Ο δικηγόρος Νίκος Αντωνιάδης, παραστάτης ασθενών που αρνούνται τη διασωλήνωση, πολέμιος των εμβολιασμών και αρνητής της κοινής λογικής, διώκεται για τη διασπορά ψευδών ειδήσεων. Η δίωξη εναντίον του ασκήθηκε από την Εισαγγελία της Αθήνας και στηρίζεται στο τροποποιημένο άρθρο 191 του Ποινικού Κώδικα.

Το άρθρο αναφέρει τα εξής: «Οποιος δημόσια ή μέσω του Διαδικτύου διαδίδει ή διασπείρει με οποιονδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις που είναι ικανές να προκαλέσουν ανησυχίες ή φόβο στους πολίτες ή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του κοινού στην εθνική οικονομία, στην αμυντική ικανότητα της χώρας ή στη δημόσια υγεία τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών και χρηματική ποινή. Εάν η πράξη τελέστηκε επανειλημμένα μέσω του Τύπου ή μέσω Διαδικτύου, ο υπαίτιος τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών και χρηματική ποινή. Με την ίδια ποινή τιμωρείται και ο πραγματικός ιδιοκτήτης ή εκδότης του μέσου με το οποίο τελέστηκαν οι πράξεις των προηγούμενων εδαφίων. 2. Οποιος από αμέλεια γίνεται υπαίτιος κάποιας από τις πράξεις της προηγούμενης παραγράφου τιμωρείται με φυλάκιση έως ένα έτος ή χρηματική ποινή».

Κατά την παλαιότερη διατύπωση του άρθρου, η διωκτική Αρχή όφειλε να τεκμηριώσει τη ζημία. Τώρα αρκεί ο κίνδυνος για την πρόκλησή της.

Ο Αντωνιάδης, λοιπόν, διώκεται επειδή φέρεται, με τις αναρτήσεις του, να διέδωσε ψευδείς ειδήσεις, οι οποίες, ενδεχομένως, οδήγησαν συνανθρώπους μας στον θάνατο. Και είναι προφανές ότι η Εισαγγελία θα τεκμηριώσει ότι πρόκειται για ψευδείς ειδήσεις και όχι για αξιολογικές κρίσεις, για απόψεις. Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι τα δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα σε μία άποψη που δεν ευσταθεί και σε μία ψευδή είδηση.

Ας δούμε ένα παράδειγμα. Αναρτάται δημοσίως άποψη/επιχείρημα/πεποίθηση ότι ο κορονοϊός δεν μεταδίδεται δια της Θείας Κοινωνίας. Ας πούμε ότι αναδημοσιεύεται «είδηση» από ένα θεολογικό site. Πρόκειται σαφώς για μία ψευδή είδηση, στην οποία, όμως, αντανακλώνται προσωπικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις. Επίσης αυτή η είδηση καλεί τους αποδέκτες της να αγνοήσουν τις συστάσεις της Πολιτείας και κατά συνέπεια να θέσουν σε κίνδυνο τη δημόσια Υγεία. Διώκεται ο αναρτών;

Ο  κίνδυνος ζημίας στην οικονομία, μπορεί να γίνει ορατός από παντού, αρκεί η Δικαιοσύνη να φορέσει τους κατάλληλους φακούς. Ακόμα και η κριτική κάποιου στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ δύναται να χαρακτηριστεί ψευδής είδηση με σκοπό την υπονόμευση της εθνικής οικονομίας.

Η περίπτωση του Αντωνιάδη είναι απλή. Καθαρή. Φαίνεται από μακριά. Ωστόσο από το να επιληφθεί η Δικαιοσύνη, θα ήταν καλύτερο να παρέμβει ο Δικηγορικός Σύλλογος. Στο μέλλον, όμως, ενδέχεται να υπάρξουν περιπτώσεις που θα αλλάζουν υφή και χρώμα ανάλογα με το ποιος τις πιάνει στα χέρια του. Η ΕΣΗΕΑ λέει ότι μετά την τροποποίηση του άρθρου 191 οι δημοσιογράφοι καθίστανται ευάλωτοι. Θεωρητικά ναι, ισχύει αυτό. Αύριο ή μεθαύριο ένας δημοσιογράφος γράφει κάτι που δεν αρέσει στην κορυφή του Ολύμπου και ο εισαγγελέας τον τυλίγει σε μία κόλλα χαρτί. Και είναι απολύτως βέβαιο ότι θα υπάρξουν δίκες όπου η έδρα θα πρέπει να εξετάζει μία προς μία τις λέξεις και την ερμηνεία τους προκειμένου να αποφανθεί αν συνθέτουν ψευδή είδηση, αξιολογική κρίση, η θρησκευτική πεποίθηση -η προαναγγελία του τέλους του κόσμου σε ποια κατηγορία εντάσσεται; Σε έναν κόσμο που κατακλύζεται από πληροφορίες και η ελευθερία του λόγου διατηρεί θεμελιώδη ισχύ, τα εργαλεία ελέγχου δεν κάνουν τα πράγματα πιο απλά. Τα κάνουν πιο δύσκολα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News