Οτι ο Αλέξης προσπαθεί με νύχια και με δόντια να βάλει τον ίδιο τον Μητσοτάκη στο κάδρο της απεχθούς υπόθεσης Λιγνάδη, είναι ηλίου φαεινότερο. Αλλά η υστερία για την αποκόμιση ενός κάποιου –έστω τόσου δα— δημοσκοπικού οφέλους από μια ερεβώδη υπόθεση βιασμών και παιδεραστίας, δεν δείχνει ούτε σοβαρή ούτε έξυπνη αντιπολίτευση. Με αυτή την γραμμή που έχει υιοθετήσει η Κουμουνδούρου, η οποία στη light μορφή της λέει «ο Μητσοτάκης καλύπτει τους παιδεραστές» και στην σκληρή της ότι «η ΝΔ είναι το κόμμα των βιαστών και των παιδεραστών», δεν θέλει πολύ για να αποξενωθεί πάλι από την κρίσιμη μάζα των λογικών και μετριοπαθών ανθρώπων. 

Εντάξει, καμία αντιπολίτευση δεν θα άφηνε ανεκμετάλλευτη μια τέτοια ευκαιρία. Θα έλεγε τις κουβέντες της, θα έβρισκε (ή θα εφεύρισκε) κάποια τα τρωτά του αντιπάλου στο ξέσπασμα και στη διαχείριση μιας τέτοιας κρίσης. Εδώ έχουν σηκώσει κουρνιαχτό για πολύ πιο αθώες και ασήμαντες υποθέσεις, θα έμεναν έξω από μια ιστορία που συνταράζει το πανελλήνιο; Αλλά ο τρόπος που το κάνουν έχει καίρια σημασία. Με μια θεσμική και σοβαρή στάση απέναντι στις φρικτές αποκαλύψεις, θα μπορούσαν ίσως να πείσουν ότι αυτοί ούτε θα επέλεγαν τον Λιγνάδη για αυτή την θέση και ότι (αν τον είχαν επιλέξει) θα τον έδιωχναν από την πρώτη στιγμή που ξέσπασαν οι φήμες. Μεταξύ μας, αυτή είναι και η μοναδική σχετικά αξιόπιστη μομφή που μπορεί κάποιος να προσάψει στην κυβέρνηση. Οτι δεν τον ξήλωσε αμέσως μόλις ακούστηκε ο πρώτος ψίθυρος. 

Οταν όμως οι συριζαίοι αρπάζουν την ιστορία και την τραβάνε από τα μαλλιά προσπαθώντας να πείσουν ότι ο Μητσοτάκης έχει συνειδητά τακιμιάσει με βιαστές και παιδεραστές, τότε δεν το παρατραβάνε απλώς. Του αλλάζουν τα φώτα. Έρχονται απέναντι από τον μέσο λογικό άνθρωπο που αντιλαμβάνεται τα αυτονόητα. Πρώτον ότι τέτοιοι εγκληματίες κρύβονται καλά και δεύτερον ότι κανένας υπουργός ή πρωθυπουργός δεν είναι τόσο βλάκας ώστε να ξέρει το ποιόν τους και να ταυτίσει την τύχη του μαζί τους. Αυτή η συριζαϊκή υστερία λοιπόν, ότι ο Μητσοτάκης και η Μενδώνη ήξεραν τι εστί Λιγνάδης αλλά παρά ταύτα και τον διόρισαν και στη συνέχεια προσπάθησαν να τον καλύψουν (για να κερδίσουν τι;) σε ποιους απευθύνεται; Ποιους πάει να πείσει;

Πάλι τους φανατικούς συριζαίους, τον σκληρό τους πυρήνα. Αυτούς που de facto θεωρούν τον Μητσοτάκη ικανό για όλα και κατάρα για την χώρα τους. Αυτούς που είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να ακούσουν και να πιστέψουν τα πάντα, αρκεί να ξαναδούν τον Αλέξη να μπαίνει στο Μαξίμου. Εντάξει, αλλά αυτά τα ‘χουμε πει χίλιες φορές. Τους φανατικούς ο Αλέξης τους έχει, οι άλλοι του λείπουν. Και προσπαθώντας να πείσει τους ήδη πεισμένους, καταφέρνει να κάνει εκείνους που του λείπουν να φτύνουν στον κόρφο τους με αυτά που ακούνε απ’ το στόμα του. Θα την χάσει και αυτή την ευκαιρία ο Τσίπρας. Διότι δεν κατάλαβε ότι η υπόθεση Λιγνάδη δύσκολα θα μπορούσε να χρεωθεί στον Μητσοτάκη, αλλά εύκολα θα μπορούσε να πιστωθεί στη σοβαρότητα του Τσίπρα. Του ξέφυγε πάλι. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News