Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, δύο έλληνες αθλητές μας συγκίνησαν με τις νίκες τους. Ο Πάνος Τριανταφύλλου κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο ξιφασκίας σε αμαξίδιο, το οποίο έλαβε χώρα στο Άμστερνταμ. Και ο Στέφανος Τσιτσιπάς επικράτησε έναντι του Ντομινικ Τιμ, κατακτώντας το ATP Finals.

Προφανώς, όλοι ξέρουμε για τη νίκη του Στέφανου Τσιτσιπά. Μια ολόκληρη χώρα την πανηγύρισε και ζει στον απόηχό της. Όσο για τον νικητή, αναπαράγεται ό,τι είπε, πόσταρε και έκανε, ενώ ο ίδιος έγινε τρεντ στα σόσιαλ μίντια. Δεν συνέβη, βέβαια, το ίδιο για τον Πάνο Τριανταφύλλου. Όχι ότι δεν μιλήσαμε και για τη δική του νίκη. Όλα τα μέσα τη δημοσιοποίησαν και την είδαμε αρκετές φορές να περνάει από το τάιμλαιν μας, αλλά σίγουρα δεν έγινε τόση αναπαραγωγή και ντόρος.

Το γεγονός ότι οι δύο νίκες έπεσαν μαζί, με απόσταση μιας ημέρας η μια από την άλλη, έφερε μοιραία συγκρίσεις και προβληματισμό. «Γιατί για τον ένα ξεσαλώσαμε και για τον άλλο όχι;», άρχισαν ν’ αναρωτιούνται αρκετοί, άλλες φορές με πικρία και άλλοτε με θυμό και ειρωνεία. Ξαφνικά, το τάιμλαιν γέμισε από αναρτήσεις, όπου ένας Πάνος Τριανταφύλλου ξαναβρέθηκε στο προσκήνιο, ως ένας πρωταγωνιστής, ο οποίος δεν έλαβε όσο χειροκρότημα του άξιζε. Ως ένας νικητής-χαμένος, κατά κάποιο τρόπο, ο οποίος νικήθηκε από έναν άλλο νικητή, για το οποίο προτίμησαν όλοι να μιλούν.

Σε μια πρώτη ανάγνωση, η σύγκριση φαίνεται σωστή και σε προδιαθέτει να συμφωνήσεις μαζί με όσους τη δημιούργησαν. Νομίζω όμως, ότι στη βάση της δεν είναι. Γιατί η δυναμική κάθε πράγματος, και το μέγεθος του αντίκτυπου που δημιουργεί πάνω στο κοινό, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Είναι κάπως αφελές, ή έστω τρομερά απλοϊκό, να βάζουμε απ’ τη μια πλευρά τον Τριανταφύλλου κι απ’ την άλλη τον Τσιτσιπά και να μετράμε τις νίκες τους, σε μια δεδομένη στιγμή, όπως και να μετράμε πόσο χαρήκαμε για την καθεμία.

Καταρχάς, οι δύο αθλητές αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικά αθλήματα, που το καθένα έχει το δικό του προφίλ και τη δική του δυναμική. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς συγκέντρωσε όλα τα φώτα επάνω του, γιατί το τένις είναι άθλημα-σταρ, πώς να το κάνουμε; Σε σχέση με την ξιφασκία, το τένις είναι σίγουρα πιο δημοφιλές και τα τουρνουά του, όπως και οι πρωταγωνιστές τους, προσελκύουν περισσότερο ενδιαφέρον, δημοσιότητα, χορηγούς κτλ.

Αν υπάρχει μια σωστή διάσταση στον προβληματισμό που δημιουργήθηκε, αφορά στο μέγεθος της προσοχής που δίνεται στον αθλητισμό, σε σχέση με τον αθλητισμό ΑΜΕΑ. Ο δεύτερος απολαμβάνει λιγότερη δημοφιλία απ’ τον πρώτο, κι αυτό είναι μια παγκόσμια πραγματικότητα, την οποία θα μπορούσαν να αναλύσουν πιθανόν οι κοινωνιολόγοι. Να εξηγήσουν γιατί συμβαίνει και αν αυτό θα μπορούσε κάποτε ν’ αλλάξει.

Αλλά και πάλι, τι νόημα έχει να κατακεραυνώνεις, γενικά κι αόριστα, γι’ αυτή την πραγματικότητα, χρησιμοποιώντας ως μέτρο σύγκρισης δυο νικητές, που εκπροσωπούν τον Ολυμπισμό και Παραολυμπισμό, αντίστοιχα; Υποτιμάμε και τους αθλητές, έτσι. Απ’ τη μια υποτιμάμε τον Στέφανο Τσιτσιπά, γιατί με τη σύγκριση υπονοούμε ότι δεν του αξίζει το ξέφρενο πανηγύρι που στήθηκε γύρω απ’ τη νίκη του. Υποτιμάμε και τον Πάνο Τριανταφύλλου, γιατί τον παρουσιάζουμε ως έναν νικητή που έχασε την προσοχή από έναν άλλο νικητή. Και είναι σα να τον βάζουμε, μέσω των αναρτήσεών μας, να ζητιανεύει λίγη προσοχή παραπάνω.

ΥΓ

Σίγουρα αξίζουν συγχαρητήρια στον Κο Τσιτσιπα, αλλά βρε παιδιά, τον Κο Πανο Τριανταφυλλου γιατί δεν τον βλέπω πουθενά;
Παγκόσμιο κύπελο ξιφασκίας.
???? pic.twitter.com/7E0N1wOKB6

— Ο Ελληνοκρουσμενος (@PrSidon) November 18, 2019

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News