Σύντροφοι, όπως γνωρίζετε, συμπεριλαμβάνομαι στους 153 βουλευτές, που σήκωσαν, μέχρι τέλους, το βάρος δύσκολων αποφάσεων, τις οποίες χρειάστηκε να πάρει το ΠΑΣΟΚ, στις πιο δύσκολες στιγμές της χώρας, καταβάλλοντας κόστος, που δεν του αναλογούσε, αλλά, και πληρώνοντας, στο ακέραιο, τα εγκληματικά λάθη της προηγούμενης διακυβέρνησης.

Πλήρωσα αυτή την επιλογή μου, καταβάλλοντας και τεράστιο προσωπικό κόστος, αφού, τότε, ήμασταν μετρημένοι στα δάχτυλα όσοι υπερασπιζόμασταν δημόσια τις επιλογές μας.

Ειχα πει, όμως, από τον Νοέμβρη του 2011 -και είχα δεχθεί τότε σκληρή κριτική- ότι το ΠΑΣΟΚ, πλέον, δεν ακούγεται από την κοινωνία, και ότι οφείλει να απευθυνθεί σ’ αυτήν, με ειλικρίνεια, αυτοκριτική και γενναιότητα, καταθέτοντας, παράλληλα, την πρότασή του, για την επόμενη μέρα.

Από τότε, μαζί με το 5-6% του ελληνικού λαού, παρακολουθούσα, ως απλός, αλλά ενεργός πολίτης, τις εξελίξεις, ελπίζοντας και προσδοκώντας ότι μπορούσαμε να υπερβούμε τον κακό μας εαυτό και να απαντήσουμε στα αγωνιώδη ερωτήματα οσων περίμεναν να ακούσουν ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση. Αντί γι’ αυτό, έβλεπα συμφωνίες κορυφής, τήρηση εσωκομματικών ισορροπιών, διανομή αξιωμάτων και συμβιβασμούς στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή. Έβλεπα πρόθεση μικροκομματικής και ιδιοτελούς διαχείρισης και όχι ρήξης με τα κακώς κείμενα του παρελθοντος, αλλά και σύνθεσης, με στόχο το μέλλον.

Έβλεπα να απομακρύνονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κορυφαία στελέχη και τα εναπομείναντα να αδυνατούν να καταθέσουν και να εκφράσουν συνολικά τον χώρο, που, ιστορικά, αποτέλεσε τη μεγάλη προοδευτική παράταξη, με κορύφωση το τραγικό, κατά την άποψή μου αποτέλεσμα των τελευταίων εθνικών εκλογών.
Από τότε, αντί να ληφθεί το μήνυμα, να υπάρξει συστράτευση και φυγή προς τα εμπρός, επανήλθαμε στην εσωστρέφεια, αναλωθήκαμε σε συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, απαντούσαμε σε προσωπικά, υπαρξιακά ερωτήματα της ηγεσίας και οδηγηθήκαμε σε μια κοινωνική εκδήλωση, που κάποιοι βάφτισαν συνέδριο ΠΑΣΟΚ, στο οποίο κυριάρχησαν οι, προς κάθε κατεύθυνση, απειλές της προέδρου και …. το ραντεβού της με την ιστορία … το 2021! Κάποιοι βλέπουν τον ίσκιο τους και νομίζουν ότι είναι το μπόι τους.

Κατά το προηγούμενο χρονικό διάστημα, σε πολλές στιγμές και για πολλά θέματα είχα διαφωνήσει, μη θέλοντας, όμως, να προκαλέσω ζημιά στον χώρο, σιώπησα, τουλάχιστον δημόσια.

Πλέον, στη μεγάλη κατηφορική πορεία, που έχει ξεκινήσει, δεν θέλω και δεν προτίθεμαι να είμαι συμμέτοχος, έστω δια της σιωπής μου. Συνεργός στο έγκλημα κατά του ΠΑΣΟΚ, στο οποίο μπήκε και επίσημη σφραγίδα, στο πρόσφατο συνέδριο-παρωδία, δεν θα είμαι. Δεν θέλω να συμμετέχω στη χορηγία του χώρου, προς ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν θα νομιμοποιήσω όσους και όσα θυμίζουν και διαιωνίζουν τις χειρότερες στιγμές διαχείρισης ενός μικρομάγαζου, – που, όμως, τους βολεύει και υπάρχει μόνο για να εξυπηρετεί προσωπικές στρατηγικές και λογιστικές διευθετήσεις. Δεν μου το επιτρέπει η οικογενειακή και προσωπική μου ιστορία και ο απεριόριστος σεβασμός μου σε όσους και όσες στήριξαν τον χώρο.

Μετά από πολλή περίσκεψη και με λύπη, διευκολύνοντας και την Πρόεδρο και τη “μηδενική ανοχή” της στην αντίθετη άποψη, -την οποία αντίθετη άποψη προσωπικά υπερασπίζομαι και δεν πρόκειται να εκχωρήσω σε κανέναν και για κανένα λόγο -, σας παρακαλώ να κάνετε αποδεκτή την παραίτησή μου, από μέλος του ΚΙΝΑΛ.

Παραμένω στο χώρο της κεντροαριστεράς και, ίσως, οι δρόμοι μας συναντηθούν ξανά, κάτω από πιο γόνιμες συνθήκες.
Ευχαριστώ για τη συμπόρευση, στις δύσκολες στιγμές, και εύχομαι καλή δύναμη.

Ελπίδα Στεφάνου Τσουρή».