Τι σου κάνει ένα γράμμα. Μιλώντας στην Ελλη Στάη, ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε τον Πάνο Καμμένο «αναγκαίο κακό» για να δικαιολογήσει την τετραετή σύμπραξη μαζί του και αποκάλυψε ότι ήδη από πέρυσι το καλοκαίρι, τέτοιες μέρες δηλαδή, ήταν σε συνεννόηση με τον Σταύρο Θεοδωράκη για να τον αντικαταστήσει στο κυβερνητικό σχήμα. Τον Αύγουστο όμως ο κ. Καμμένος είχε άλλη άποψη. Ηταν, είχε τονίσει σε δήλωσή του για την «έξοδο» από τα μνημόνια, το «αναγκαίο καλό» αυτής της διακυβέρνησης. Κακό, καλό, όπως το βλέπει κανείς.

Επειδή όμως ο κ. Καμμένος μας έχει αποχαιρετήσει και προτιμά κρουαζιέρες με τα κότερα, θα λάβουμε ως βάση την προσέγγιση του κ. Τσίπρα. Οτι δηλαδή οι ΑΝΕΛ και ο πρόεδρός τους ήταν το «αναγκαίο κακό» και πως έπρεπε να τους έχει απομακρύνει εγκαίρως, αντικαθιστώντας τους με το Ποτάμι του κ. Θεοδωράκη.

«Αν μπορούσα, θα το είχα κάνει κυρία Στάη. Ηταν ένα βασικό στοιχείο της σκέψης που είχα ένα χρόνο πριν, το περσινό καλοκαίρι. Δεν σας κρύβω ότι ταλαντεύτηκα πολύ, δεν σας κρύβω ότι εκείνη την περίοδο είχαν ανοίξει και ένα δίαυλο επικοινωνίας με τον Σταύρο Θεοδωράκη», είπε επί λέξει ο κ. Τσίπρας.

Για χάρη της συζήτησης θα προσπεράσουμε το ότι όταν κάποιοι έγραφαν ότι ο κ. Θεοδωράκης τα έχει βρει με τον κ. Τσίπρα από τον Μάιο του ’18, προτού δηλαδή καν αποχωρήσει από το Κίνημα Αλλαγής (πάλι πέρυσι τέτοιες μέρες), από το Ποτάμι τους έβριζαν ως «ψεκασμένους». Ετσι κι αλλιώς και το Ποτάμι λίγο πολύ μάς έχει αποχαιρετήσει.

Ας σταθούμε λίγο περισσότερο στον «κακό» κ. Καμμένο που ο κ. Τσίπρας σκεφτόταν και ήθελε να διώξει, αλλά ακόμα δεν είχε βγει η χώρα από τα μνημόνια και ως εκ τούτου  δεν μπορούσε να θυσιάσει το ένα του «πολιτικό τέκνο» –έτσι αποκάλεσε το τέλος των μνημονίων στη συνέντευξη στο Open– για χάρη του άλλου τέκνου, που ήταν οι Πρέσπες.

Τι δράμα κι αυτό. Κάτι σαν την «Εκλογή της Σόφι», ο κ. Τσίπρας ως Μέριλ Στριπ των Βαλκανίων.

Λες και δεν θα «βγαίναμε» από τα μνημόνια αν ο κ. Καμμένος έφευγε από την κυβέρνηση δύο μήνες νωρίτερα!

Λες και η «έξοδος» από τα μνημόνια δεν ήταν προεξοφλημένη. Λες και ότι –για να μη δουλευόμαστε στην ηλικία μας– δεν ήταν ουσιαστικά η έξοδος των Ευρωπαίων από τον δανεισμό της Ελλάδας και όχι της Ελλάδας από τις ασφυκτικές δεσμεύσεις που έχει αναλάβει.

Αλλά ο κ. Τσίπρας ακόμα πιστεύει ότι αυτός έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, τότε δεν θα το πίστευε;

Ετσι, πέρυσι το καλοκαίρι προτίμησε να χαριεντίζεται με αυτόν που τώρα μάς τον περιγράφει ως «αναγκαίο κακό», στη φαιδρή εκείνη φιέστα για το χρέος στο Ζάππειο, όπου φόρεσε και γραβάτα. Ηθελε, μας λέει τώρα, να τον διώξει, αλλά την ίδια ώρα έπαιζε αυτός και η σύντροφός του Μπέτυ, θέατρο;

Μήνες μετά, προτίμησε και πάλι να στηρίξει τον κ. Καμμένο ακόμα και στην σφοδρή αντιπαράθεσή του με τον Νίκο Κοτζιά, τον άλλο «μπαμπά» του πολιτικού τέκνου ονόματι Συμφωνία των Πρεσπών.

Και εδώ είναι και το ακόμα πιο κραυγαλέο. Τον Οκτώβριο, όταν ουσιαστικά ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ έδιωξε τον κ. Κοτζιά από την κυβέρνηση, είχαμε βγει και από τα μνημόνια, έστω στο μυαλό του κ. Τσίπρα. Δεν ήταν καν αναγκαίος στον κ. Τσίπρα!

Αλλά τότε ο Πρωθυπουργός προτίμησε να κρατήσει τον υπουργό Αμυνας που έκανε ακόμα και εξωτερική πολιτική με εκείνη την διαβόητη πρόταση στις ΗΠΑ για «σχέδιο Β’» για τις Πρέσπες και να διώξει τον κ. Κοτζιά. Πώς το είχε πει τότε ο Δημήτρης Τζανακόπουλος; «Οποιος δυσφορεί να κατέβει από το τρένο»…

Ο κ. Τσίπρας μπορεί τώρα να λέει ότι οι ΑΝΕΛ του κ. Καμμένου ήταν λύση ανάγκης και όχι επιλογή. Και αν θέλει να το πιστεύει κιόλας, για να κοιμάται πιο ήσυχος τα βράδια. Αν και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τα ψέματα που λες στον ίδιο σου τον εαυτό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News