσκοντα», όπως γράφει, πολιτισμό του.

Η βεβαιότητά του, πάντως, ότι κερδισμένη από την πανδημία θα βγει η Κίνα, και ότι αυτό θα σημαίνει κάτι καλό για τις μικρές χώρες, γυρίζει το ρολόι του κόσμου πολλά χρόνια πίσω, στη μαοϊκή εποχή, όταν η Κίνα εκόπτετο για τα συμφέροντα του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου. Η συνέχεια όμως είναι σε όλους γνωστή, και στον αρθρογράφο ασφαλώς…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News