«Οσο για εμάς τους περιλειπόμενους και περίλυπους, ας εκτιμήσουμε το κλίμα που επέβαλε η εκδημία της και ας προσπαθήσουμε πιο πολύ το κλίμα αυτών των ημερών, το κλίμα που μας έφερε πιο κοντά, όσο μπορούμε, να το διατηρήσουμε, κρατώντας έναν εχθρό, την υποτροπή της βασικής νόσου της πολιτικής ζωής που είναι ο διχασμός και η υπερένταση, όσο πιο μακριά γίνεται. Αυτή θα είναι τήρηση της μεγαλύτερης παρακαταθήκης προς τη Φώφη Γεννηματά που μας χαμογελάει γενναιόδωρα σήμερα εδώ, στη Μητρόπολη Αθηνών, από τη φωτογραφία της. Αιωνία της η μνήμη!».

Ολοι στάθηκαν στα όσα είπαν τα παιδιά της Φώφης στη νεκρώσιμη ακολουθία της μητέρας τους· είναι λογικό, δύσκολα μπορείς να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση τους, να πρέπει να πεις δυο λόγια μέσα σε έναν κατάμεστο από θλίψη, πολιτική ισχύ και τηλεοπτική κάλυψη καθεδρικό ναό και αυτό το «αντίο, μαμά» ήταν ένα εθνικό σφίξιμο της καρδιάς. Ομως σε όρους πολιτικής, η κατακλείδα του επικήδειου που εκφώνησε ο Κωνσταντίνος Τασούλας, Πρόεδρος της Βουλής, είναι κάτι στο οποίο θα πρέπει να σταθούμε όλοι. Και κυρίως όσοι στέκονταν απέναντι σε αυτά τα τρία παιδιά στην εκκλησία.

Διότι δεν μπορεί, ρε παιδί μου, δεν μπορεί να νιώθεις αυτό το σφίξιμο στην καρδιά, δεν μπορεί να είσαι τόσο αναίσθητος που να έχεις ακούσει αυτό το «αντίο μαμά» και μετά να επιστρέφεις στην εχθροπάθεια, στον τοξικό λόγο, στις διαταγές προς τον οχετό των social media, στις φαιδρές λασπομαχίες στα τηλεοπτικά πάνελ —σε αυτά που, όπως σωστά είπε ο κ. Τασούλας ενθυμούμενος το πρώτο ιατρικό ανακοινωθέν του «Ευαγγελισμού» για τη Φώφη Γεννηματά, συνιστούν τη «βασική νόσο» της πολιτικής ζωής μας.

Ποιος, αλήθεια, ύστερα από αυτό το σοκ, θα έχει τόσο σκληρή καρδιά να αρχίσει ξανά τον πόλεμο;

Δεν λέω ότι επειδή έφυγε όπως έφυγε η Φώφη πρέπει να σταματήσει να χτυπά και ο πολιτικός παλμός της χώρας. Αλλά, ρε παιδί μου, γιατί μετά από όλο αυτό να είναι ανάγκη να επανέλθει ο γνωστός πολιτικός σφυγμός της υστερίας, με τις οργίλες αναρτήσεις και τις διαπρύσιες ανακοινώσεις, με τις καταγγελίες για το κάθε τι και τις λοιδορίες για το κάθε έναν, με τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, τις υπερβολές και τους θλιβερούς λαϊκισμούς;

Ακόμα και αν είναι δύσκολο να συγκρατήσεις τους παλιάτσους που τα περισσότερα κόμματα λίγο ή πολύ έχουν —αν και ακόμα και αυτούς έχει αποδειχτεί πως μπορείς να τους βάλεις κάποια στιγμή στο περιθώριο—, ακόμη και αν υπάρχουν μηχανισμοί που βγάζουν μεροκάματα από το μίσος και την ένταση, ας το αναλογιστούν τουλάχιστον αυτοί οι ευάριθμοι πολιτικοί αρχηγοί που ήταν μέσα στη Μητρόπολη Αθηνών αυτό το μεσημέρι της παραμονής της εθνικής επετείου.

Ο χρονισμός είναι ιδανικός: Τα παιδιά που μίλησαν μπροστά στους πολιτικούς για τη χαμένη τους μαμά, οι πολιτικοί που τα άκουσαν —κάποιοι, ακόμα και οι πιο νάρκισσοι, δεν μπορεί, θα δυσκολεύτηκαν να μείνουν παγερά ανέκφραστοι και ανεπηρέαστοι— η εθνική επέτειος, η μνήμη ενός συλλογικού «όχι», του σαλπίσματος ενός αγώνα απέναντι σε έναν θεωρητικά παντοδύναμο εχθρό.

Ας σκεφτούν τώρα ότι αυτός ο φαινομενικά ανίκητος εχθρός είναι η βασική μας πολιτική νόσος. Και ας μην την αφήσουν να υποτροπιάσει. Αρκετά δεν μας ταλαιπώρησε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News