Οι κεραίες του πιάνουν αμέσως ότι βρίσκομαι σε κήρυγμα-mode. Κοιτάζει το πιάτο του. Ναι, διάβασε στο Instagram για τον βιασμό της 24χρονης κοπέλας στη Θεσσαλονίκη. Kάτι γυρνάει και λέει στην αδελφή του, ψιλοτσακώνονται για κάτι άσχετο, σηκώνονται αμφότεροι από το τραπέζι. «Πρέπει να φύγω, έχω διάβασμα», «Και εγώ!», παίρνουν τα κινητά τους και γίνονται καπνός.

Σύμφωνοι, «ας προσέχουμε όλοι πώς μεγαλώνουμε, ιδίως τα αγόρια μας», όπως το είπε και ο υπουργός. Ομως, πόσες αφορμές χρειάζεσαι (ή αντέχεις) πια μέσα σε δύο χρόνια για να μιλήσεις στον 14χρονο γιό σου για την «τοξική αρρενωπότητα»;

Δεν έφταναν το σκάνδαλο σεξουαλικής κακοποίησης στην καρδιά του ελληνικού θεάτρου, τα Γλυκά Νερά, το ρεκόρ γυναικοκτονιών του 2021 και το Παναγιωτόπουλος-γκέιτ, ήρθε τώρα να προστεθεί και το #βιασμός. Θυμάμαι μια φίλη που έγραφε προ καιρού στο Facebook: «Αν είχα γιο θα έκλαιγα όλη μέρα».

Δύο χρόνια πανδημίας και σα να μην έφταναν οι μάσκες και και το «πρέπει να κάνω rapid test για να βγω έξω με τους φίλους μου», η επικαιρότητα μπουκάρει σαν τριαξονικό ανατρεπόμενο φορτηγό στα αγορίστικα δωμάτια με τις γιγαντοαφίσες του «Giannis Antentokounmpo» (πάλι καλά δηλαδή που υπάρχει και αυτός). Και είναι ίσως η πρώτη φορά που η κουβέντα για την τοξική αρρενωπότητα δεν είναι απλώς εποικοδομητική, αναγκαία, χρήσιμη. Είναι κατεπείγουσα.

Το πρώτο και βασικό είναι να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε τα αγόρια ως «συναισθηματικά απλοϊκούς» μηχανισμούς που κολυμπούν μακαρίως σε ατάραχες λίμνες τεστοστερόνης. Αυτό μου το είχε επισημάνει προ κάμποσων ετών η Αμερικανίδα Ρόζαλιντ Γουάιζμαν (συγγραφέας ενός βιβλίου για τον νέο ανδρισμό), έχοντας συνομιλήσει με ειδικούς αλλά και εκατοντάδες αγόρια και νεαρούς άνδρες, στρέιτ και γκέι, από όλο το κοινωνικό φάσμα των ΗΠΑ.

Σύμφωνα με την Γουάιζμαν, η σημερινή κοινωνία ασχολείται πλέον εμμονικά με «τα πιο περίπλοκα» κορίτσια (λογικό μετά από τόσους αιώνες παντελούς απουσίας ). Εχει φτάσει όμως στο άλλο άκρο, παραμελώντας τα «μονοδιάστατα» αγόρια, αυτούς τους αμπλαούμπλες «που δεν μιλάνε ποτέ», «που δώσε τους μια μπάλα (σεξ και ΤikTok) και είναι ευτυχισμένοι».

Διόλου τυχαία η κορυφαία πτώση τις τελευταίες δεκαετίες στις ακαδημαϊκές επιδόσεις των αρρένων (στις ΗΠΑ στα όρια της επιδημίας πλέον), η αυξανόμενη απομόνωση και η μη έκφραση των συναισθημάτων τους (το ιδανικό υπόστρωμα για την κατάθλιψη και την αυτοκτονία) κ.ο.κ.

Σύμφωνα πάντα με τη (παντρεμένη με Ισπανό!) Γουάιζμαν, όσο πιο μάτσο μια κοινωνία, «τόσο πιο καταδυναστευτική μπορεί να αποβεί για τα αγόρια και τους άνδρες. Οσο περισσότερο ένα αγόρι θεωρεί αδυναμία να ζητήσει βοήθεια, τόσο περισσότερο καταπνίγει τα συναισθήματά του για αρνητικά βιώματα, που τελικά θα βγουν έξω αργότερα κατά τρόπο συχνά ανεξέλεγκτο. Εκείνο, λοιπόν, που πρωτίστως χρειάζεται να διδαχθεί είναι ότι η αναζήτηση βοήθειας είναι ταυτόχρονα και δύναμη».

Είναι, δεύτερον, σημαντικό να αποδεχτούμε πλέον ότι το τοπίο έχει αλλάξει και ότι μεγαλώνουμε τα αγόρια του 21ου αιώνα (και της πανδημίας). Πρέπει, με άλλα λόγια, να γίνει άμεσα ολικό σέρβις στα γονεϊκά ραντάρ (αλλά και αυτά των εκπαιδευτικών, των προπονητών, των παιδοψυχολόγων κ.ο.κ).

Πρέπει να δεχτείς πχ. ότι ο γιος σου σήμερα δέχεται «μαρκάρισμα» από σεξουαλικά απελευθερωμένα, (δικαίως) οργισμένα και συναισθηματικά πολύ πιο προχωρημένα κορίτσια. Και ότι εσύ δεν μπορείς να συνεχίσεις να καταφεύγεις στις συμβουλές που σου έδινε ο πατέρας σου όταν μεσουρανούσαν ο «Μάτζικ» Τζόνσον και οι «Απαράδεκτοι».

Τρίτον, το πώς θα εκπαιδεύσουμε στην πράξη τους γιους μας μέσα σε αυτό το ναρκοθετημένο τοπίο είναι μια πονεμένη ιστορία. Διότι οι γονείς είμαστε πρωτίστως υποκριτές.

Aπό τη μία πλευρά παριστάνουμε τους αυτόκλητους τιμωρούς του σεξισμού, στα social media, και πιπιλίζουμε όλη μέρα στο σπίτι την καραμέλα της προοδευτικότητας, της συναίνεσης, και της inclusivity. Και από την άλλη ανοίγουμε να χαζέψουμε γυμνασμένους κώλους στο «Survivor», κοιταζόμαστε αμήχανα όταν προβάλλεται η διαφήμιση της Pantene και εναποθέτουμε την sex education των παιδιών μας στο Netflix και σε εγχώριους, έμπλεους βαρβατίλας YouTubers.

Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι κουβαλάμε τα δικά μας υπερτοξικά μπαγκάζ: «Αντρα μου» (οι μαμάδες), «Γιατί κάνεις τόσο πολύ παρέα με κορίτσια;», «Παίξε άμυνα ρε, μην είσαι “αδελφή”», «Πού πάει ρε ο χοντρός; Χάσε κανένα κιλό πρώτα». κ.ο.κ.

Ταυτόχρονα αρνούμαστε σθεναρά την πραγματικότητα. Οπως ότι υπάρχει ένα τεράστιο κύμα βίας στα ελληνικά σχολεία με σαδιστικές συμμορίες (και κοριτσίστικες) να λυμαίνονται, να τιμωρούν και να εκδικούνται.

Ή ότι τα δύο χρόνια πανδημίας επιδείνωσαν την υπερέκθεση στο πορνό που είναι πολύ πιθανό να υπάρχει στην ζωή του έφηβου γιου μας, ακόμα και αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, επειδή έχει ακόμα πάνω στο κρεβάτι του το λούτρινο αρκουδάκι που τού χάρισε η γιαγιά τα Χριστούγεννα του 2017. Θυμίζω ότι στις ΗΠΑ μιλούν εδώ και χρόνια για μια άλλη τρομακτική πανδημία που αποκαλείται «porn induced erectile disfunction» («υποκινούμενη από το πορνό στυτική δυσλειτουργία»). Και εδώ δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα το εμβόλιο.

Τέλος, οι αντιφατικές γονεϊκές προσδοκίες πρέπει επιτέλους να ξεκαθαριστούν. Εντάξει, δεν θέλεις σε καμία περίπτωση να μεγαλώσεις τον επόμενο Χάρβεϊ Γουαϊνστάιν (ή Επστάιν), ούτε τον αυριανό κακοποιητικό σύζυγο. Από την άλλη πλευρά όμως θέλεις ο γιός σου να είναι πάντα το alpha male, να διεκδικεί, να πιάνει τη ζωή από τα κέρατα, να είναι φιλόδοξος, leader, μάγκας, game changer. Σίγουρα να μην μάθει να χάνει, να μην είναι μαλθακός, συναισθηματικός, ντροπαλός, αδύναμος, «τζούφιος», άμπαλος.

ΟΚ, κανείς δεν κρατά στα χέρια του το εγχειρίδιο «Πώς να μεγαλώνεις αγόρια μέσα στην μεγαλύτερη υγειονομική κρίση των τελευταίων 100 χρόνων». Σημασία έχει η κουβέντα για την «τοξική αρρενωπότητα» να συνεχιστεί και όταν θα κοπάσουν η οργή για τους «γόνους» και οι πολεμικές ιαχές για τον ηρωισμό και τα «guts» της Γεωργίας Μπίκα. Γιατί η παραδοσιακή «ματσίλα» δεν βλάπτει μόνο τα κορίτσια αλλά και τα ίδια τα αγόρια του 21ου αιώνα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News