Οι αποζημιώσεις προς πυρόπληκτους είναι ένα από τα πιο πολυπαιγμένα σενάρια στο θέατρο των πυρκαγιών. Και πάντα αρχίζουν και εξελίσσονται με τον ίδιο τρόπο. Στην αρχή η Πολιτεία δίνει κάποια λεφτά για τα πρώτα έξοδα. Και τα δίνει σχετικά γρήγορα, άλλωστε πέφτει και η σχετική ρεκλάμα. Και ύστερα ξεκινάει η μελέτη φακέλων και η εξειδίκευση ανά περίπτωση. Δηλαδή τα δράματα στα οποία συμμετέχουν άνθρωποι όπως αρκετοί πυρόπληκτοι από το Μάτι, που μένουν ακόμα σε κατασκηνώσεις.

Το μπλέξιμο που έχουν μπροστά τους οι πυρόπληκτοι είναι σχεδόν σαδιστικό. Ειδικά αυτοί που είχαν αυθαίρετο σε φάση νομιμοποίησης ή ιδιοκτησία που πατάει επάνω σε δασικούς χάρτες, ενδεχομένως να είναι καλύτερο να πάρουν τα μάτια τους και να φύγουν. Μέχρι να βγάλουν άκρη, θα περάσουν χρόνια. Και το κουβάρι μπλέκεται περισσότερο αν το ίδιο κτίριο συστεγάζει κατοικία και επιχείρηση, αν υπάρχουν πολλοί ιδιοκτήτες και τίποτα κληρονομικά μπλεξίματα ή επιμέρους δικαστικές διαμάχες. Κοινώς, το δόγμα «τα σπίτια ξαναχτίζονται» δεν είναι και τόσο απόλυτο, ούτε σαφές, καθώς δεν περιγράφει ούτε τον χρόνο που χρειάζεται ούτε τις διαδικασίες. Εδώ βέβαια θα μετρήσει και η πρόνοια που είχαν λάβει κάποιοι ασφαλίζοντας τα σπίτια τους για φωτιά. Πόσοι, αλήθεια, είναι αυτοί;

Aπό την άλλη, σύμφωνα με πληροφορίες, στο Μαξίμου υπάρχει η πρόθεση για άμεση και οριζόντια κάλυψη όλων των πληγέντων, χωρίς γραφειοκρατικά προσκόμματα. Μπορεί να γίνει εύκολα αυτό; Λογικά ναι, αν υπάρχει πολιτική βούληση. Και είναι βέβαιο ότι για όλα αυτά θα χρειαστεί ένα καινούργιο νομοθετικό πλαίσιο. Ενδεχομένως και πόροι από το Ταμείο Ανάκαμψης.

Αλλά ακόμα και αν βρέξει χρήμα στα καμένα, ακόμα και αν όλα φτιαχτούν καλύτερα από πριν, δεν υπάρχει τρόπος να κλείσει η πληγή. Τίποτα πλέον δεν θα ξαναγίνει όπως ήταν στη ζωή και, κυρίως, στην ψυχή των ανθρώπων. Τα ντουβάρια που κάηκαν οριοθετούσαν ζωές ανθρώπων. Νομικά, η έννοια της ψυχικής οδύνης υφίσταται μόνο για την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Αν χάσεις τις ρίζες σου, τις αναμνήσεις σου, τα υλικά στοιχεία που δίνουν σχήμα στη ζωή σου, δεν υπάρχει κάτι να πάρεις, κάτι να σε ανακουφίσει ή να σε παρηγορήσει. Το μόνο που υπάρχει είναι αυτό που έχει μείνει μέσα σου. Σου φτάνει;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News