Οι Ρώσοι που θα κατακτήσουν το χρυσό μετάλλιο σε κάποιο αγώνισμα των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο δεν θα ακούσουν τον εθνικό ύμνο τους, αλλά μουσική του Τσαϊκόφσκι. Ο  Πιότρ Ιλιτς Τσαϊκόφσκι υπήρξε μέγας συνθέτης της τσαρικής εποχής μεν –«ρομαντικός» κατά την κατάταξη της μουσικολογίας–, ωστόσο παραμένει δημοφιλής στη διαχρονικά φιλόμουση Ρωσία, παρά τη σκλήρυνση των καιρών (ή, πιθανώς, και εξαιτίας της). Η απόφαση αυτή ανακοινώθηκε από τη Ρωσική Ολυμπιακή Επιτροπή και έγινε αποδεκτή από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή.

Δεδομένου ότι η ανάκρουση του ρωσικού εθνικού ύμνου κατέστη απαγορευμένη εξαιτίας του ντόπινγκ κάποιων αθλητών, έπρεπε να βρεθεί μία αξιοπρεπής από μουσική άποψη λύση σε ένα ενοχλητικό για όλους ζήτημα: οι ρώσοι χρυσοί ολυμπιονίκες (που αναμένεται να είναι πλήθος στο Τόκιο) να μην παίρνουν την άγουσα για τα αποδυτήρια αμέσως μετά τη βράβευσή τους, αλλά να στέκονται και αυτοί στο βάθρο, όπως όλοι οι «χρυσοί», και να συγκινούνται και αυτοί στο άκουσμα μιας κάποιας μελωδίας –έχοντας πίσω τους, για φόντο, διαφημίσεις– καθώς θα τους σημαδεύουν ο τηλεοπτικός και ο φωτογραφικός φακός.

Τα δυτικά Μέσα παρουσίασαν την επιλογή του Κοντσέρτου υπ’ αριθμ. 1 του Τσαϊκόφσκι σαν προσωπική του ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν και υπέθεσαν ότι ο ρώσος ηγέτης διάλεξε μελωδία που «μιλάει» στη ρωσική ψυχή.

Ο Πούτιν θα μπορούσε να διαλέξει κάτι άλλο βέβαια, από τον Προκόφιεφ την καντάτα Χαίρε Στάλιν ας πούμε, ή από τον Σοστακόβιτς κάτι από τα συμφωνικά έργα του, από την 7η «της πολιορκίας του Λένινγκραντ» ή από την εκρηκτική 10η του, ακόμη και το βαλς του που έγινε πασίγνωστο στη Δύση μέσα από τη σατανιστική ταινία του Κιούμπρικ «Μάτια ερμητικά κλειστά» – διότι είναι σίγουρο ότι και τα προαναφερθέντα μουσικά αριστουργήματα θα μιλούσαν εξίσου στην ευαίσθητη ρωσική ψυχή.

Ωστόσο επέλεξε τον Τσαϊκόφσκι ο Πούτιν, και αυτό σημαίνει πως δηλώνει πίστη στα λατρεμένα από τους Δυτικούς «ατομικά δικαιώματα», αφού στο βάθος της μουσικής του «μεγάλου ρομαντικού» η Δύση βλέπει και την ομοφυλοφιλία του. Ετσι, τυχόν απόρριψη του Τσαϊκόφσκι από το Κρεμλίνο, στις δυτικές πρωτεύουσες  δεν θα σήμαινε παρά «ομοφοβία» του Πούτιν και βάναυση διάκριση στη βάση του σεξουαλικού προσανατολισμού.

Οι ρώσοι αθλητές στην Ιαπωνία θα κυκλοφορούν με τρικολόρ φόρμες στις αποχρώσεις των εθνικών χρωμάτων (γαλάζιο, κόκκινο, λευκό), θα παρατάσσονται υπό τη σημαία της Ρωσικής Ολυμπιακής Επιτροπής, τρικολόρ και αυτή και απολύτως αναγνωρίσιμη, ενώ για χατίρι τους οι νότες του Τσαϊκόφσκι θα πλημμυρίζουν τα στάδια, τα κολυμβητήρια και τις αθλητικές σάλες. Μόνο το όνομα της μεγάλης ευρωασιατικής χώρας θα λείπει από τις πινακίδες και από τους ηλεκτρονικούς πίνακες, όμως όλα τα υπόλοιπα πράγματα θα το βοούν: Ρωσία.

Η ισπανική εφημερίδα El Pais, η ιταλική Corriere della Sera, το γαλλικό France24, όπως και άλλα Μέσα στη Δύση, «παραδέχθηκαν» ότι η κίνηση Τσαϊκόφσκι ήταν πολύ καλή από πλευράς Πούτιν –«μία καλή ιδέα»–, και για τους λόγους που προαναφέρθηκαν. Οι Ιταλοί βρήκαν την ευκαιρία να θυμηθούν τον γκράντε Βέρντι τους, όχι όμως και τον γκράντε Πουτσίνι τους, μεγαλοφυΐα που έζησε και έλαμψε και στον πολιτικά «σεσημασμένο» Μεσοπόλεμο, ενώ υπέγραψε και τον περιβόητο «Ιnno a Roma» («Υμνος στη Ρώμη») ο οποίος για τη διαχρονική ιταλική Δεξιά αποτελεί τον πραγματικό εθνικό ύμνο της χώρας.

Δείτε το βίντεο και απολαύστε το πασίγνωστο Κοντσέρτο αριθμ. 1 για πιάνο και ορχήστρα του Πιότρ Ιλιτς Τσαϊκόφσκι.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News