Μια φωτογραφία με τον πλανητάρχη μετά των συζύγων, είναι απαραίτητο να υπάρχει και στο υπηρεσιακό και στο οικογενειακό άλμπουμ κάθε Έλληνα πρωθυπουργού. Τι να κάνουμε, έτσι λειτουργεί ο κόσμος μας. Κι αν (για να βγει αυτή η φωτογραφία) το πρωθυπουργικό ζεύγος πρέπει να περιμένει στο προθάλαμο κανένα μισάωρο, είναι μέσα στην άσχημη ρουτίνα του επαγγέλματος. Το ίδιο ακριβώς είχε κάνει και ο Αλέξης με την Περιστέρα για να βγάλει μια φωτογραφία με το ζεύγος Ομπάμα. Το είπε ο ίδιος την Παρασκευή στην Κεντρική του Επιτροπή, συμπληρώνοντας ότι «μετά απ’ αυτό δεν ξαναπήγα».

Ομολογουμένως το συστηματάκι είναι κομμάτι κουραστικό για τα ηγετικά ζεύγη μικρών χωρών. Τους βάζουν στην ουρά να ξεροσταλιάζουν (μέσα στα κουστούμια τους αυτοί, μέσα στις τουαλέτες τους εκείνες) για μια χειραψία κι ένα κλικ 30 δευτερολέπτων στα όρθια με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και την γυναίκα του. Αλλά πώς αλλιώς θα γινόταν δηλαδή; Ο Μητσοτάκης σήμερα (όπως και ο Αλέξης χθες) δεν είναι ηγέτης ούτε της Ρωσίας, ούτε της Κίνας, ούτε της Ινδίας, ούτε της Γερμανίας, που έχουν προτεραιότητα για ευνόητους λόγους. Είναι της Ελλάδας, άρα μπήκε στην γραμμή και έκανε την απαραίτητη υπομονή ώσπου να ‘ρθει η σειρά του.

Κάποιος έλλην καφενόβιος εθνικός τσαντίλας ή αντιιμπεριαλιστής ή ακραίος επαναστάτης θα μιλήσει για ξεφτίλα και ντροπή. «Να περιμένει ο Πρωθυπουργός μας μια ολόκληρη ώρα για να βγάλει μια φωτογραφία με τον Τραμπ; Αίσχος. Ούτε προτεκτοράτο να ήμασταν». Αυτό όμως που ο αψίκορος εθνικοαπελευθερωτής θα ονομάσει εθνική ξεφτίλα, τα υπουργεία Εξωτερικών όλου του κόσμου το ονομάζουν απλώς «πρωτόκολλο». Ο οικοδεσπότης Τραμπ θα φωτογραφηθεί με όσους ξένους ηγέτες βρέθηκαν στην χώρα του για την γενική συνέλευση του ΟΗΕ και επιθυμούν να το κάνουν. Αν δηλώσουν πενήντα πρόεδροι και πρωθυπουργοί, θα φωτογραφηθεί στην σειρά και με τους πενήντα. Θέλει τον χρόνο του αυτό.

Κανένας Αμερικανός δεν υποχρεώνει κανέναν ηγέτη να βγάλει φωτογραφία με το Προεδρικό ζεύγος του. Η συμμετοχή είναι προαιρετική. Είναι όμως εντός του πρωτοκόλλου. Ασφαλώς ο Μητσοτάκης (και ο Αλέξης παλιότερα) θα μπορούσε να πει «βαριέμαι να περιμένω τόση ώρα, δεν πάω», αλλά αυτό θα ήταν κάτι θεσμικά παράταιρο. Εκτός αν έδινε πολιτική χροιά στην άρνηση του ή διαπραγματευόταν μέσω της διπλωματικής οδού να είναι από τους πρώτους που θα σταθούν μπροστά στον φακό δίπλα στον πλανητάρχη. Εδώ γελάνε. Οπότε έπραξε ό,τι και όλοι οι υπόλοιποι συνάδελφοι του. Περίμενε. Στο κάτω-κάτω, αυτή είναι η δουλειά του.

Όλη αυτή η συζήτηση δεν θα γινόταν (όπως δεν έγινε δεκαετίες τώρα που τα πρωθυπουργικά μας ζεύγη φωτογραφίζονταν με τα προεδρικά στην Νέα Υόρκη) αν δεν επενέβαινε ο Αλέξης με το γνωστότατο αυθάδες ύφος του. Με ειρωνεία που παλιότερα περνιόταν για αχαστοσύνη (συγγνώμη για τον νεολογισμό) αλλά σήμερα απλώς προκαλεί λύπηση, έφτυσε εκεί που ο ίδιος έγλειψε, μόνο και μόνο για να αποδομήσει την επίσκεψη Κυριάκου στις ΗΠΑ. Χλεύασε την μία ώρα που περίμενε ο πρωθυπουργός στον προθάλαμο, αφήνοντας να αιωρείται μια έμμεση κατηγορία αποτυχίας της επίσκεψης ή και υποτέλειας του έλληνα πρωθυπουργού έναντι του Τραμπ. Πανέξυπνη αντιπολίτευση και κυρίως… ακριβοδίκαιη.

Δεν είπε βέβαια «εγώ δεν θα το έκανα», πώς να το πει αφού το χει κάνει; Είπε όμως «εγώ δεν ξαναπήγα», υπονοώντας ότι και πάλι έκανε έμμεση αντίσταση στο σάπιο σύστημα ο Αλέξης, ενώ προφανώς ο Κυριάκος «θα ξαναπάει». Κι εκεί άρχισε τα «φανταστείτε να ήμουν εγώ στην θέση του και να μου είχε ακυρώσει ο Τραμπ, τι θα είχε γίνει.» Αντιπολίτευση με υποθετικό λόγο δευτέρου είδους (το απραγματοποίητο) που μαθαίναμε κάποτε στα φροντιστήριο αγγλικών μας. Αλλά κυρίως, αυτή την αδυναμία τους να συνειδητοποιήσουν την απομάκρυνση τους από την εξουσία, πρέπει να την κοιτάξουν. Κοντεύουν τρεις μήνες πια…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News