Δηλαδή εγώ τώρα ως πολίτης είμαι υποχρεωμένος να πάρω καθαρή θέση πάνω στο ερώτημα «τι προτιμάς, να πεθάνει ο Κουφοντίνας ή να πάει σε φυλακή της επιλογής του;». Και γιατί να πάρω θέση, παρακαλώ;

Στις αρχές της οικονομικής κρίσης, όταν η κυβέρνηση του Γιώργου έβαζε το δίλημμα «μνημόνιο ή χρεοκοπία», η Αριστερά απαντούσε «αυτό είναι ψευτοδίλημμα». Λίγο αργότερα βέβαια, οι «ψευτοδιλημματίες» αντέστρεψαν την εικόνα και έθεσαν το δικό τους δίλημμα «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο», μαζί με όλα τα παρεπόμενα.

Οποιος απαντούσε «μνημόνιο, καθ’ ότι μονόδρομος» ονομαζόταν προδότης και πουλημένος, όποιος απαντούσε «αντιμνημόνιο» έπαιρνε το ψηφοδέλτιο του Τσίπρα κι έτρεχε στην κάλπη. Ο τρίτος που αποτολμούσε να απορρίψει τη βάση του ερωτήματος απαντώντας «αυτό κι αν είναι ψευτοδίλημμα», βρισκόταν αυτομάτως αντιμέτωπος με το κυνικό «πας μη ων μεθ’ ημών, καθ’ ημών». Με όλα τα παρεπόμενα της περιόδου επίσης.

Ε, λοιπόν, συμπαθάτε με, αλλά και επί του σημερινού διλήμματος Κουφοντίνα δεν θα πάρω θέση. Θα μου πείτε ότι δεν είναι στο χέρι μου. Τα διλήμματα της ζωής μας δεν τα επιλέγουμε εμείς, μας έρχονται ουρανοκατέβατα και εμείς υποχρεούμαστε να διαλέγουμε. Ναι, υπάρχει ισχυρή δόση αλήθειας σ’ αυτό, αλλά δεν είναι και καθολικό αξίωμα. Οταν βρεθώ με το αμάξι μπροστά σε ένα άγνωστο σταυροδρόμι και πρέπει υποχρεωτικά να αποφασίσω αν θα στρίψω βόρεια ή νότια, δεν έχει νόημα να πω «αυτό είναι ψευτοδίλημμα».

Αλλά όταν κάποιος βάλει ένα πιστόλι στον κρόταφό του και με ρωτήσει πιεστικά «να αυτοκτονήσω ή όχι», μπορώ κάλλιστα (και έχω κάθε δικαίωμα) να ανασηκώσω τους ώμους και να φύγω, αφήνοντάς τον να κάνει ό,τι τον φωτίσει ο Θεός. Να φύγω δίχως να νιώσω την παραμικρή ενοχή (που δεν τον εμπόδισα ή δεν συνεισέφερα στον «αγώνα» να μην το κάνει) αν τινάξει τα μυαλά του στον αέρα. Συμπαθάτε με, ήταν κάτι δικό του όχι δικό μου. Ο,τι κι αν αποφάσισε, δικός του λογαριασμός. Εγώ τι δουλειά είχα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News