«Κάθε φορά που αρχίζω ένα πρότζεκτ, πρέπει να αποδέχομαι τον φόβο ότι το αποτέλεσμα μπορεί να είναι καταστροφικό», έχει δηλώσει η Κέιτ Μπλάνσετ. Η λέξη-κλειδί είναι το «πρέπει». Υποδηλώνει ότι η συγκεκριμένη φράση δεν πηγάζει από το αίσθημα της ανασφάλειας. Και η αυστραλέζα ηθοποιός εξηγεί ότι ο λόγος που αγκαλιάζει το ενδεχόμενο της αποτυχίας είναι γιατί «της αρέσει η αίσθηση του επακόλουθου», της ευθύνης που έχει η ίδια για το εκάστοτε αποτέλεσμα.

Το επόμενό της πρότζεκτ, προγραμματισμένο για τα τέλη του 2016, βρίσκεται στο Μπρόντγουεϊ. Το «επακόλουθο» είναι μια παράσταση ήδη γνωστή -οι κριτικοί θεάτρου την έχουν αποθεώσει από τότε που ανέβηκε στην Αυστραλία, τον Αύγουστο του 2015. Αλλά είναι η πρώτη φορά που η 46χρονη ηθοποιός -και η Θεατρική Ομάδα του Σίδνεϊ (Sydney Theatre Company)- θα βρεθούν στη μεγάλη θεατρική σκηνή της Νέας Υόρκης.

«Το Παρόν», το σχετικά άγνωστο έργο του Αντον Τσέχοφ, δίνει την ευκαιρία στην Κέιτ Μπλάνσετ να ενσαρκώσει μία ακόμη έντονη προσωπικότητα (Αννα Πέτροβνα) σαν και αυτές («Ελισάβετ», «Θλιμμένη Τζάσμιν») που έχει ζωντανέψει στη μεγάλη οθόνη. Και, καθότι βρισκόμαστε στη Ρωσία -τη μετασοβιετική κατά τη διάρκεια των ’90s σύμφωνα με την προσαρμογή που έκανε ο συγγραφέας και σύζυγός της Μπλάνσετ, Αντριου Απτον- η ηρωίδα και οι καλεσμένοι της πίνουν πολλή βότκα και, φυσικά, μεθούν.

«Κανείς δεν παίζει καλύτερα τον μεθυσμένο από τον Ροξ», γράφει η κριτικός του Guardian για τον Ρίτσαρντ Ρόξμπεργκ που υποδύεται τον Πλατόνοφ, έναν καυστικό δάσκαλο, έναν γυναικά που έχει βάλει στο μάτι τη 40χρονη χήρα που γιορτάζει τα γενέθλιά της. «Κανείς, πέρα από τη Μπλάνσετ (χήρα) που μετακινείται από την άτονη νωθρότητα στην απόλυτη απελευθέρωση και έλλειψη μέτρου επιστρέφοντας ξανά στην ατονία, με απόλυτη πειστικότητα», συμπληρώνει η Νάνσι Γκρόουβς.

Αλλωστε, η Μπλάνσετ έχει δοκιμαστεί και βραβευτεί με Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για μία ερμηνεία που περιλαμβάνει πολύ αλκοόλ και απότομες αλλαγές ψυχολογικής διάθεσης. Και όταν ο σκηνοθέτης της «Θλιμμένης Τζάσμιν» Γούντι Αλεν επέλεξε τη Μπλάνσετ για το ρόλο της πλούσιας Νεοϋορκέζας που βλέπει τη ζωή της να συνθλίβεται, ήξερε ότι «απελευθέρωνε μία βόμβα υδρογόνου», όπως είχε πει ο ίδιος. Από την πλευρά της, η «βόμβα υδρογόνου» είχε ενθουσιαστεί με τον ρόλο μίας «τόσο περίπλοκης, ευερέθιστης και συγχυσμένης προσωπικότητας» που της έδωσε ο 80χρονος αμερικανός σκηνοθέτης.

«Νόμιζα ότι η δουλειά ενός ηθοποιού δεν είναι να παρουσιάζει το βαρετό, μικροσκοπικό του σύμπαν αλλά να δημιουργεί ψυχολογικές διασυνδέσεις με τις εμπειρίες κάποιου άλλου χαρακτήρα» έχει πει η Κέιτ Μπλάνσετ

Βέβαια, άλλο μία κινηματογραφική παραγωγή -την οποία είχε μελετήσει για πολλές εβδομάδες η αυστραλέζα ηθοποιός- και άλλο μία θεατρική παράσταση του Τσέχοφ στο Μπρόντγουεϊ. Είναι η δεύτερη φορά που η Μπλάνσετ μαζί με τον Ρόξμπεργκ εισχωρούν στον νοσταλγικό κόσμο του Τσέχοφ, όπως τον αποδίδει ο Απτον, καλλιτεχνικός διευθυντής του Sydney Theatre Company, και όπως τον σκηνοθετεί αυτή τη φορά ο Τζον Κρόουλι. Το 2012 είχαν ανεβάσει τον «Θείο Βάνια».

Το «Παρόν» -που είναι γνωστό και ως «Πλατόνοφ»- ήταν η πρώτη (300σελιδη) συγγραφική απόπειρα του Τσέχοφ, ο οποίος το έγραψε, χωρίς να το ολοκληρώσει ή τιτλοφορήσει, κατά τη διάρκεια του 1880, ενώ ήταν ακόμη φοιτητής της Ιατρικής. Πέρασαν 16 χρόνια από τον θάνατο του ρώσου συγγραφέα μέχρι να δημοσιευτεί τελικά το έργο με τον τίτλο «Fatherlessness», το 1933, και να μεταφερθεί για πρώτη φορά στη σκηνή το 1957.

Από μία άποψη, το θεατρικό σανίδι είναι το φυσικό στοιχείο της Μπλάνσετ. Εκεί άρχισε και την καριέρα της, το 1992, την ίδια χρονιά που αποφοίτησε από το Εθνικό Ινστιτούτο Δραματικής Τέχνης του Σίδνεϊ. Εκανε το ντεμπούτο της στην ίδια θεατρική εταιρεία που την οδηγεί, ύστερα από 24 χρόνια στο Μπρόντγουεϊ -ενώ από το 2008 έως το 2013 ανέλαβε καλλιτεχνική διευθύντρια της ομάδας μαζί με τον σύζυγό της, Απτον.

Στον «χάρτη» του Χόλιγουντ η ταλαντούχα ηθοποιός παρουσιάστηκε πέντε χρόνια αφού έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο και ενώ είχε ήδη κερδίσει σημαντικά βραβεία υποκριτικής. Μεταφέρθηκε στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ως κρατούμενη των Ιαπώνων, στην ταινία «Δρόμος του Παραδείσου», αργότερα, ως πλούσια κληρονόμος γνώρισε τον «Ταλαντούχο κύριο Ρίπλεϊ» και σε μία πολύ πιο αξιοπερίεργη συνάντηση, κόντρα στους νόμους της ανθρώπινης εξέλιξης, βρέθηκε στον δρόμο του «Μπέντζαμιν Μπάτον». Εξι ολόκληρες φορές έχει μεταμφιεστεί σε ξωτικό, για το ρόλο της Γκαλάντριελ, στην τριλογία του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» και στα τρία «Χόμπιτ».

Το μεγάλο μπαμ (λέγε με Οσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου) έγινε το 2004. Η Μπλάνσετ μελέτησε με προσοχή τις 15 ταινίες στις οποίες είχε παίξει η αμερικανίδα σταρ του Χόλιγουντ, Κάθριν Χέπμπορν. Γέμισε φακίδες, έμαθε να παίζει γκολφ και τένις, άρχισε να κάνει κρύα ντους, αντιγράφοντας μία συνήθεια της ηθοποιού που έπρεπε να υποδυθεί και έκανε μαθήματα φωνητικής για να αντιγράψει την προφορά της. Και, τελικά, η ερμηνεία της στον «Ιπτάμενο Κροίσο» έκλεψε την παράσταση από τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, και της χάρισε ένα Οσκαρ. Ηταν η πρώτη φορά που βραβεύτηκε από την Ακαδημία μία ηθοποιός που υποδυόταν μία βραβευμένη -με 4 Οσκαρ!- ηθοποιό.

Με την ίδια αφοσίωση, φορώντας, για παράδειγμα, μία κάλτσα μέσα από το παντελόνι της, «για να τη βοηθήσει να περπατάει σαν άνδρας» όταν ανέλαβε μία από τις ζωές του Μπομπ Ντίλαν στην ταινία «I’m not there» και χαζεύοντας τους πελάτες ενός σούπερμάρκετ για να αντλήσει έμπνευση, η Μπλάνσετ έχει διακριθεί ως μία από τις πιο ταλαντούχους ηθοποιούς του Χόλιγουντ. Είναι πιθανόν να γίνει και τρίτο «μπαμ», καθώς η Μπλάνσετ είναι προτεινόμενη για το Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της σε μία ταινία που έχει συζητηθεί πολύ, αλλά συχνά για τους λάθος λόγους, όπως έχει υπαινιχθεί η ηθοποιός.

Μία από τις πιο συχνές ερωτήσεις που έχει δεχτεί η ίδια για την ερμηνεία της στην ταινία «Κάρολ» ήταν αν έχει συνάψει σεξουαλικές σχέσεις με γυναίκες και στην πραγματική ζωή. «Εν έτοι 2015, το θέμα θα έπρεπε να είναι “τι μας νοιάζει”; Μπορεί να ακούγομαι παλαιομοδίτικη, αλλά νόμιζα ότι η δουλειά ενός ηθοποιού δεν είναι να παρουσιάζει το βαρετό, μικροσκοπικό του σύμπαν αλλά να δημιουργεί ψυχολογικές διασυνδέσεις με τις εμπειρίες κάποιου άλλου χαρακτήρα», ήταν η απάντηση της ίδιας. «Η Τέχνη δεν είναι φτιαγμένη για να εκπαιδεύει, αλλά για να προκαλεί».

«Από τότε που θυμάμαι να διασχίζω το κόκκινο χαλί έχουν αλλάξει πολλά πράγματα», έχει δηλώσει η ηθοποιός για τις ερωτήσεις που δέχονται οι καλλιτέχνιδες στις επίσημες εκδηλώσεις. «Χριστέ μου, είναι απλώς ένα φόρεμα! Η επόμενη ερώτηση θα είναι “ποια μάρκα ταμπόν χρησιμοποιείς;”».

Οσο και να επιμένει η ηθοποιός και μητέρα τεσσάρων παιδιών ότι «δεν την απασχολεί να εκθέτει τη γνώμη της», η γνώμη της έχει πάντοτε ενδιαφέρον για το κοινό. Και ακόμη και αν έχει πει ότι αν δεν υπήρχαν οι ταινίες της, κανένας δεν θα ασχολούνταν με τη ζωή της, «τη μπανιέρα της ή το απορρυπαντικό που χρησιμοποιεί», η αλήθεια είναι πως το μικροσκοπικό σύμπαν της Μπλάνσετ είναι στα μάτια μας τεράστιο.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News