Εκείνα τα χρόνια το «γραφείο στο Κολωνάκι» αυτόματα αναβάθμιζε τον γιατρό σε «εξαιρετικό γιατρό!».

Ο οδοντίατρος που επέλεξε η μάνα μου είχε γραφείο στο Κολωνάκι. Εξέτασε με προσοχή την κατασκευή των δοντιών μου και αποφάνθηκε ότι χρειάζομαι σιδεράκια. «Τι είναι αυτό;» ρώτησα με μάτια ως να παρακολουθώ θρίλερ. Μου ψιλοεξήγησε. «Και θα τα φοράω συνέχεια;» ρώτησα έντρομη. «Οχι, θα είναι μασελάκι, άρα θα μπορείς να το βγάζεις. Αλλά ο σκοπός μας είναι να έχουμε αποτέλεσμα. Αρα, θα το βγάζεις μόνο αν υπάρχει μεγάλη ανάγκη».

Μασελάκι;

Αυτό κι αν ήταν θρίλερ!

Στο άκουσμα έφερα τη μασέλα του παππού Στυλιανού. Που κολυμπούσε σε ένα ποτήρι με νερό, ενώ εκείνος άκουγε χαβάγιες στο ραδιόφωνο για να κοιμηθεί.

«Οχι, δεν είναι τέτοιο πράγμα», καθησύχασε ο γιατρός. Αλλά ό,τι και να έλεγε, εγώ όλα τα έπαιρνα βαριά.

Στου ΖΗΡΙΔΗ (τονίζω, εκείνα τα χρόνια) μπορεί και να ήμουν το μόνο κορίτσι με σιδεράκια. Τα έβγαζα λοιπόν με το που έμπαινα στο σχολικό, τα έβγαζα στα πάρτι για να μπορώ να φιλιέμαι στην «Μπουκάλα», τα έβγαζα όταν έβγαινα…

Γενικώς, κυρίως τα έβγαζα. Κι έτσι η μάνα μου, με το που έπαιρνε τους βαθμούς μου, ερχόταν μπαρούτι και σήκωνε την ίδια πάντα παράσταση: «Τέρμα τα αστεία. Από αύριο αλλάζουμε σελίδα, αλλιώς θα γίνει εκείνο που δεν έγινε! Διάβασμα μέχρι να ιδρώσει ο κώλος σου (τι προτροπή κι αυτή!) και ανελλιπώς θα φοράς και τα σιδεράκια σου!» (στο «ανελλιπώς» σήκωνε πιο πάνω τα φρύδια).

Εναν χρόνο μετά, στο σχολείο εμφανίστηκε και ένα άλλο παιδάκι με χειρότερο δράμα. Αυτό και αν ήταν δράμα!.. Εξωστοματικό. Δηλαδή ένα σιδεράκι γύρω γύρω από το πρόσωπο του σαν δορυφόρος στο πλανητικό κεφάλι του, που το έκανε να μοιάζει με εξωγήινο. Πόσο το λυπόμουν!

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Γιατί χρόνια μετά, τα παιδιά μου, η Λίλα και ο Αρίστος, με ικέτευαν για να βάλουν σιδεράκια. «Βρε τα δόντια σας είναι θαύμα. Είστε τυχερά. Κι εμείς μαζί σας» τόνιζα η έρμη μάνα. Τίποτα! Τα σιδεράκια είχαν γίνει μόδα. Ποιος να μου το έλεγε! Και ο καβγάς δεν ήταν γιατί δεν τα φορούσαν, αλλά για να φοράνε.

Και φτάσαμε και σε «χειρότερα»….

Στα χρόνια του Κώστα μας, του στερνοπαιδιού μας, τα σιδεράκια είχαν και χρώματα. Αρα ακόμα πιο επιθυμητά! Αλλά καθώς δεν ήταν ηλικία (αυτά είναι τα δράματα!) μου είπε καταστενοχωρημένος «Τότε τουλάχιστον ας βάλω εξωστοματικό!».

Μάρμαρο η κυρία Ρέα! Ούτε καν απάντησα. Και ξέρετε τι σκαρφίστηκε ο Κώστας, τότε (νομίζω) ετών 6; Πήρε μια στέκα που είχα για τα μαλλιά μου, σιδεράκι λεπτό χρυσό, και τη «φόρεσε» από μάγουλο σε μάγουλο. Και έτσι περπατήσαμε όλη τη Γλυφάδα….

Ξανά, έρμη μάνα!

Ακούω τις συζητήσεις, τις ανησυχίες. Πώς θα πειστούν τα παιδιά να φοράνε μάσκα; Εύκολο, πανεύκολο. Αφήστε το στα χέρια της μόδας και της κατανάλωσης!

Εχετε να αγοράσετε μάσκα!.. Ουυυυυυ!

Η μάσκα θα είναι μόδα! Τα πράγματα είναι πιο απλά απ’ ό,τι τα φανταζόμαστε.

Μπορεί κάποτε, φορώντας αναπνευστήρα ενός μέτρου και ολόσωμη στολή αστροναύτη και βατραχοπέδιλα στη στεριά μας, να αναπολούμε πλήρεις νοσταλγίας την ευκολία μιας μάσκας «πριν από μερικά χρόνια»…

Το μέλλον, αγαπητοί, ανήκει στην έκπληξη! Ακόμα να το εμπεδώσουμε; Μακάρι να είμαστε εν ζωή να το παλέψουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News