Βαριά ήττα (78-45) από το Βέλγιο και τέταρτη θέση, λοιπόν. Μετά την πρόκριση στον ημιτελικό «αδειάσαμε», εξήγησε ο κόουτς Κεραμιδάς. Κρίμα. Κρίμα, αλλά και μπράβο! Διότι η Ελλάδα δεν ήταν στο πρόγραμμα να παίζει Ευρωμπάσκετ απόψε. Ούτε χθες, ούτε την Πέμπτη. Πριν από την έναρξη του τουρνουά, ήμασταν μόλις στο Νο 14 της κατάταξης της FIBA. Τρίτοι από το τέλος.

Οσοι ασχολούνται με το μπάσκετ γυναικών, δεν μας έδιναν καμία πιθανότητα να προκριθούμε στην «οκτάδα» – πόσω μάλλον στις τέσσερις καλύτερες ομάδες. Τους διαψεύσαμε. Τρυπήσαμε το ταβάνι μας. Φτάσαμε πιο ψηλά από κάθε άλλη φορά. Με δύο από τις καλύτερες αθλήτριές μας απούσες (Ζωή Δημητράκου και Ολγα Χατζηνικολάου), και χωρίς κόλπα με ελληνοποιήσεις. Ολες οι άλλες ομάδες είχαν τουλάχιστον μία «νατουραλιζέ» παίκτρια.

Υπάρχουν θρίαμβοι που δεν παίρνουν μετάλλιο. Εναν τέτοιο πέτυχαν τα κορίτσια της Εθνικής στην Πράγα. Εκεί που κανένας δεν το περίμενε.

Στις 17 Ιουνίου, τη μέρα που άρχιζε η διοργάνωση, μόνο μία αθλητική εφημερίδα τους αφιέρωσε λίγο χώρο -ένα μικρό «χτύπημα»- στην πρώτη της σελίδα. Στο τουρνουά της Πάτρας, στην πρόβα τζενεράλε για το Ευρωμπάσκετ, ελάχιστοι πήγαν να τις δουν από κοντά. Την περασμένη Δευτέρα, στην εκδήλωση για την παρουσίαση της νέας φανέλας των Εθνικών μας ομάδων, ο πρόεδρος της ομοσπονδίας μπάσκετ, Γιώργος Βασιλακόπουλος, δεν βρήκε ούτε μία λέξη να πει για την Εθνική Γυναικών που, λίγες ώρες αργότερα, έπαιζε στο νοκ-άουτ παιχνίδι της με τη Ρωσία.

Αυτό το σκηνικό της αδιαφορίας, της περιφρόνησης, το ανέτρεψαν τα ίδια τα «κορίτσια με τα μπλε». Νικώντας τη Σερβία (πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2015 και αργυρή Ολυμπιονίκη, πέρυσι, στο Ρίο), την πανίσχυρη Ρωσία (των 14 μεταλλίων σε διεθνείς διοργανώσεις μετά το 1995) και την Τουρκία (ανερχόμενη δύναμη και τέταρτη στο Παγκόσμιο του 2014). Περίπου 700.000 τηλεθεατές -που για ένα λεπτό άγγιξαν το εκατομμύριο- παρακολούθησαν τον σαββατιάτικο ημιτελικό της Εθνικής κόντρα στη Γαλλία. Ποτέ άλλοτε το Ευρωμπάσκετ Γυναικών δεν είχε… ονειρευτεί, καν, μέσον όρο τηλεθέασης 31,2% στην Ελλάδα.

Αυτή την εβδομάδα, οι φίλαθλοι άφησαν στην άκρη τις μετεγγραφές, τη φυγή του Μπεργκ, τον καβγά του Γιαννακόπουλου με τον Μάντζαρη ή τον Ρονάλντο που «τα βάζει» και στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών, και έστρεψαν την προσοχή τους σε 12 ανοίκειες φιγούρες που τους συγκίνησαν. Για τη φλόγα στα μάτια τους. Για τη σεμνότητα και την αφοσίωσή τους στην ομάδα. Για τη γενναιότητά τους απέναντι στα «θηρία» που αντιμετώπισαν. Για το παιχνίδι που πρώτες απ’ όλους οι ίδιες απολάμβαναν, είτε νικούσαν είτε έχαναν. Και γι’ αυτή την αόρατη κλωστή που έδεσε τους άνισους αγώνες τους με το big-bang του ελληνικού μπάσκετ, πριν από 30 χρόνια. Τότε, ο Παναγιώτης Φασούλας -στα 24- είχε στεφθεί Πρωταθλητής Ευρώπης. Τώρα, η 20χρονη κόρη του, Μαριέλλα, ήρθε τέταρτη. Αλλά, όπως λένε στην Αμερική, ποτέ δεν πρέπει ν’ αφήνουμε μία λεπτομέρεια να χαλάσει μία ωραία ιστορία.

Οσα τα κορίτσια κατόρθωσαν στην Τσεχία, είναι ασύμμετρα με το παραμελημένο ελληνικό πρωτάθλημα της Α1 Γυναικών, όπου τα παιχνίδια διεξάγονται… μεταξύ συγγενών και φίλων. Σκεφτείτε ότι, πριν από μερικά χρόνια, οι αγώνες μπάσκετ των γυναικών διεξάγονταν στις 12 το μεσημέρι της Κυριακής. Πολύ λίγοι άνθρωποι -μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού- εργάστηκαν σκληρά για την προβολή και την αναβάθμιση του Πρωταθλήματος. Οχι μόνο χωρίς την υποστήριξη των παραγόντων της ΕΟΚ αλλά και, συχνά, με την ομοσπονδία να εγείρει ανυπέρβλητα εμπόδια. Προς τι η έκπληξη; Δεν είναι τυχαίο, που στο Δ.Σ. της ομοσπονδίας του μπάσκετ δεν υπάρχει γυναίκα… ούτε για δείγμα.

Εννοείται, πως οι ομάδες είναι ερασιτεχνικές – όπως και οι αμοιβές των αθλητριών. Με μόνες εξαιρέσεις τη Μάλτση και την Καλτσίδου, οι διεθνείς μας χρειάζεται να συνδυάσουν τον πρωταθλητισμό με τη δουλειά. Κάποιες εξ’ αυτών, όπως η Αφροδίτη Κοσμά (εργάζεται στο Λιμενικό Σώμα), είναι αναγκασμένες να ακολουθούν ένα εξαντλητικό ωράριο, για να χωρέσουν δουλειά και πολύωρη προπόνηση μέσα στην ίδια μέρα. Η σύγκριση με τα αντίστοιχα πρωταθλήματα των άλλων χωρών που συμμετείχαν στο Ευρωμπάσκετ, προκαλεί θλίψη. Για παράδειγμα, στη Γαλλία (από την οποία χάσαμε το εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό), η πρωταθλήτρια της μπασκετικής λίγκας των γυναικών, η Μονπελιέ, διαθέτει… 93 χορηγούς.

Από τα 12 κορίτσια της ελληνικής αποστολής στην Τσεχία, η Λύμουρα, η Κοσμά, η Σπυριδοπούλου, η Σταμάτη και η Νικολοπούλου είχαν εμπειρίες μόνον από το χαμηλού επιπέδου πρωτάθλημα της Α1, ενώ οι τρεις μικρότερες της «παρέας» (Σταμολάμπρου, Χριστινάκη και Φασούλα), μόνον από το κολεγιακό πρωτάθλημα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μετάλλιο δεν πήραν, όμως έζησαν τον μύθο τους. Χωρίς σταριλίκια και τραπεζικούς λογαριασμούς με πολλά μηδενικά. Αυτά τα κορίτσια παίζουν για το μπάσκετ. Και η μία για την άλλη. Για ‘κείνες, ο αθλητισμός δεν είναι μπίζνα, αλλά μεράκι και τρόπος ζωής. Παίζουν με την ίδια μπάλα, στα ίδια παρκέ, με τους ίδιους κανονισμούς όπως οι προβεβλημένοι και πλούσιοι συνάδελφοί τους στη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού, κάνουν ακόμα μεγαλύτερες θυσίες, όμως ελάχιστοι τις γνώριζαν μέχρι πριν από λίγες μέρες. Ούτε περιμένουν από το μπάσκετ να τους λύσει το πρόβλημα του βιοπορισμού τους. Αυτό που ήθελαν -να τις δει και να τις καμαρώσει όλη η Ελλάδα- το κατάφεραν, και με το παραπάνω. Η επιτυχία ανήκει αποκλειστικά στις ίδιες τις αθλήτριες, στους δικούς τους ανθρώπους και στους ελάχιστους (και αφανείς) εργάτες του γυναικείου αθλητισμού στη χώρα.

Τη δεκαετία των ’80s ο Σπόρτινγκ πήγε σε δύο Φάιναλ-Φορ Ευρωλίγκας, όμως δεν έφτασε στην πηγή. Το 2004 η Εθνική Γυναικών προκρίθηκε στην «οκτάδα» των Ολυμπιακών Αγώνων και γέμισε το Κλειστό του Ελληνικού – κι έπειτα το ΟΑΚΑ. Το 2009 πήρε την πέμπτη θέση στο Ευρωμπάσκετ. Και το 2010, ο Αθηναϊκός κατέκτησε το EuroCup – ήταν η πρώτη μας Κούπα στο μπάσκετ γυναικών. Αυτές οι επιτυχίες δεν κατάφεραν να δώσουν ώθηση στο γυναικείο μπάσκετ. Αυτή τη φορά, τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν διαφορετικά.

Οι περισσότεροι φίλαθλοι στην Ελλάδα δεν είχαν ξαναδεί γυναίκες να παίζουν μπάσκετ. Τώρα, όχι μόνον τις πρόσεξαν, αλλά και τις αποθέωσαν. Μην το υποτιμάτε: μία χώρα που δεν αγαπάει τον αθλητισμό αλλά τις νίκες στον αθλητισμό, τις χειροκρότησε και στις ήττες. Μακάρι, η «κληρονομιά» των κοριτσιών να αποδειχθεί πιο σημαντική από το μετάλλιο που, δυστυχώς, χάσαμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News