Πριν λίγες εβδομάδες στην Βουλή, ο Κυριάκος Μητσοτάκης άνοιξε την συζήτηση για την αριστερή παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ. Εκμεταλλευόμενος το σημερινό εκλογικό του ακροατήριο, ο Αλέξης Τσίπρας είπε να αμβλύνει την συζήτηση. Γιατί να συζητάει μόνο για τους αριστερούς όταν μπορεί να οδηγήσει την κουβέντα στην μεγάλη, πράσινη δεξαμενή; Ποιος πραγματικά νοιάζεται για τις παραδόσεις του χώρου του, όταν αυτός δεν είναι αρκετός για να τον επιστρέψει στα κυβερνητικά έδρανα;

Ο τρόπος με τον οποίο ο Τσίπρας επιχειρεί να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε νέο ΠΑΣΟΚ –και τον εαυτό του σε νέο Ανδρέα Παπανδρέου- είναι πλέον υπερβολικά προβλέψιμος. Μόνο που σ’ αυτή τη συζήτηση στην Βουλή η «γραμμή» περί παράδοσης που συνεχίζεται έμπαζε πιο πολύ από ποτέ. Διεκδικώντας την ηγεμονία ολόκληρου του προοδευτικού χώρου, ο Τσίπρας έκανε λογικά άλματα. Η προδικτατορική ιστορία, φυσικά, ενδείκνυται για παρομοιώσεις με το σήμερα, γιατί ο διαχωρισμός ανάμεσα σε καλούς και κακούς (σε αριστερούς και δεξιούς, δηλαδή) ήταν, λόγω συνθηκών, πιο ξεκάθαρος. Αυτόν τον διαχωρισμό επιχείρησε να φέρει και στις μεταπολιτευτικές του παρομοιώσεις: «είμαστε η παράταξη του Κουμή και της Κανελλοπούλου», είπε, θέλοντας να αποδώσει φόρο τιμής στα θύματα της αστυνομικής βίας.

Βέβαια, όταν το 1980 ο Παπανδρέου κλήθηκε ως αξιωματική αντιπολίτευση να σχολιάσει τον θάνατο του Ιάκωβου Κουμή το μόνο που είπε ήταν πως η αστυνομία «ήταν σε θέση να προχωρήσει με ελιγμό τέτοιο, ώστε να αποκοπεί το σώμα των 2.000 εξτρεμιστών και εκεί να τους αντιμετωπίσει», ενώ μιλώντας για τα επεισόδια (6 μόνο χρόνια μετά την πτώση της Χούντας) δεν δίστασε να κάνει λόγο για ευθύνες των διαδηλωτών, για «θλιβερά έκτροπα» τα οποία απέδωσε σε «ομάδες ανεύθυνων στοιχείων». Επιμελώς, ο Τσίπρας απέφυγε να αναφερθεί και στον Μιχάλη Καλτεζά, θύμα αστυνομικής βίας της περιόδου ΠΑΣΟΚ –παρότι τόσο ο Φώτης Κουβέλης όσο και ο Νίκος Κωνσταντόπουλος (πρόσωπα σημαντικά για την παράδοση του κομματός του) βρέθηκαν στην πολιτική αγωγή κατά την δίκη του αστυνομικού που τον πυροβόλησε.

Η μεγαλύτερη προσπάθεια, όμως, εξομοίωσης του brand ΣΥΡΙΖΑ και του brand ΠΑΣΟK ήταν η υπόθεση Κουφοντίνα. Οπως ο πατέρας Μητσοτάκης, λοιπόν, κατηγορούσε τον Ανδρέα Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ και τον Λαλιώτη, έτσι και ο υιός Μητσοτάκης κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον Τσίπρα πως «κάνει πλάτες» στους τρομοκράτες. Να ένας τρόπος να απευθυνθεί κανείς στον παλιό, τον ορθόδοξο πασόκο που θυμάται την πόλωση που επικράτησε στη χώρα στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απέφυγε να αναφέρει, προφανώς, πως ο Πάνος Καμμένος, ο συγκυβερνητής για τον οποίο ποτέ δεν έκανε την αυτοκριτική του, ήταν ένας εξ αυτών που απέδιδε τις ίδιες ακριβώς κατηγορίες -κι ας προσπαθεί τώρα να τις ρίξει αποκλειστικά σε πεθαμένους.

«Ξέχασε», όμως, να αναφέρει και κάτι ακόμα. Σε εκείνη την ιστορική συνεδρίαση στην Βουλή μετά την δολοφονία Μπακογιάννη, το δύσκολο 1989, δεν ήταν μόνο ο Φλωράκης και ο Κύρκος που διαχώρισαν την θέση τους από την τρομοκρατία. Ο Παπανδρέου, διασχίζοντας την Ολομέλεια, συλληπήθηκε τότε τον Μητσοτάκη από κοντά, με μια χειραψία που έδωσε το σύνθημα πως ό,τι κι αν έχει γίνει, όσα λόγια κι αν ειπωθούν μεταξύ δύο πολιτικών αντιπάλων, υπάρχουν στιγμές που υπερβαίνουν τα πάντα –και εκείνη ήταν μια από αυτές.

Αυτή την ιστορική στιγμή της ελληνικής Βουλής, την θυμήθηκε μόνο η πλευρά Μητσοτάκη –και μόνο για την στάση των δύο αριστερών ηγετών. Ο Τσίπρας, που θέλει να κουβαλήσει στην πλάτη του την Αριστερά, την Κεντροαριστερά και όλες τις λοιπές προοδευτικές δυνάμεις, δεν βρήκε μια λέξη να πει για την στάση κανενός εξ αυτών. Στην πραγματικότητα, ο πολιτικός που καυχιέται πως ενώνει την προοδευτική παράταξη υπό την σκέπη του ΣΥΡΙΖΑ, ποντάροντας στο μικρό ποσοστό του Κινήματος Αλλαγής, δεν έχει την παράδοση ούτε του αριστερού διδύμου των ελληνικών ΚΚ (τις αναφορές στον Κύρκο, δε, τις αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι), ούτε του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Χρησιμοποιεί μόνο τα κομμάτια που τον συμφέρουν, όποτε τον συμφέρουν. Στρεβλά, χοντροκομμένα, χωρίς λογική ή ειρμό. Το κυριότερο; Κανείς από όλους τους μεγάλους του παρελθόντος δεν θα επέτρεπε «ναι μεν, αλλά» σε ζητήματα που αφορούν βία. Κανείς τους δεν θα έβγαζε κόσμο στον δρόμο εν μέσω πανδημίας. Κανείς δεν θα κατέφευγε σε τρικ δεκαετίας για να ενισχύσει την πολιτική του επιρροή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο ΣΥΝ της νέας εποχής –ούτε καν αν γυρίσει στο 3% δεν θα θυμίζει κάτι από τον πρόγονό του. Είναι το κόμμα που η πολιτική παράδοση πάει για να μουτζουρωθεί, να παραμορφωθεί και να πεθάνει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News