Πόσο το περίμενες αυτό το καλοκαίρι; Εσύ. Εσύ, που παρακολουθείς αποσβολωμένος για τέσσερις μέρες να καίγεται ο τόπος. Αυτή την πύρινη λαίλαπα που δεν έχει προηγούμενο. Σε έκταση και ένταση.

Εσύ, που βλέπεις τις φλόγες να καίνε ό,τι παράγει τον αέρα που αναπνέεις και να σκοτώνουν κάθε μορφή ζωής μέσα στο δάσος. Εσύ, που σαστίζεις μπροστά στη θέα των σπιτιών που λαμπαδιάζουν μέσα σε οικισμούς και χωριά, με τον κόσμο να γίνεται πρόσφυγας στη χώρα του από τη μια στιγμή στην άλλη.

Η κλιματική αλλαγή δίνει άλλη μια, πολύ τραγική πρόγευση. Ενας καύσωνας με δραματική εξέλιξη. Μετά από ένα σιβηρικό χιονιά στην αρχή της άνοιξης.

Το χωράει ο νους σου; Οχι. Το περίμενες αυτό το καλοκαίρι; Οχι. Γιατί το καλοκαίρι όλα ξεχνιούνται. Ολα γίνονται πιο όμορφα. Πιο φωτεινά. Ό,τι πρέπει για μια selfie στην παραλία, με μερικά φίλτρα για να δείχνεις αψεγάδιαστος. Και να ποστάρεις την τέλεια εικόνα, για την τέλεια ζωή σου. Τη ζωή που υφίσταται μόνο αν πάρει πάνω από 100 likes.

Ηρθε η φύση όμως και με ένα χαστούκι σου είπε ότι δεν έπρεπε να την έχεις ξεχάσει. Δεν έπρεπε κάθε φορά, που σου χτύπαγε διακριτικά την πλάτη, να την αγνοείς. Δεν έπρεπε να τη μνημονεύεις μόνο σε κουβέντες του αέρα για να επιδεικνύεις τις γνώσεις σου περί κλιματικής αλλαγής. Εσύ. Οποιος κι αν είσαι. Αρμόδιος και μη.

Γιατί η ευθύνη είναι ατομική και συλλογική. Και εσύ, όποιος κι αν είσαι, διάλεξες τη λήθη. Γιατί είναι πιο ανώδυνη. Και προσωρινά, απαλύνει τις πληγές.

Σε κάθε καμπανάκι, έλεγες ότι «κι αυτό θα περάσει. Θα έρθουν καλύτερες μέρες». Και πράγματι, για λίγο έβγαινες στο ξέφωτο. Και οι πληγές επουλώνονταν. Και τα σχέδια, έμεναν στα χαρτιά, οι καλές πρακτικές στα λόγια και τα παθήματα γινόντουσαν αναμνήσεις.

Ωσπου να έρθει το επόμενο χτύπημα στην πλάτη. Ολο και πιο συχνά. Και κάθε φορά, πιο δυνατό.

Για να σε κάνει να ανασκουμπώνεσαι, αλλά εν τέλει να μη συνειδητοποιείς, ό,τι πρέπει να αλλάξεις. Τα πάντα, αν γίνεται. Και κυρίως τον τρόπο που σκέφτεσαι. Γιατί η λήθη δεν είναι πια η λύση. Δεν αποτελεί επιλογή.

Μετά από τόσα φυσικά φαινόμενα να γρυλλίζουν δίπλα σου και μια πανδημία που έως και μελέτες πρόσφατα αποδίδουν στην κλιματική αλλαγή, εσύ θα συνεχίσεις να ψάχνεις τα κατάλληλα φίλτρα για να βγει άρτια η selfie στην παραλία; Θα σε απασχολεί κυρίως σε ποια μεριά θα κλείσεις ομπρέλα και ξαπλώστρα, ή που θα εκδράμεις την 28η Οκτωβρίου; Για να το ποστάρεις με hastag #YOLO.

Μα προφανώς ζεις μόνο μια φορά. Το θέμα είναι όσο ζεις, να προσφέρεις και κάτι εκεί που χρειάζεται. Οχι ως ψηφιακό παράσιτο. Γιατί η πραγματική ζωή θέλει ανάσα. Εκεί δεν δουλεύουν τα φίλτρα. Και αυτή την ανάσα τη χάνεις.

Η φύση δεν θα σ’ αφήσει να το ξεχάσεις.

Καιρός να αφήσεις τη λήθη και να επιλέξεις τη συνείδηση.

Χθες. Εχουμε ήδη αργήσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News