Αν δείχνουν κάτι οι αποκεφαλισμοί στη Γαλλία, αν φανερώνουν κάτι καινούργιο δηλαδή, κάτι που δεν ήξερε πριν ο κόσμος αλλά τώρα ξαφνικά το μαθαίνει, αυτό είναι η ανεπάρκεια του γαλλικού πολιτικού προσωπικού. Μετά την πρώτη σφαγή του καθηγητή στο Παρίσι, ο Μακρόν αντικατέστησε τον πολιτικό και θεσμικό λόγο (και τα έργα) με την ανακλαστική, παιδιάστικη προσβολή, υιοθετώντας σαν περίπου εθνικά σύμβολα της Γαλλίας, σαν αντιπροσωπευτικά δείγματα του πολιτισμού της και του πνεύματός της, τις χοντράδες ενός «σατιρικού περιοδικού» που κραδαίνει τον επιθετικό αντικληρικαλισμό σαν ρομφαία του (και, έτσι, απαλλάσσεται εξ ορισμού από κάθε υποψία μισαλλοδοξίας).

Ομως το συγκεκριμένο περιοδικό –όπως και οποιοδήποτε άλλο έντυπο– δεν ταυτίζεται με το γαλλικό (ή με οποιοδήποτε άλλο) κράτος. Το περιοδικό δεν είναι παρά ένα σύνολο επιτηδευματιών οι οποίοι δρουν με σκοπό τον βιοπορισμό βάσει της όποιας υπευθυνότητας ή ανευθυνότητας διαθέτει ο καθένας τους, όπως δρα κάθε ελευθεροεπαγγελματίας ή επιχειρηματίας. Κινούνται από καθ’ όλα νόμιμο στον καπιταλισμό συμφέρον, το οποίο όμως δεν μπορεί να ταυτιστεί με τα συμφέροντα του καπιταλιστικού κράτους. Αν δεν έχουν μέτρο δημοσίου λόγου οι επιτηδευματίες, αυτό δεν μπορεί να το χρεωθεί το κράτος. Εκτός αν το κράτος μόνο του μπλεχτεί εκεί που δεν έχει δουλειά.

Ο πρόεδρος της Γαλλίας οφείλει να αντιλαμβάνεται τη διαφορά μεταξύ του ΦΕΚ και του όποιου Charlie Hebdo. Ωστόσο ο νεαρός πολιτικός Μακρόν, αν και τελεί υπό ανηλεή αμφισβήτηση στην πατρίδα του, μέσω των γνωστών φωταγωγήσεων κτιρίων διακήρυξε de facto ότι το ανεξίθρησκο κράτος επιδιώκει την προσβολή των θρησκευτικών πιστεύω τού οιουδήποτε. Πού το βρήκε αυτό γραμμένο; Ας τον ρωτήσουμε, να (μη) μας πει. Ετσι απάντησε –δήθεν απάντησε– στη δολοφονία του Πατί από τον Τσετσένο. Δίνοντας μία απάντηση «επικοινωνιακή» δηλαδή, η οποία διαλύεται πάραυτα στο πηχτό σκοτάδι έτσι και τη βγάλεις από την πρίζα. Αλλά και η οποία ερμηνεύει την ανεξιθρησκία με μισαλλόδοξο τρόπο.

Τι έκανε κατόπιν ο Ερντογάν; Πήρε από τα χέρια των Γάλλων τη σκυτάλη της προβοκάτσιας και έκοψε πρώτος το νήμα του τερματισμού, με τις δηλώσεις περί ψυχιατρείου. Το περιοδικό ξαναπήρε τα πράγματα σβάρνα: το τελευταίο σκίτσο του, με τα γυμνωμένα οπίσθια της γυναικείας φιγούρας και τη χλευαστική φράση για τον προφήτη των μουσουλμάνων, προκαλεί τον αποτροπιασμό και των χριστιανών. Και των αθρήσκων ακόμη, και όποιου δεν είναι ηθικά και πνευματικά ανερμάτιστος ή νεκρός.

Το τελευταίο σκίτσο ήταν ό,τι έπρεπε για να υποδαυλίσει την τάχα αντιιμπεριαλιστική γεωπολιτική φουφού του Ερντογάν, στο μαντέμι της οποίας ο ίδιος έχει απλώσει για ψήσιμο διάφορα κάστανα και καστανάκια (ορισμένα αφορούν και την εθνική κυριαρχία της Ελληνικής Δημοκρατίας). Οπωσδήποτε, αντιιμπεριαλισμός και συγχρόνως συμμετοχή στο ΝΑΤΟ δεν γίνεται, γελάει ο ντουνιάς εντός και εκτός Τουρκίας, είτε βρίσκεται σε μπουντρούμι είτε στο σπίτι του, όπως και ο ίδιος ο Ερντογάν καλώς αντιλαμβάνεται. Ωστόσο η πίστη του καθενός (και του Ερντογάν) είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα, και ο πολιτισμένος άνθρωπος δεν την αμφισβητεί, ούτε την περιπαίζει.

Στη Νίκαια πάντως απεδείχθη ότι Γαλλία δεν είναι μόνο οι λιμπερτίνοι ή οι κοσμοπολίτες ή οι αριστεριστές ή οι άθεοι ή οι καλαμπουρτζήδες επιτηδευματίες. Γαλλία είναι και χριστιανικός λαός που εκκλησιάζεται (κατά το δόγμα του). Χρέος του πολιτικού προσωπικού υποτίθεται ότι είναι να προστατεύει το κεφάλι του από το χασαπομάχαιρο του φανατικού. Οποιουδήποτε φανατικού. Το κεφάλι του λαού να προστατεύει ε, όχι το δικό του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News