Εχουν πολύ ενδιαφέρον, αναλόγως τού πώς τα διαβάζεις, τα απόρρητα έγραφα των Ηνωμένων Εθνών που αναφέρονται στα όσα ειπώθηκαν στον Γενικό Γραμματέα Αντόνιο Γκουτέρες από τους πρωταγωνιστές, ας τους πούμε έτσι, της προσπάθειας επίτευξης οριστικής λύσης του Κυπριακού στο Κραν Μοντανά της Ελβετίας το σωτήριον έτος 2017.

Το ενδιαφέρον δεν είναι μόνο ιστορικό. Εάν διαβάσει κάποιος με προσοχή και ανοικτό μυαλό τα πρακτικά που εξασφάλισε ο Μιχάλης Ιγνατίου και δημοσιεύει στο site του Hellas Journal και στον «Φιλελεύθερο» Κύπρου, νομίζω ότι θα καταλήξει όχι στο «ποιος φταίει;» (αυτό δεν χρειάζεται εμπιστευτικά πρακτικά, το ξέρουμε και εμείς και οι άλλοι πριν καν ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις!), αλλά στο αν αυτό που λέει ο τούρκος ΥΠΕΞ σε κατ’ ιδίαν συνάντησή του με τον ΓΓ του ΟΗΕ, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, είναι τελεσίδικο, άρα και πράγματι λόγος ναυαγίου, ή αν άξιζε τον κόπο, χάριν της Κύπρου θα πω εγώ (όχι του Κυπριακού), να προσπαθήσουμε πιο πολύ, δηλαδή να συνεχίσουμε.

Από θέμα αρχής, δεν αποδέχομαι με τίποτα το «ναυάγιο». Οσο άγριος κι αν είναι ο καιρός, δεν αφήνω τη χώρα μου να βουλιάξει, με την ελπίδα, τάχα, να περιμένω πότε θα γυρίσει ο καιρός, να κοπάσει η καταιγίδα και να επανέλθω. Οταν και αν ξαναγυρίσει ο καιρός, το σκαρί μου θα είναι ακόμα πιο πολύ τραυματισμένο.

Ιστορικά, ναι. Εχει σημασία να καταγραφεί ότι την τάδε μέρα και ώρα, ο κ. Τσαβούσογλου βρέθηκε με τον κ. Γκουτέρες και, αναφερόμενος στο ανοιχτό θέμα των εγγυήσεων και της ασφάλειας, του είπε ότι η «Νέα Συνθήκη» που είναι υπό συζήτηση-διαπραγμάτευση, «θα πρέπει να περιλαμβάνει πρόνοια για τη μόνιμη παρουσία τουρκικών στρατευμάτων», και ότι «μηδενικά στρατεύματα ήταν κόκκινη γραμμή για την Τουρκία».

Το εξήγησε και πιο συγκεκριμένα, λέγοντας ότι το «μηδέν στρατεύματα και μηδέν εγγυήσεις», δεν ήταν θέμα εκκίνησης για την Τουρκία. Δηλαδή non-starter. Είμαστε σίγουροι λοιπόν ότι το διαβάζουμε σωστά αυτό; Εγώ δεν είμαι σίγουρος για τίποτα. Η ψυχολογία των διαπραγματεύσεων είναι εξαιρετικά πολύπλοκη υπόθεση, για πολλούς λόγους. Ο ένας είναι ότι μιλάμε για «διαπραγμάτευση». Και το «δια», ενέχει και τη μεταβλητότητα και το δυνητικό εύρος της. Ναι;

Ενας δεινός, επαγγελματίας διαπραγματευτής (όχι κατ’ ανάγκη πολιτικός, μιλάω για ανθρώπους που είναι εκπαιδευμένοι στο να λύνουν σοβαρές και δύσκολες διαφορές σε διαπραγματεύσεις παντός είδους και αντικειμένου), είμαι σίγουρος ότι δεν θα έβρισκε αυτά τα λόγια οριστικό καμπανάκι για να φύγω από το τραπέζι, αλλά μάλλον ευκαιρία για να μείνω. Αλλωστε, για το μέλλον της χώρας μου πρόκειται. Οχι για real estate διαφορά ή οικογενειακό διαχωρισμό περιουσιών!

Το θέμα για μένα δεν είναι τι είπε ο Τσαβούσογλου στον Γκουτέρες, κατ’ ιδίαν, σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή των διαπραγματεύσεων (;) στο ορεινό θέρετρο της Ελβετίας, αλλά το γιατί εξακολουθούμε να θέλουμε να αποδείξουμε, ή να πείσουμε, ότι για το ναυάγιο εκείνο έφταιγαν οι Τούρκοι. Θα μας κάνει αυτό να νιώσουμε πιο καλά;

Οπως και να ’χει, ελπίζω τουλάχιστον, τώρα με τις ιστορικά ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις από τα πρακτικά του ΟΗΕ για το Κραν Μοντανά, να μην αρχίσουμε πάλι τον «εμφύλιο», αλλά (1) να συνεχίσουμε να συζητούμε με ανοικτά χαρτιά, και (2) να παραδεχτούμε ότι από την εισβολή μέχρι τώρα, κανένας Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν κατάφερε να λύσει το Κυπριακό και, φταίει-δεν-φταίει, αυτό δεν θα φύγει ποτέ από το βιογραφικό του. Στίγμα είναι, όχι έπαινος!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News