Δεν υπάρχει πιο θλιβερό πράγμα από τον καλλιτέχνη που συνεχίζει να ασκεί την τέχνη του λειψά, επειδή ο χρόνος και τα βαρίδια του έχουν ξεφτίσει την ικανότητα και τη δεξιοτεχνία. Δεν ισχύει μόνο για τους καλλιτέχνες αυτό, βεβαίως, αλλά να, στη δική τους περίπτωση σε ακουμπά περισσότερο.

Ισως επειδή η τέχνη είναι καθρέφτης που αντανακλά πάνω της όλους τους πόνους και τις χαρές και τα μεγεθύνει, και τα περνά σ’ εμάς μέσα από τις γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ ημών και καλλιτεχνών. Ειδικά εκείνους που έχουν αγγίξει την ψυχή, τα αφτιά, το μυαλό σου, πονάς να τους βλέπεις να χάνουν έδαφος, και πονάς δίπλα όταν κάνουν ότι δεν το καταλαβαίνουν.

Οι χορευτές είναι κατά κάποιον τρόπο δεδομένο ότι θα βάλουν τις πουέντ στον πάγκο από κάποια ηλικία και μετά. Το έχουν χωνέψει εξαρχής ότι υπάρχει ημερομηνία λήξης τρόπον τινά, ένας σταθμός όπου θα κατέβουν από το βαγόνι για να μπουν, ενδεχομένως, σε ένα άλλο. Για τους υπόλοιπους εργάτες της Τέχνης, ο σταθμός αποβίβασης δεν είναι κάτι δεδομένο. Μπορεί να είσαι από τους τυχερούς που δεν θα περάσουν ποτέ από εκεί, γιατί δεν θα χρειαστεί. Γιατί η ζωή δεν θα σου αποστερήσει τίποτα ως το τέλος.

Συνήθως, όμως, κάτι θα σου αποστερήσει. Και τότε, όταν το τρένο σταματήσει και βρεθείς μπροστά από την ανοιχτή πόρτα, πρέπει να πάρεις τη γενναία απόφαση και να κατέβεις. Δύσκολη απόφαση, αλήθεια. Για κάθε άνθρωπο που εγκαταλείπει κάτι που αγαπά, κάτι πάνω στο οποίο εργάζεται για χρόνια και του έχει αφιερώσει τη ζωή του, η αποβίβαση από το βαγόνι είναι ένας μικρός θάνατος. Εχει πίσω της πολύ πόνο και σκέψη, πισωγυρίσματα, φρούδες ελπίδες και απογοητεύσεις. Εχει όμως και μεγαλείο.

Υπάρχει κάτι μεγαλειώδες στο να αποχαιρετάς αυτό που είχες, και που δεν έχεις πια. Η Χάρις Αλεξίου, αυτή η Χαρούλα που ξέρουμε, δεν θα μπορούσε να το κάνει αλλιώς. Ολη της η καλλιτεχνική υπόσταση αποπνέει ένα μεγαλείο, αλλά και μια εντιμότητα. Από την αρχή της πορείας της μέχρι τώρα, δεν άφησε κανένα περιθώριο για να πεις ότι αυτή η γυναίκα δεν σέβεται τον εαυτό και το κοινό της.

Ούτε τα τελευταία χρόνια, που η φωνή της την είχε εγκαταλείψει και έκανε σποραδικά εμφανίσεις, δεν σου έδινε το δικαίωμα να τη λυπηθείς ή να την αμφισβητήσεις. Ενιωθες ότι δίνει τη μάχη της, μάχη με τον εαυτό της και με την αποδοχή της φθοράς που της φώναζε: κατέβα απ’ το βαγόνι. Το καταλάβαινες ότι προετοιμάζεται, αλλά ήθελε λίγο ακόμη χρόνο. Σαν το παιδί που δεν θέλει να σταματήσει το παιχνίδι και σου λέει, πέντε λεπτά ακόμη.

Η Χάρις κατέβηκε. Είχε κατέβει εδώ και καιρό, διακριτικά, με τη διακριτικότητα που τη χαρακτηρίζει έτσι κι αλλιώς ως καλλιτέχνη. Απλώς τώρα ένιωσε την ανάγκη να το εκφράσει, σε μια εκ βαθέων συζήτηση στη ραδιοφωνική εκπομπή της ΕΡΤ «Κατάλληλη Ωρα».

«Εχω απομακρυνθεί από το τραγούδι τελείως. Δεν μπορώ να τραγουδήσω, όπως τραγουδούσα παλιά. Και δεν καταδέχομαι να συνεχίσω και να το κάνω αυτό, αν δε μπορώ να το κάνω καλά»

«Μην είσαι τώρα νούμερο που βγαίνει και προσπαθεί να φτάσει τη νότα. Αφού δεν μπορεί πια η φωνή σου να το βγάλει αυτό. Σεβάσου αυτό που έχεις κάνει μέχρι τώρα»

Ηθελε να το μοιραστεί, ίσως γιατί όταν μοιράζεσαι το βάσανό σου, όταν το λες φωναχτά να το ακούσουν όλοι, το αποδέχεσαι ως τετελεσμένο και ξαλαφρώνεις κι εσύ ο ίδιος λίγο περισσότερο από το βάρος του.

Σε ακούσαμε, Χαρούλα. Σου βγάζουμε το καπέλο για την αυτογνωσία και το θάρρος, για το παράδειγμα του να φεύγεις όταν πρέπει.

Και βέβαια, Χαρούλα, συνεχίζουμε να σε απολαμβάνουμε. Η ζωή περνά και χάνεται, λέει ένα τραγούδι που έχεις ερμηνεύσει. Και η φωνή περνά μαζί με τη ζωή και χάνεται. Αλλά τα τραγούδια μένουν!

ΥΓ. Το τελευταίο τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου είναι αυτό που έγραψε και ερμηνεύει με τη Γιασμίν Λέβι , με την οποία βρέθηκε στο Παρίσι.

View this post on Instagram

Με την Yasmin Levy στο Παρίσι. Τώρα έχουμε έτοιμο το τραγούδι μας. Σε λίγο !!!

A post shared by Χάρις Αλεξίου (@haris_alexiou_official) on Apr 7, 2020 at 3:58pm PDT

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News