Δεν ξέρω αν είναι η πανδημία ή τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα που υπάρχουν, ανεξαρτήτως αυτής, στον κόσμο. Ισως και τα δύο μαζί να ήταν η αιτία που τα Οσκαρ φέτος είχαν ένα τόσο διαφορετικό ύφος.

Η πανδημία, φυσικά, τους στέρησε τη λάμψη, εκείνη που έφερναν κυρίως οι εμφανίσεις των σταρ στο κόκκινο χαλί. Φέτος, οι καλεσμένοι ήταν λίγοι και τα σχόλια επί των ενδυματολογικών επιλογών τους, μετρημένα. Και μεταξύ μας, οι λαμπερές τουαλέτες και τα σμόκιν των προσκεκλημένων φαίνονταν κάπως παράταιρα, μέσα στο γενικότερο σκηνικό της ζωής μας. Είναι πια τόσο κυρίαρχο, παγκοσμίως, που η αίσθησή του μεταφέρεται παντού.

Οταν όλος ο πλανήτης περνάει τη ζωή του με παντόφλες και φόρμες, οι υπέρλαμπρες παρουσίες μοιάζουν, απλώς, εκτός τόπου και χρόνου. Ακόμα και στα Οσκαρ. Εδώ το μισό Χόλιγουντ παρακολουθούσε τη βράβευση από τον καναπέ του, με τζιν και τα μαλλιά αχτένιστα. Η Νικόλ Κίντμαν ανάρτησε φωτογραφία καθισμένη οκλαδόν στο χαλί του σαλονιού της. Ο Αντονι Χόπκινς βραβεύτηκε ενώ κοιμόταν.

Τα φετινά Οσκαρ δεν είχαν καμία σχέση με τα Οσκαρ που όλοι ξέρουμε. Ηταν μια βραδιά άλλης αισθητικής, όπου το styling δεν έπαιζε τόσο ρόλο. Κι αυτό ήταν αποτέλεσμα κυρίως της πανδημίας. Αισθάνομαι, όμως, ότι αυτή η συνθήκη, της υγειονομικής κρίσης, φώτισε ακόμα περισσότερο μια άλλη, που τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο αισθητή στην 7η Τέχνη. Η τελευταία δεν προέκυψε μέσα από την πανδημία, αλλά ξεπήδησε μέσα από τα προβλήματα της κοινωνίας.

Μια ματιά στις ταινίες που έφτασαν φέτος στην πηγή των Οσκαρ και ήπιαν νερό, αρκεί για να καταλάβει και ο πιο ανίδεος ότι ο κινηματογράφος έχει στραφεί σε ζητήματα που βασανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο και σε αγκυλώσεις που τον κρατούν πίσω. Οχι απλώς έχει στραφεί σ’ αυτά. Τα αναδεικνύει και αριστουργηματικά, ώστε να αξίζουν ένα χρυσό αγαλματίδιο: Οσκαρ καλύτερης ταινίας στους νομάδες, εκείνους τους, νέου τύπου, losers της σύγχρονης ζωής, που αφήνουν την ιδιοκτησία και ζουν σε τροχόσπιτα και βαν. Οσκαρ στο μεταναστευτικό ζήτημα, στη σεξουαλική κακοποίηση και στον σεξισμό απέναντι στο γυναικείο φύλο, στους Μαύρους Πάνθηρες και στον ρατσισμό. Οσκαρ στην άνοια και τα γηρατειά, στις εξαρτήσεις, στην κατάθλιψη και στην απόγνωση. Στην ψυχολογική κόπωση και στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου.

Η Κλόε Ζάο, η κινέζα σκηνοθέτις του «Nomadland», ανέβηκε στη σκηνή να παραλάβει το βραβείο της άβαφη, με sneakers και κοτσιδάκια. Και μ’ ένα πανάκριβο φόρεμα Hermes, βεβαίως. Το οποίο, ωστόσο, αποκτούσε άλλο ύφος, καθώς περιβαλλόταν από ένα styling καθημερινό, σχεδόν ανύπαρκτο. Σαν να το έκανε επίτηδες, σαν να ήταν σκηνοθετημένο, λες. Σαν να φόρεσε τον οίκο υψηλής ραπτικής έτσι, χωρίς φρουφρού, για να τον γειώσει. Για να τον φέρει στο κλίμα εκείνου ακριβώς που εκπροσωπεί η παρουσία της, στη βραδιά των Οσκαρ.

Πράγματι, βλέποντας τη λίστα των βραβευμένων ταινιών, το τελευταίο που σου έρχεται στο μυαλό είναι πώς θα εμφανιστούν οι συντελεστές επάνω στη σκηνή, για να παραλάβουν το βραβείο τους. Εκείνο που εκπροσωπούν, με τον ρόλο που υποδύθηκαν, το σενάριο που έγραψαν ή τη σκηνοθεσία τους, είναι τόσο προσγειωμένο, τόσο βουτηγμένο στην αλήθεια και τη σκληρότητα της ζωής, που δεν αντέχει και πολλή λάμψη. Αν έλειπε από το φόντο η πανδημία, ίσως και να την άντεχε. Αλλά τώρα, όχι.

Ισως, λοιπόν, αυτά τα Οσκαρ να έδωσαν και μια ακόμα ιστορική στιγμή, πέρα από το σημαντικό γεγονός της ανάδειξης γυναικών σκηνοθετών. Ισως να ήταν και η πρώτη φορά που ανέδειξαν το ουσιώδες. Ο προβολέας, φέτος, έπεσε πάνω στην καρδιά του κινηματογράφου. Το σημείο από όπου ξεκινά όλη η μαγεία της μεγάλης οθόνης, όλη η συγκινησιακή δυναμική και η καλλιτεχνική της μεγαλοπρέπεια. Αυτή ήρθε σε πρώτο πλάνο και αυτή συζητήθηκε περισσότερο.

ΥΓ. Και όχι η τουαλέτα της κάθε απαστράπτουσας καλεσμένης ή το πόσο μπούτι και στήθος έβγαλε έξω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News