Τα προγραμματικά συνέδρια των μεγάλων κομμάτων είναι σαν ομαδική προσευχή στην εξουσία. Η ελπίδα είναι ομόθυμη και το συναίσθημα κοινό. Οι φωνές διαφέρουν, αλλά λίγο ως πολύ ενώνονται πάνω στα ίδια λόγια.

Και όταν το κόμμα βρίσκεται στην αντιπολίτευση, οι εργασίες κυλούν με το βλέμμα στο ρολόι. Οχι για να περάσει η μέρα, αλλά ο χρόνος μέχρι τις εκλογές και την αναμενόμενη πολιτική αλλαγή. Στη Νέα Δημοκρατία κοιτάζουν το ρολόι τους, αλλά, μην τρελαθούμε, δεν είναι και για να τηλεφωνούν στον ράφτη για κουστούμια.

Το 11ο συνέδριο του κόμματος δεν πραγματοποιείται στο κατώφλι της προεκλογικής περιόδου, αν και ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος με αυτά. Αν οι εκλογές ήταν μία ανάσα μακριά, στο Εκθεσιακό Κέντρο στα Σπάτα θα έτριζαν οι τοίχοι από ντεσιμπέλ και χειροκροτήματα.

Αυτό το συνέδριο είναι διαφορετικό ή, τουλάχιστον, δεν είναι από εκείνα που θα έκαναν τον Δημήτρη Ρίζο να γράφει, πριν καμιά τριανταριά χρόνια στον «Ελεύθερο Τύπο», για τα φουσκωμένα από ενθουσιασμό στήθη των Νεοδημοκρατών. Αν το παρακολουθήσεις με βάση τα γνωστά πολιτικά ήθη, τότε λες ότι είναι διαδικαστικού χαρακτήρα, προκειμένου να επιβεβαιωθεί η σαφής ιδεολογική στροφή προς τον φιλελευθερισμό. Για αυτό και είναι ένα συνέδριο με κώδικες TEDx, με παράλληλες συζητήσεις και ελκυστικούς ομιλητές.

Αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο από τον Μητσοτάκη. Εκείνο που, πραγματικά, δεν περίμενα, ήταν η απουσία των γνωστών ΟΝΝΕΔιτών με τις σημαίες και τα συνθήματα. Δεν υπήρχε εκείνη η χαρακτηριστική «γαλαρία» των συνεδρίων που κουνάει σημαίες και ανταλλάσσει πάσες συνθημάτων με τον ομιλητή. Είναι επίσης ένα συνέδριο χωρίς soundtrack, απολύτως ουδέτερο μουσικά. Εντάξει, ακούστηκε ένα (απροσδιόριστο) μουσικό θέμα όταν έφτασε ο Μητσοτάκης, χαμήλωσαν τα φώτα λες και πήγαν να κάνουν ατμόσφαιρα ΝΒΑ, αλλά μέχρι εκεί. Ομως αυτό που δεν θα μπορέσω ποτέ μου να καταλάβω, είναι για ποιο λόγο τα πάντα πρέπει να ξεκινούν με καθυστέρηση. Το συνέδριο επρόκειτο να αρχίσει στις 10 το πρωί. Ξεκίνησε μία ώρα αργότερα. Δεν γίνεται να θέλεις να σώσεις τη χώρα, να ισχυρίζεσαι ότι προσέρχεσαι σε ραντεβού με την Ιστορία, αλλά ταυτοχρόνως να μην μπορείς να ξεκινήσεις ένα συνέδριο στην ώρα του.

Προσερχόμενος πρόσεξα τον δημοσιογράφο Αντώνη Πανούτσο να βαδίζει, υπό την ιδιότητα του πολιτευτή, προς την είσοδο του Εκθεσιακού Κέντρου. Και ναι, δύναμαι να σας πω ότι είναι πλέον έτοιμος να διακριθεί και στον πολιτικό στίβο. Ευθυτενής, με χαμόγελο, κομψά ντυμένος, το αριστερό χέρι στην τσέπη και το δεξί διαθέσιμο για χειραψίες. Ετσι δεν είναι οι πολιτικοί; Ετσι είναι και τα συνέδρια.

Φανταστείτε έναν τεράστιο χώρο, ίσως το μεγαλύτερο εκθεσιακό κέντρο της χώρας. Μέσα βρίσκονται περίπου 3.000 άνθρωποι, χωρίς να στριμώχνονται. Τι άνθρωποι είναι αυτοί; Στα μεγάλα πολυσυλλεκτικά κόμματα βλέπεις τους πάντες. Εντάξει, σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ διακρίνεις κάποιες στιλιστικές διαφορές στο ύφος των συνέδρων -το μόνο βέβαιο είναι ότι θα μετρήσεις περισσότερες γραβάτες. Αλλά σε αυτές τις μεγάλες συγκεντρώσεις κομματικών στελεχών συμβαίνουν λίγο ως πολύ τα ίδια.

Δυνατές χειραψίες που ενίοτε συνοδεύονται με φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Μεγάλα «πηγαδάκια» που λειτουργούν ως άτυπη σειρά αναμονής μπροστά από προβεβλημένα στελέχη. Παράγοντες περιορισμένης επιρροής που προσπαθούν να ξεχωρίσουν και να διευρύνουν τις επαφές τους. Κουβέντες που επενδύονται με γέλια και μετά οι αντίχειρες μπαίνουν στο πλάι του παντελονιού, το σηκώνουν προς τα πάνω, ενώ μετά τα δάχτυλα ενώνονται σε παλάμες που στρώνουν το πουκάμισο. Βέβαια τα πράγματα ξεκαθαρίζουν με σαφήνεια εντός της αίθουσας, όταν οι σειρές των καθισμάτων λένε ποιος είσαι, δείχνοντας πόσο ψηλά βρίσκεσαι. Εψαχνα εκεί να βρω και τα περίφημα καινούργια πρόσωπα με αριθμό Μητρώου Στελεχών. Οι περισσότεροι γνωστοί μου φάνηκαν. Υπάρχει, βέβαια, το ενδεχόμενο να πρόκειται για νέους που μοιάζουν με τους παλιούς. Θα το μάθουμε σύντομα.

Στην πραγματικότητα λίγοι άνθρωποι πηγαίνουν στο συνέδριο για να ακούσουν τις ομιλίες. Πηγαίνουν μήπως και ακούσει αυτούς κανένας άνθρωπος. Τελείωσε η ομιλία του Μητσοτάκη και άρχισαν οι διαρροές προς τα έξω για τσιγάρο και καφέ. Και όλες οι εργασίες κύλησαν υπό τόσο έντονη οχλοβοή, ώστε ο Στέλιος Ράμφος, κατά την ομιλία του, ζήτησε να γίνει ησυχία. Τίποτα όμως, ούτε οι συστάσεις, ούτε τα χειροκροτήματα, ούτε οι ομιλίες, δεν μπορούσε να καλύψει τη φωνή του Κώστα Καραμανλή που ακούστηκε μετά από χρόνια. Ναι, αυτό συζητούσαν οι σύνεδροι στην αρχή. Ακούστηκε η φωνή του Καραμανλή. Το κόμμα που ευαγγελίζεται τον φιλελευθερισμό, υιοθετώντας νέους επικοινωνιακούς κώδικες, ριγά έτσι και ανοίξει το στόμα του ένας πρώην Πρωθυπουργός που είχε πάνω από δύο χρόνια να κάνει δημόσια παρέμβαση. Ισως τελικά, το σημείο που θέλει να φτάσει ο Μητσοτάκης να είναι πιο μακριά από εκεί που ο ίδιος πιστεύει. Αλλά, εντάξει, είναι ακόμα στην πρώτη νιότη ως πολιτικός αρχηγός και μπορεί να κάνει συνέδρια που τα ευχαριστιέται. Δεν τον αμφισβητεί κανένας, ούτε καν συμβολικά, η αψίδα των χειροκροτημάτων έφτασε στην οροφή, τον αγκάλιασαν πολλοί, τον ασπάστηκε με θέρμη η αδερφή του, τον χειροκρότησε με ζήλο και ο ανιψιός του ο Κώστας.

Από τα γνωστά και αναμενόμενα που ακούγονται σε αυτές τις περιπτώσεις, ξεχώρισε, φυσικά, οι αίσθηση οικειότητας ανάμεσα στον Κυριάκο, στη Φώφη και στον Σταύρο. Και οι τρεις τους την επιβεβαίωσαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αισθηση που έδειξε να αποδέχεται θετικά και η αίθουσα. Ηρθε και ο Μάριος Γεωργιάδης της Ενωσης Κεντρώων να υποβάλλει τα σέβη του και να μεταφέρει την προθυμία του κόμματος να τριφτεί, ως γατάκι, στα πόδια του Κυριάκου.

Ο Κωστής Χατζηδάκης, αναφερόμενος στο πρόγραμμα, είπε ότι η Νέα Δημοκρατία είναι το κόμμα της αλήθειας. Ηταν η σειρά του να το πει, όπως και τόσοι άλλοι εδώ και δεκαετίες. Το θέμα είναι αν θα καταφέρει να το αποδείξει κιόλας. Ε, και ο Αδωνις Γεωργιάδης, ως ο καλύτερος πωλητής που διαθέτει το κόμμα, έδωσε γραμμή και επιχειρήματα στο ακροατήριο. Και μετά ήρθε ο Στέλιος Ράμφος. «Τα εσωτερικά μας Εξάρχεια οδηγούν στα εξωτερικά Εξάρχεια» τους είπε και όλοι χειροκρότησαν. Δεν είναι απαραίτητο ότι κατάλαβαν και όλοι το ίδιο πράγμα, αλλά, εντάξει είναι προτιμότερο να ακούς τον Ράμφο από το να συζητάς περί συνδικαλισμού. Παρεμπιπτόντως, ο Ράφος εκτίμησε ότι η Νέα Δημοκρατία θα κερδίσει τις εκλογές, όμως η πορεία διακυβέρνησης θα είναι πολύ πιο δύσκολη καθώς δεν υπάρχουν μόνο θέματα πολιτικής, αλλά και αγκυλώσεις νοοτροπίας.

Ε, μετά ήρθε η ώρα των στελεχών, να πάρουν τα δικά τους λεπτά κομματικής δημοσιότητας. Ολοι έλεγαν το ίδιο με διαφορετικά λόγια: η χώρα καταρρέει, η Νέα Δημοκρατία είναι έτοιμη, ο αυριανός Πρωθυπουργός είναι ο Μητσοτάκης, χειροκροτήματα. Για άλλη μία φορά κάποιοι υπόσχονται ότι θα αλλάξουν την Ελλάδα. Και δείχνουν, ως συνήθως, να ξεχνούν ότι αυτή η χώρα δεν ενθουσιάζεται με τις αλλαγές. Και πολύ συχνά οι πολίτες της απαιτούν να αλλάξουν τα πάντα, εκτός από τους ίδιους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News