Ακούω ότι ο Τσίπρας ετοιμάζεται να αναβαθμίσει την αντιπολιτευτική τακτική του, ζητώντας επισήμως από τον Κυριάκο εκλογές. Αν το κάνει, δεν θα είναι επειδή το θέλει ειλικρινά, αλλά διότι πιστεύει ότι ο Μητσοτάκης έτσι κι αλλιώς θα στήσει κάλπες μέσα στο επόμενο εξάμηνο. Οπότε θα μπορεί να ισχυριστεί ότι με την… αριστοτεχνική τακτική του τον έσυρε σε αναμέτρηση. Εντάξει, ας ζητήσει. Θα έχει πλάκα. Ενα κανισάκι κάνει τσαμπουκάδες στο ροτβάιλερ, γαβγίζοντας του «έλα να παλέψουμε ρε, αν είσαι άντρας». 

Ολα αυτά, βέβαια, το ποιος ρίχνει το γάντι και ποιος το σηκώνει, είναι σαχλαμάρες για πρόσκαιρη ανάλυση στα παραθύρια των καναλιών ώστε να καλύπτεται ο τηλεοπτικός χρόνος. Ούτε ο Μητσοτάκης θα αποφασίσει εκλογές επειδή του το ζήτησε ο Τσίπρας ούτε το αποτέλεσμα των εκλογών (όποτε γίνουν) θα κριθεί από το αν η κήρυξή τους ήταν απόφαση του ενός ή επιβολή του άλλου. Μόλις προκηρυχθούν, όλα αυτά τα διαδικαστικά και τακτικίστικα χάνουν την αξία τους και έρχεται στο προσκήνιο η πολιτική ουσία των πραγμάτων.

Ποια είναι η ουσία; Η αυριανή διακυβέρνηση. Το ποιος και πώς θα κυβερνήσει τη χώρα τα τέσσερα χρόνια που ακολουθούν τις κάλπες. Πρόκειται για ένα «πακέτο διακυβέρνησης» που ενσωματώνει τα δεδομένα της εποχής μαζί με το παρελθόν και το δυνητικό μέλλον των πρωταγωνιστών. Τι περιλαμβάνει; Τον ηγέτη, την ομάδα, τη διαχειριστική τους ικανότητα, τις θέσεις και την αξιοπιστία τους. Εκεί κλείνει ο κύκλος. Ολα τα υπόλοιπα είναι δεύτερα, ενίοτε επουσιώδη. 

Αν ο ένας διεκδικητής έχει ηγέτη και ο άλλος δεν έχει, δεν υπάρχει καν μάχη. Αν ο ένας ηγέτης είναι γρατζουνισμένος (από δύο χρόνια δύσκολης διακυβέρνησης) αλλά ο άλλος με τα μούτρα κρέας (από μια αξέχαστη πενταετία εξουσίας και μια λίαν αμφίβολη αντιπολιτευτική διετία), πάλι η μάχη είναι άνιση και το αποτέλεσμα προδιαγεγραμμένο. 

Αν ο ένας ηγέτης έχει ομάδα κι άλλος είναι ολομόναχος σαν καλαμιά στον κάμπο, τότε τα πράγματα είναι πολύ ζορισμένα για την καλαμιά. Διότι πείτε ότι ο Τσίπρας γκρεμίζει τον Μητσοτάκη και ξαναμπαίνει στο Μαξίμου. Με ποιους θα κυβερνήσει, ποιους θα βάλει υπουργούς, ποια θα είναι η επιτελική ομάδα του; Ρωτήστε εκατό τυχαίους Ελληνες ποιοι βρίσκονται στον στενό κύκλο κάτω από τον Αλέξη κι αν πάρετε πέντε απαντήσεις, να μου τρυπήσετε τη μύτη. Ενώ ο Κυριάκος έχει μια ομάδα. Καλή κατά περίπτωση, κακή κατ’ εξαίρεση, μέτρια σε κάποιες περιπτώσεις, έχει πάντως είκοσι ανθρώπους να επιδείξει. Μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει και πάγκο. Ενώ ο Τσίπρας; Για ρωτήστε τον κόσμο για τον πάγκο του. Εδώ δεν ξέρουμε τη βασική του εντεκάδα, τους αναπληρωματικούς του θα θυμόμαστε; 

Στη διαχειριστική ικανότητα έχουν πλέον και οι δύο παρελθόν. Από την οικονομία ως την ασφάλεια και από τα εθνικά ζητήματα ως το κοινωνικό κράτος, όλοι έχουν πλέον άποψη για την ικανότητα των δύο στρατοπέδων να διαχειριστούν έκτακτα ή μακροχρόνια προβλήματα. Για τον Κυριάκο και την ομάδα θα ακούσετε αντιτιθέμενες απόψεις. Υπάρχουν θερμοί υποστηρικτές της ικανότητας του και βίαιοι επικριτές του. Ομως πείτε μου αν ξέρετε έστω και έναν που υποστηρίζει ότι ο Τσίπρας ως πρωθυπουργός ήταν καλός διαχειριστής σε κάτι, σ’ ένα θέμα, σ’ έναν τομέα. Είναι ίσως καλοί στο να επικρίνουν τη διαχειριστική ικανότητα του Κυριάκου, όμως τη δική τους αξιοσύνη ούτε οι ίδιοι τολμούν να τη διαφημίσουν. 

Ακολουθούν οι θέσεις, το κυβερνητικό πρόγραμμα, το τι σκοπεύει να κάνει ο κάθε διεκδικητής μόλις αρχίσει να κυβερνά. Φυσικά ο Τσίπρας θα υποσχεθεί πολύ χρήμα σε όλους, χιλιάδες διορισμούς στο Δημόσιο, κοινωνική δικαιοσύνη γενικώς και… αφοπλισμό των αστυνομικών. Ο Μητσοτάκης θα υποσχεθεί εκ των πραγμάτων λιγότερα και πιο στοχευμένα, δεσμεύεται από το γεγονός ότι ήδη βρίσκεται στην εξουσία. Εξάλλου το συνηθίζει οι υποσχέσεις του να μην ξεπερνούν τις δυνατότητες του κράτους και αθροιζόμενες να μην είναι διπλάσιες του ΑΕΠ. Οπότε το θέμα θα κριθεί στην αξιοπιστία των δύο.

Η πενταετία Τσίπρα είναι δύο χρόνια πίσω, όχι τρεις δεκαετίες. Η θηριώδης απόσταση των τότε λόγων και έργων παραμένει ολοζώντανη στα μάτια των πολιτών. Το πλήγμα αξιοπιστίας που επέφεραν οι Συριζαίοι στον εαυτό τους το 2015-19 δεν έχει διόλου επουλωθεί, ακόμα βγάζει πύον. Η δε ίαση διαρκώς αναβάλλεται από λίαν αμφισβητήσιμες αντιπολιτευτικές επιλογές, τύπου Κουφοντίνα. Αντιθέτως, ο Κυριάκος δεν πρόλαβε να κυβερνήσει. Πριν καν ο στόλος του βγει στα ανοικτά, έπεσε θανατικό σ’ όλους τους στόλους της υφηλίου, άρα και στον δικό του, οπότε αναλώθηκε στην περίθαλψη των πληρωμάτων. Δεν κυβέρνησε, διαχείριση κρίσεων έκανε.

Υπάρχει ασφαλώς ένα ισοζύγιο (θετικό ή αρνητικό) από αυτή τη διαχείριση κρίσεων, θα κριθεί και σ’ αυτό, πλην η αξιοπιστία του για το πώς θα κυβερνούσε σε εποχή κανονικότητας δεν μετρήθηκε. Μένει να μετρηθεί. Ο Τσίπρας πρέπει να πείσει ότι την επόμενη φορά θα είναι το αντίθετο του Αλέξη που βιώσαμε, πρέπει να αποδείξει ότι ο άνθρωπος και τα κόμματα αλλάζουν. Ο Μητσοτάκης δικαιούται να πει ότι οι Ελληνες δεν είδαν ακόμα το πραγματικό του πρόγραμμα να ξεδιπλώνεται. Η αξιοπιστία και η ικανότητα του μετρήθηκαν εν μέρει στην αντιμετώπιση τεράστιων κρίσεων, αλλά όχι στο χτίσιμο του μέλλοντος της χώρας.

Αυτά τα δύο «πακέτα διακυβέρνησης» θα συγκρουστούν, έτσι και πάμε μέσα στους επόμενους μήνες στις κάλπες. Ο καθένας έχει το ελεύθερο να κρίνει ποιο έχει τις πιθανότητες νίκης με το μέρος του και ποιο της ήττας. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News