Η Υδρα είναι μια ιδιότυπη περίπτωση νησιού. Πρώτον, είναι το πρώτο μεταπολεμικό «μοντέρνο» κοσμικό νησί. Κοσμικά ελληνικά νησιά υπήρχαν ακόμα και προπολεμικά. Η Ρόδος προπολεμικά ήταν το νησί των ζευγαριών που έκαναν τον μήνα του μέλιτος. Η Υδρα όμως ήταν νησί του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα. Σε μια εποχή που τα αεροδρόμια στα νησιά ήταν σπάνια και για να πας στα Δωδεκάνησα με καράβι χρειαζόσουν μια μέρα η Υδρα με τον «Μιαούλη» απείχε τέσσερις ώρες από τον Πειραιά.

Επίσης η Υδρα είχε εκείνο το καλλιτεχνικο-εναλλακτικό. Εάν οι Σπέτσες ήταν το αγαπημένο νησί των καλών οικογενειών της Αθήνας με τους συζύγους να στέλνουν για ένα, δύο μήνες για διακοπές την οικογένεια και να την επισκέπτονται κάθε Σάββατο η Υδρα λόγω της παρουσίας της Σχολής Καλών Τεχνών είχε μάθει να ανέχεται το διαφορετικό. Ηταν το αγαπημένο νησί του πρώιμου ελληνικού τζετ σετ. Την εποχή που η καλή κοινωνία το καλοκαίρι έπαιζε κουμκάν στα μπαλκόνια των ξενοδοχείων της Κέρκυρας και της Ρόδου, στην Υδρα η Μάγια Καλλιγά και η παρέα της έπινε τζιν φιζ στην «Λαγουδέρα».

Η Υδρα για καλό ή για κακό θα μπορούσε να πάρει τη θέση της Μυκόνου αν οι κάτοικοι της είχαν την ίδια ανάγκη των χρημάτων του τουρισμού, η Εκκλησία δεν αντιδρούσε, αν είχε μεγαλύτερες παραλίες και αν μπορούσε να μεγαλώσει. Χωρίς να μπορεί να χτιστεί σπίτι αν από φωτογραφία δεν αποδεικνύεται ότι στο παρελθόν εκεί βρισκόταν άλλο, με τους παλιούς δρόμους και με κάθε τροχοφόρο περιλαμβανομένων και το ποδηλάτων να απαγορεύεται η Υδρα ζει μέσα σε  κάψουλα χρόνου. Ακόμα και η ματαιοδοξία του χτισίματος ενός σπιτιού που στην Μύκονο μπορεί να ικανοποιηθεί, στην Υδρα δεν ισχύει. Στην Υδρα δεν αγοράζεις σπίτι αλλά το συντηρείς. Μαζί με το όνομα του ιδιοκτήτη θα υπάρχει πάντα και το όνομα του προηγούμενου. «Ποιο είναι του Κοντομηνά ; Το παλιό του Βώκου;». Και ο σωστός μυκονιάτης πλούσιος δεν θέλει προηγούμενο ιδιοκτήτη να μαγαρίζει με το όνομα του το σπίτι του.

Μετά από ένα μήνα διακοπές στην Υδρα κάποια συμπεράσματα:

Πρώτον, ήταν ο καλύτερος τουριστικά χρόνος μετά το 2019 και πιθανόν την τελευταία δεκαετία. Οι ξένοι τουρίστες δέχτηκαν καλοπροαίρετα τους περιορισμούς για την μουσική στους κλειστούς χώρους δείχνοντας ότι κάποιος μπορεί να διασκεδάσει στον δρόμο έξω από το  μαγαζί ακόμα και αν δεν μπορεί να καταλάβει αν μέσα παίζουν Camila Cambellio ή Pet Shop Boys.

Δεύτερον, τουριστικό νησί χωρίς καλές συγκοινωνίες δεν υπάρχει. Πριν λίγα χρόνια το νησί εξυπηρετείτο από ένα μεγάλο και μερικά αρχαία μικρά Dolphins. Την εφετινή σεζόν τέσσερα μεγάλα είχαν αναλάβει τις μεταφορές.

Τρίτον, νησί χωρίς αστυνομικό διευθυντή και  λιμενάρχη που να αντιλαμβάνονται πού βρίσκονται είναι καταδικασμένο να δυστυχήσει. Εν τάξει, το ξέρω ότι ο νόμος πρέπει να είναι παντού ίδιος αλλά ο ελληνικός τουρισμός περισσότερο από το dura lex sed lex έχει βασιστεί στο live and let live. O καλός διευθυντής αστυνομίας τουριστικού νησιού στην διάρκεια της σεζόν πρέπει να έχει την κατανόηση του Γιοσαφάτ, την διπλωματία του βαρόνου φον Πάπεν, τον τσαμπουκά του δικαστή Ντρεντ και τις αντοχές πιλότου καταδιωκτικού. Αν δεν ξέρει πού θα πει «χαμηλώστε το» και πού θα πει «κλείστε το τώρα» μπορεί στα χαρτιά να είναι επιτυχημένος και στην πράξη να το κλείσει το νησί.

Τέλος, κάθε νησί πρέπει να δουλεύει σύμφωνα με την παράδοση και τις δυνατότητες του. Αλλιώς γίνεται η διαχείριση σε ένα νησί μπουτίκ και αλλιώς σε νησί της βαριάς τουριστικής βιομηχανίας. Στην Υδρα το αντιλαμβάνονται όμως αλλού πιθανόν όχι. Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι όταν λένε «βούλιαξε το νησί εφέτος» να μην αντιλαμβάνονται ότι σημαίνει ότι έχει πάει στον πάτο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News