Ο αποχαιρετισμός του Φερνάντο Αλόνσο στη Φόρμουλα 1 θα μείνει αξέχαστος. Αμέσως μετά τον τερματισμό του (στην ενδέκατη θέση) στο τελευταίο Γκραν Πρι της χρονιάς, στην πίστα του Αμπου Ντάμπι, ο ισπανός πιλότος οδήγησε το μονοθέσιό του δίπλα σε εκείνα του Λιούις Χάμιλτον και του Σεμπάστιαν Φέτελ για να βρεθούν σε παράταξη 11 παγκόσμιοι τίτλοι (5+4+2). Επειτα, όλοι μαζί, έκαναν ένα θεαματικό τριπλό «ντόνατ» (επιτόπια περιστροφή). Σπάνια τιμή για τον «Ελ Νάνο», που τον πρωτοείδαμε σε κόκπιτ F1 στην ανατολή της χιλιετίας (2001), μα τώρα, στα 37, έφτασε στη δύση του.

Θα καταγραφεί στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού ως ο οδηγός που, κάποτε, έβαλε τέλος στην κυριαρχία του Μίχαελ Σούμαχερ και έγινε ο νεαρότερος (24 ετών και 58 ημερών) παγκόσμιος πρωταθλητής στη Φόρμουλα 1. Ολους τους θριάμβους του, τους πέτυχε σε εξαιρετικά νεαρή ηλικία – δείγμα του τεράστιου ταλέντου του. Εάν ο τελικός απολογισμός των μόλις δυο τίτλων τον αδικεί, αυτό οφείλεται σε μια σειρά από ατυχείς επιλογές. Μετά την πρώτη του θητεία στη Ρενό, ο Αλόνσο άλλαξε πολλές ομάδες, πάντοτε με εντυπωσιακά κακό τάιμινγκ. Τα λάθος «εργαλεία» που είχε στα χέρια του, του στέρησαν νίκες και διακρίσεις. Ιδίως την τελευταία τριετία (2016-2018), που αγωνίστηκε με τη ΜακΛάρεν.

Σένα δεν ήταν, κακά τα ψέματα. Ούτε Σούμαχερ. Ασφαλώς, όμως, «χωράει» στο top-10 των κορυφαίων πιλότων όλων των εποχών. Οι ειδικοί λένε ότι έμοιαζε περισσότερο στον «Σούμι». Οπως ο Γερμανός, ήταν κι αυτός ένας ζωντανός υπολογιστής, που σπανίως λάθευε. Ηταν, επίσης, τέρας ψυχραιμίας. Ακόμη και με τις ομάδες που δεν μπορούσαν να τον υποστηρίξουν, με μονοθέσια – «κουτσά άλογα», κατάφερνε να πραγματοποιήσει τις καλύτερες δυνατές κούρσες.

Γεννήθηκε στο Οβιέδο, στον ισπανικό Βορρά. Ο πατέρας του, που ήταν ερασιτέχνης οδηγός καρτ, εργαζόταν ως μηχανικός σε εργοστάσιο εκρηκτικών. Ηθελε να κληροδοτήσει στα παιδιά του το πάθος του για την ταχύτητα. Ετσι, κατασκεύασε με τα χέρια του ένα όχημα για να το χαρίσει στην κόρη του, Λορένα. Ο Φερνάντο ήταν, ακόμη, τριών ετών. Εκείνη, όμως, δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον. Ενώ ο μικρός, ενθουσιάστηκε. Στα επτά άρχισε να τρέχει σε αγώνες καρτ για παιδιά – και ήταν ο μικρότερος. Στα 13 κατέκτησε το πρώτο του από τα τρία διαδοχικά πρωταθλήματα Ισπανίας, και το 1996 -15 ετών- στέφτηκε παγκόσμιος πρωταθλητής.

Το ντεμπούτο του στη Φόρμουλα 1 το έκανε στα 20 (2001) με την ομάδα της Μινάρντι. Ενα χρόνο νωρίτερα είχε διακόψει τις σπουδές του, για να αφοσιωθεί στα γκάζια. Το 2002 τον προσέλαβε η Ρενό, ως δοκιμαστή. Το 2003 προήχθη σε οδηγό αγώνων. Την ίδια χρονιά έγινε ο νεώτερος πιλότος που κατακτά την pole position (στο Γκραν Πρι της Μαλαισίας), και ο νεώτερος νικητής σε Γκραν Πρι της Φόρμουλα 1 (στην Ουγγαρία). Και στις 25 Σεπτεμβρίου 2005, ήρθε ο θρίαμβος που ονειρευόταν από παιδί. Οταν κέρδισε τον παγκόσμιο τίτλο και του 2006 κι έγινε ο νεαρότερος που το κατορθώνει σε δυο διαδοχικές σεζόν, με τον Σούμαχερ να βγαίνει στη σύνταξη, όλοι πίστεψαν πως είχαν μπροστά τους τον επόμενο σούπερ-σταρ του σπορ.

Ετσι θα ήταν, εάν δεν άρχιζε να μεταπηδά από τον ένα λάθος κατασκευαστή στον άλλον. Το 2007 πήγε στη ΜακΛάρεν. Φιλοδοξούσε να γίνει ο δεύτερος πιλότος στα χρονικά που θα κατακτούσε διαδοχικούς παγκόσμιους τίτλους με δυο διαφορετικές ομάδες. Το μονοθέσιο ήταν γρήγορο και αξιόπιστο, όμως το ίδιο γρήγορος ήταν και ο ομόσταβλός του, Λιούις Χάμιλτον. Ο έντονος ανταγωνισμός τους χάρισε το πρωτάθλημα σε έναν τρίτο, τον Κίμι Ράικονεν. Το 2008 ο Αλόνσο επέστρεψε στη Ρενό. Αλλά, οι εποχές είχαν αλλάξει. Μόνο χάρη στην κλάση του Ισπανού, το μονοθέσιο της γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας έδειχνε ικανό να κερδίσει τον τίτλο. Στην πραγματικότητα, δεν μπορούσε.

Το 2010 υπέγραψε στη Φεράρι, για τέσσερα χρόνια. Φάνηκε από την πρώτη, κιόλας, σεζόν ότι οι Ιταλοί δεν μπορούσαν να τον υποστηρίξουν. Μια αργοπορία στα πιτς, στο Αμπου Ντάμπι, του στέρησε το πρωτάθλημα για τέσσερις βαθμούς – το πήρε ο Φέτελ. Τα επόμενα χρόνια, ο Αλόνσο κέρδιζε σημαντικές νίκες, αλλά όχι τον τίτλο. Στην τελική κατάταξη κατέκτησε δυο δεύτερες θέσεις, αν και το μονοθέσιο της Φεράρι δεν ήταν το δεύτερο καλύτερο – ούτε κατά διάνοια. Από το 2015 επέστρεψε στο τιμόνι της ΜακΛάρεν. Αλλά, για άλλη μια φορά, το τάιμινγκ ήταν λάθος. Ενώ η ανανεωμένη Φεράρι έδινε μάχη με τη Μερτσέντες, η συνεργασία της ΜακΛάρεν με τη Χόντα απέφερε μια αργή και αναξιόπιστη μηχανή (MP4-30).

Αναλόγως με τον εργοδότη του, ο Αλόνσο άλλαζε και τόπο κατοικίας. Εζησε στην Οξφόρδη, ύστερα στη Γενεύη και, στη συνέχεια, στο Λουγκάνο, για να βρίσκεται πιο κοντά στο στρατηγείο της Φεράρι. Κάποια στιγμή, όμως, πεθύμησε τους φίλους και τους συγγενείς. Επίσης, τη Ρεάλ Μαδρίτης, της οποίας είναι φανατικός οπαδός στο ποδόσφαιρο. Επέστρεψε στην Ισπανία (Οβιέδο), αν και αυτή η μετακόμιση του κόστισε -σε φόρους- πάνω από 60 εκατομμύρια ευρώ. Με την ποπ τραγουδίστρια, Ρακέλ ντελ Ροσάριο, τον μεγάλο του έρωτα, έχει χωρίσει.

Τώρα προετοιμάζει τη νέα του ζωή. Νοιώθει εντελώς ελεύθερος -εξομολογήθηκε στη Marca- για πρώτη φορά από τη στιγμή που πάτησε το γκάζι. Πλέον, μπορεί να ξοδέψει τα εκατομμύρια που κέρδισε στις πίστες, με όποιον τρόπο του κάνει κέφι. Δηλαδή; «Πάντως, όχι μακριά από το τιμόνι. Μαζί με εκείνο το καρτ κληρονόμησα, πράγματι, και το πάθος του πατέρα μου για την ταχύτητα». Κάποιοι στοιχηματίζουν ότι θα τον ξαναδούμε σε αγώνες. Και, μάλιστα, της Φόρμουλα 1.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News