Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έφτιαξε το ΠΑΣΟΚ το 1974, είχε μια πρωτοποριακή ιδέα για την οργανωτική του ανάπτυξη. Την «αυτοργάνωση». Ξεχασμένος πια όρος. Η Δεξιά είχε υποτυπώδεις ή καθόλου οργανώσεις, της έφτανε το μετεμφυλιακό κράτος μέσα από τα δίκτυα του οποίου ασκούσε πολιτική. Η παραδοσιακή Αριστερά είχε πάντα οργανώσεις, αλλά μικρές, σφικτές, στα όρια ή μέσα στην κανονική παρανομία, οι οποίες λειτουργούσαν συνωμοτικά, με τον περιβόητο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και ως πολιτική «πρωτοπορία» των μαζών.

Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα δεν ήταν ούτε δεξιό παρακλάδι του Δημοσίου και της Αστυνομίας,  ούτε γιάφκα της κομμουνιστικής Αριστεράς. Ο ιδρυτής ήθελε μεγάλες μαζικές οργανώσεις σε κάθε γωνιά της χώρας και σε κάθε εργασιακό χώρο, δίχως να τον απασχολεί η ιδεολογική τους συνοχή ή ο δημοκρατικός τρόπος λειτουργίας τους. Το ΠΑΣΟΚ ήταν ένα μεγάλο λαϊκό κόμμα και όποιος ήταν ψηφοφόρος του –αν ήθελε- μπορούσε να είναι και μέλος του δίχως κανένα εμπόδιο. Πρωτοφανή πράγματα για την εποχή εκείνη. Η Δεξιά ανατρίχιαζε και μόνο με την ιδέα ενός σοσιαλιστικού κόμματος με εκατοντάδες χιλιάδες μέλη (επικίνδυνα πράγματα για την καθεστηκυία τάξη), η δε αριστερά ανατρίχιαζε διπλά (δίχως σφικτές διαδικασίες και πολλαπλές κρησάρες, το κόμμα θα γέμιζε χαφιέδες).

Γιατί άραγε θυμήθηκα αυτές τις παλιές ιστορίες, που μόνο στα βιβλία της ιστορίας έχουν πια θέση; Μα δεν τις θυμήθηκα από μόνος μου, ο Τσίπρας μου τις θύμισε. Ο οποίος έχει βάλει το στοίχημα της «αντιστοίχησης» του οργανωμένου ΣΥΡΙΖΑ με τους ψηφοφόρους του. Κοντολογίς θέλει να εγγράψει 180.000 μέλη στον καινούριο ΣΥΡΙΖΑ, αν η φιλοσυριζαϊκή αρθρογραφία όλο και κατεβάζει τον αρχικό στόχο ως τις 100.000. Έλα όμως που οι σημερινές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούν με τον παλιό παραδοσιακό (βαθύτατα κομμουνιστικό) τρόπο. Για να γίνει κανείς μέλος πρέπει να εξεταστεί για τις γνώσεις και την προσήλωση του, να έχει έγγραφες εγγυήσεις από παλιά μέλη του κόμματος και πάλι δεν είναι βέβαιο ότι θα του επιτραπεί.

Τι κι αν το κόμμα στο μεταξύ ακολούθησε μνημονιακότερη πολιτική από τον  Σαμαρά και πιο φιλοαμερικανική πολιτική από τον Καμμένο; Το ιερό παραμένει ιερό και για να μπει κανείς μέσα πρέπει να ξέρει τα τροπάρια και να ‘χει ταχθεί στην υπηρεσία του Θεού. Αυτά τα «ανοίγω την πόρτα, βάζω μια υπογραφή και γίνομαι μέλος κόμματος της Αριστεράς» στο μυαλό τους είναι τρελά πράγματα. Ακόμα πιο τρελά είναι τα «κάνω μια ηλεκτρονική αίτηση από το σπίτι μου και γράφομαι». Τα παλιά στελέχη του 3% (κι ας ανήκαν στην ανανεωτική Αριστερά) ή οι 53 του Τσακαλώτου έχουν στηθεί στις εξώπορτες των οργανώσεων κρατώντας το αριστερόμετρο. Αυτοί δεν θέλουν οργανώσεις-σφραγίδες με 200 μέλη που δεν θα πηγαίνουν στις εβδομαδιαίες διαδικασίες ιδεολογικής και πολιτικής ενημέρωσης. Αντιθέτως, ο Αλέξης τις θέλει πάρα πολύ. Του φτάνει και του περισσεύει να γραφτούν οι χιλιάδες καινούριοι για να τους δείξει, να στείλουν αντιπροσώπους στο συνέδριο που θα μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε νέο ΠΑΣΟΚ και να τον ψηφίζουν στις βουλευτικές και δημοτικές εκλογές.

Και πώς λοιπόν θα ξεπεράσει ο Αλέξης το αριστερόμετρο που έχει στυλωθεί στην πόρτα κάθε παλιάς του οργάνωσης; Ναι, καλά το καταλάβατε: για μια ακόμη φορά αντιγράφει το ίνδαλμα του, τον Ανδρέα Παπανδρέου. Υιοθέτησε την αυτοργάνωση στον ΣΥΡΙΖΑ. Έδωσε το δικαίωμα σε κάθε δεκαπέντε καινούργια μέλη να συγκροτούν δική τους ξεχωριστή οργάνωση και να μην μπαίνουν στις διαδικασίες αξιολόγησης από τα στελέχη των παλιών οργανώσεων. Κι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται αυθόρμητα βεβαίως βεβαίως. Αν σε μια γωνιά του δρόμου υπάρχει μια παλιά οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ που ελέγχεται από τους 53, ο Ραγκούσης και η Μαριλίζα θα φέρουν 15 παλιούς Πασόκους και θα τους φτιάξουν άλλη οργάνωση ΣΥΡΙΖΑ στην απέναντι γωνιά. Απλά πράγματα. Και στο συνέδριο, η καινούρια οργάνωση που θα εγγράφει αθρόα, θα στείλει τρεις αντιπροσώπους ενώ η παλιά έναν μόνο. Έτσι φτιάχνονται οι φιλοπροεδρικοί συσχετισμοί.

Δεν παύω πάντως να απορώ από πού ξεθάβει ο Αλέξης όλα τα παλιά κιτάπια και χούγια του Ανδρέα. Μήπως έχει μυστικοσύμβουλο κανέναν από τους γιούς του; Αλλά μπα, εκείνοι δεν τα θυμούνται αυτά. Διότι να αντιγράφει τους λόγους και τα συνθήματα του εντάξει, μέχρι όμως και τα οργανωτικά του σχήματα που –ειρήσθω εν παρόδω- κράτησαν ως το 1976-77 μόνο; Μένω άφωνος. Και βέβαια, ουδέποτε ο Αλέξης μίλησε για αυτοργάνωση. Στα μουλωχτά τους το φέρνει το πακέτο, μπας και δεν το καταλάβουν οι παλιοί του σύντροφοι

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News