Τι είναι η δημοσκόπηση; Μια φωτογραφία της στιγμής. Eτσι δεν λένε οι σχολιαστές; Ναι, αλλά υπονοούν ότι είναι μια στιγμή ενός δυναμικού και μεταλλασσόμενου φαινομένου. Τρέχει ένα άλογο στην πεδιάδα και ο φωτογράφος αιχμαλωτίζει τις ακίνητες λεπτομέρειες ενός χιλιοστού του δευτερολέπτου του καλπασμού του. Αν τραβήξει δεύτερη, τρίτη, πέμπτη ή δέκατη φωτογραφία, αυτή θα είναι διαφορετική από την πρώτη και απ’ όλες τις υπόλοιπες. Eνα όμορφο άτι που τρέχει στην ανοικτή πεδιάδα με την χαίτη του ανεμίζει, δεν θα δώσει ποτέ την ίδια πόζα, αυτή άλλωστε είναι η ομορφιά του.

Αν όμως ο φωτογράφος τραβήξει εκατό καρέ και αυτά είναι ίδια και απαράλλακτα, σαν να τραβάει βράχο σε βυθό δίχως ζωή, τότε καλά θα κάνει να βρει άλλο σημείο να στήσει τα τριπόδια του διότι το θέμα που διάλεξε δεν θα του βγάλει ούτε τα έξοδα του. Οι φωτογραφίες (όπως και οι δημοσκοπήσεις) δεν είναι προορισμένες να αποτυπώνουν το πέτρωμα μέσα στον χρόνο, αλλά την αλλαγή των πραγμάτων από καρέ σε καρέ. Υποψιάζομαι λοιπόν βασίμως, ότι κάθε φορά που οι δημοσκόποι μας βλέπουν τα συνολικά αποτελέσματα μιας πολιτικής έρευνας καταπέφτουν σε χειρότερη απελπισία και απ’ αυτήν του Αλέξη Τσίπρα που θα την διαβάσει την άλλη μέρα. 

Έτσι που πάει το πράγμα στην πολιτική μας σκηνή, σύντομα κανείς δεν θα παραγγέλνει καινούργιες έρευνες. Θα τραβάμε απ’ το συρτάρι τις περυσινές και θα ξέρουμε τι γίνεται. Αυτές οι δεκαοκτώ μονάδες διαφοράς ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν να έχουν γραφεί στην πέτρα, σαν τις εντολές του Θεού στον Μωυσή. Τα πάντα αλλάζουν γύρω τους, αλλά αυτές παραμένουν ακίνητες, απολιθωμένες, αμετάλλακτες. Σαν μεταφυσική ευλογία για τον Κυριάκο, σαν προαιώνια κατάρα για τον Αλέξη. Σαν κάτι που δεν εξαρτάται απ’ αυτούς, σαν ανυπόφορο φορτίο που ερήμην τους φορτώθηκε στους ώμους τους και είναι αμφότεροι υποχρεωμένοι να το κουβαλούν στο διηνεκές.

Στέκει ο Κυριάκος στο τιμόνι του καραβιού του. Βλέπει να το χτυπούν σεισμοί, λοιμοί, λιμοί, καταποντισμοί, θύελλες και τυφώνες. Από το πρωί ως το βράδυ τον καταπλακώνουν Τούρκοι, κορονοϊοί, υφέσεις, ανεργίες, φτώχιες, περιορισμοί, μάσκες, συναθροίσεις, εξαφανισμένοι Παππάδες, μουρμούρες, κραυγές, αδυσώπητες κριτικές, κλάματα, μαύρες προοπτικές. Παλεύει, ιδρώνει, τσακίζεται, ούτε ξέρει πια τι κάνει σωστά και τι λάθος, ποιος από το πλήρωμα τον βοηθά και ποιος τον υπονομεύει. Χάος παντού και χάος συνεχιζόμενο. Αλλά εκείνη την στιγμή του αφήνει ο λοστρόμος στο τραπεζάκι την καινούργια δημοσκόπηση. Δεκαοκτώ οι μονάδες της κυριαρχίας του. Ακριβώς όπως την πρώτη δημοσκόπηση έναν μήνα μετά την ορκωμοσία της πρώτης του κυβέρνησης.   

Στέκει ο Αλέξης στην πλώρη και βλέπει το καραβάκι του καρφωμένο σε μιαν έρημη αμμουδιά. Η θάλασσα πίσω του πάει κι έρχεται, αλλά αυτός έχει εξοκείλει. Και τι δεν έκανε ενάμιση χρόνο τώρα για να ξαναγυρίσει στη θάλασσα και να αποδείξει την ναυτοσύνη του. Εγινε κεντρώος, παλαιοπασόκος, σοσιαλδημοκράτης, ρεαλιστής, ήπιος, συναινετικός. Τίποτα. Μετά ξανάγινε αριστερός, ριζοσπάστης, επαναστάτης, εριστικός, φωνακλάς, τσαντίλας, αδιάλλακτος. Τζίφος. Εγινε τουρκοφάγος, ναυτικός των 12 μιλίων, διαδηλωτής του Εφετείου, υπερασπιστής των αντιπλειστηριαστών, υποστηρικτής των δεκαπεντάχρονων καταληψιών. Μάταιος κόπος. Κάθε βδομάδα καταφθάνει μια δημοσκόπηση που του δείχνει ότι το ακίνητο γερμένο σκαφάκι του (κραταιό κάποτε στις θάλασσες) συνεχίζει να απέχει δεκαοκτώ μονάδες από το νερό. Ούτε πόντο δεν κατάφερε να καλύψει. 

Ατιμο πράγμα οι πετρωμένες δεκαοκτώ μονάδες ανάμεσα τους. Πώς να γίνει καλύτερος ο Κυριάκος αφού κερδίζει ό,τι κι αν κάνει; Πώς να μην καταθλιβεί ο Αλέξης, αφού χάνει όσα κι αν σκαρφιστεί; Και πώς να μην γίνουν αλαζόνες οι περί τον Κυριάκο; Πώς να μην ξεσπάσει ανταρσία γύρω απ’ τον Αλέξη; Άνθρωποι είναι κι αυτοί, φιλοδοξίες και αδυναμίες έχουν… 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News