Ξέρω ότι απορείτε με τον Δρίτσα που είπε ότι «κανένας στην ελληνική κοινωνία δεν τρομοκρατήθηκε από την 17Ν». Απορείτε επίσης με τη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ που φώναζε το αστείο (όσο και ανατριχιαστικό) σύνθημα «όταν οι αντάρτες θα μπούνε στην Αθήνα, το Σύνταγμα θα λέγεται πλατεία Κουφοντίνα». Συχνότατα διερωτάστε και για άλλα Συριζο-στελέχη ή απλά Συριζο-μελάκια, που με κάθε ευκαιρία δίνουν έμμεση ή άμεση πολιτική κάλυψη στον Κουφοντίνα.

Δικαιολογημένη η απορία σας, πλην αναπόφευκτο αποτέλεσμα του χάσματος που υπάρχει ανάμεσα στην σκέψη του οπαδού της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και του συνεπούς αριστερού που πρεσβεύει την καθολική  ανατροπή του συστήματος. Μπορεί να μην είναι ορατό σε καθημερινή βάση, αλλά η διαφορά αντίληψης των δύο αυτών στρατοπέδων σκέψης είναι χαοτική. Και το χάος αυτό εμφανίζεται ανάγλυφα σε οριακές στιγμές, σαν τη σημερινή συγκυρία, που σφραγίζεται από την πιθανότητα θανάτου του Κουφοντίνα.

Για τον συνεπή αριστερό, λοιπόν, ο μαρξιστής τρομοκράτης που παίρνει ένα πιστόλι και πυροβολεί τον ταξικό εχθρό, είναι ένας σύντροφος που πήρε λάθος δρόμο. Είναι ένας συναγωνιστής που ερμήνευσε λανθασμένα τη μαρξιστική θεωρία και υιοθέτησε εσφαλμένο τρόπο πολιτικής δράσης. Ομως δεν παύει ποτέ να είναι ένας σύντροφος που βρέθηκε σε πλάνη, ως εκ τούτου δεν θα του αμφισβητήσει ούτε τις καλές προθέσεις ούτε την ορθότητα του στρατηγικού στόχου του.

Μπορεί να θεωρήσει ότι ο ένοπλος τρόπος δράσης του βλάπτει «αντικειμενικά» τον «σωστό» αγώνα που έχει υιοθετήσει η δική του κοινοβουλευτική Αριστερά, όμως ουδέποτε θα τον κατατάξει στην ίδια μοίρα με τον ταξικό αντίπαλο. Ενας φίλος που παρεκτρέπεται είναι de facto καλύτερος από τον εχθρό, όσο φιλικό πρόσωπο κι αν έχει ο τελευταίος. Ενας σύντροφος που έχει πάρει τον στραβό δρόμο δεν γίνεται να εξομοιωθεί με τον στρατιώτη ή τον αξιωματικό της «απέναντι πλευράς».

Για αυτό και ο original αριστερός δεν υπάρχει περίπτωση να ταυτίσει τον αριστερό τρομοκράτη με τον ψυχρό δολοφόνο. Θα του καταλογίσει ίσως πολλά δευτερεύοντα και επουσιώδη, αλλά ποτέ δεν θα τον τοποθετήσει εντός του στη θέση του επαγγελματία ή του ψυχωτικού φονιά. Εφόσον δεν αμφισβητεί τις προθέσεις του, αλλά τους πρακτικούς τρόπους δράσης του, η πολιτική τους συγγένεια παραμένει λειτουργική. Και σε οριακές στιγμές υποχρεωτικά εκφράζεται.

Για να μην παρεξηγούμαι, διευκρινίζω το εξής: Προσωπικά πιστεύω ότι ο κ. Δρίτσας, λόγω χαρακτήρα και πεποιθήσεων, θα προτιμήσει να σκοτωθεί από το να σκοτώσει. Τα παιδιά της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, αντάρτες της πορδής με το χαρτζιλίκι του μπαμπά τους που ονειρεύονται ένοπλη κάθοδο στην Αθήνα, είναι ανίκανα να αντέξουν έστω και μια νύχτα εκτός πεντάστερου ξενοδοχείου, πόσο μάλλον να γίνουν Κουφοντίνες. Η κάλυψη τους στον τρομοκράτη είναι ιδεολογική και θεωρητική. Απλώς εξηγώ πόθεν προκύπτουν αυτές οι Συριζο-δηλώσεις που αφήνουν έκπληκτο τον μέσο δημοκρατικό πολίτη.

Παρεπιπτόντως, αφήνουν έκπληκτο και τον κεντρώο πρώην Πασόκο, σημερινό ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό αφορά εκείνους, όχι εμένα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News