Εντάξει, ο Μπάιντεν νίκησε τον Τραμπ. Ομως τι θα γινόταν αν στη θέση τού μεστωμένου και σώφρονος κεντρώου πολιτικού ήταν κάποιος άλλος, κάποιος από την ομάδα των «αριστεριστών» του Δημοκρατικού Κόμματος, κάποιος «ριζοσπάστης» ή και κάποια «σοσιαλίστρια»; Θα έπειθε και εκείνος ή εκείνη τους Αμερικανούς; Θα μάζευε και εκείνος ή εκείνη τις ψήφους τους, σπάζοντας όλα τα ρεκόρ; Θα γινόταν και εκείνος ή εκείνη πρόεδρος των ΗΠΑ;

Οι προβληματισμοί του Αλντο Κατζούλο στην Corriere della Sera έχουν βάση ασφαλώς, αφού οι Αμερικανοί είναι παραδοσιακά συντηρητικοί και οι δυνάμεις που τους κινούν σε όλα τα πεδία της ζωής τους, και σαν σκέψη και σαν πράξη, είναι κεντρομόλοι – στην πολιτική κυρίως.

Ο αρθρογράφος θέτει τα παραπάνω ερωτήματα και απαντά μόνος του: «Ισως τα πήγαιναν πολύ χειρότερα από τον Μπάιντεν». Και, προς επίρρωσιν, φέρνει το παράδειγμα του αποτυχημένου πλην «αριστερού» και «σοσιαλιστή» και «ριζοσπάστη» αρχηγού των Εργατικών της Βρετανίας, του Τζέρεμι Κόρμπιν, ο οποίος κατατροπώθηκε από τον Συηντηρητικό και Brexiteer και «κλόουν» Μπόρις Τζόνσον.

Ο Κατζούλο κάνει μία ενδιαφέρουσα πολιτική παρατήρηση, εξηγώντας την ήττα του Κόρμπιν (και κάθε Κόρμπν) ως εξής: «Η αντίθεση σε έναν δεξιό λαϊκιστή, αν εκφραστεί με έναν αριστερό λαϊκιστή μπορεί να αποβεί επικίνδυνη και ατελέσφορη».

Οι Δημοκρατικοί των ΗΠΑ, λέει, δεν έκαναν το ίδιο λάθος με τους Βρετανούς. Ο κομματικός μηχανισμός -με επικεφαλής τον Μπαράκ Ομπάμα- έκανε τις απαραίτητες κινήσεις υπέρ του Μπάιντεν ευθύς εξαρχής, έτσι οι υπόλοιποι μετριοπαθείς, οι οποίοι μπορούσαν να αποσπάσουν τις ψήφους του Κέντρου, αναγκάστηκαν να αποσυρθούν: η γερουσιαστής Εϊμι Κλόμπουτσαρ εγκατέλειψε την εκστρατεία, όπως και ο δήμαρχος Πιτ Μπούτιτζιτζ (ο οποίος «ίσως τώρα πάρει υπουργείο»).

Κατόπιν, ο Μπάιντεν έμεινε να διεκδικεί το χρίσμα των Δημοκρατικών με αντίπαλο τον «σοσιαλιστή» γερουσιαστή Μπέρναρντ (Μπέρνι) Σάντερς. Ο Σάντερς αποχώρησε αξιοπρεπώς από μία κούρσα που δεν επρόκειτο ποτέ να κερδίσει, λέγοντας κόλας ότι θα συνεργαστεί με τον Μπάιντεν –«έναν πολύ αξιοσέβαστο άνθρωπο»–, ώστε να καρποφορήσουν «οι προοδευτικές ιδέες μας». Ο δρόμος πλέον ήταν ανοικτός για τον Μπάιντεν, ώστε η προεκλογική εκστρατεία του να κινηθεί στο Κέντρο.

Ο Μπάιντεν απευθύνθηκε και σε Ρεπουμπλικανούς που ενοχλήθηκαν από τις πολιτικές του Τραμπ. Προσπάθησε να προσεγγίσει ψηφοφόρους της εργατικής τάξης των μεσοδυτικών Πολιτειών κυρίως, οι οποίοι είναι πιο προοδευτικοί σε εργατικά θέματα αλλά παραμένουν συντηρητικοί σε ό,τι αφορά τον δικαιωματισμό, τα ατομικά δικαιώματα, κ.ά. Φυσικά, ο Μπάιντεν χρειαζόταν και είχε τη στήριξη της «αριστερής πτέρυγας» του κόμματός του, η οποία φάνηκε πιο πιστή σε αυτόν απ’ ό,τι στη Χίλαρι Κλίντον πριν από τέσσερα χρόνια. Τότε, επί υποψηφιότητας Χίλαρι, «σχεδόν κανείς δεν σκέφτηκε σοβαρά ότι ο Τραμπ θα μπορούσε να κερδίσει, έτσι δεν υπήρξε κινητοποίηση όπως έγινε το 2020».

Η εμπειρία του Τζο Μπάιντεν, τέλος, έπαιξε μεγάλο ρόλο για το αίσιο αποτέλεσμα των εφετινών προεδρικών εκλογών. Ο υποψήφιος των Δημοκρατικών «ήταν πολύ προσεκτικός και δεν παρασύρθηκε από το συναισθηματικό κύμα των συγκρούσεων στους δρόμους, των κατεδαφίσεων αγαλμάτων, των βιαιοτήτων, από όλα όσα απαντούσαν στις πολιτοφυλακές του Τραμπ» λέει ο ιταλός αρθρογράφος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News