Γέμισε πρωί – πρωί το Facebook με παιδικές πλατούλες και κρεμασμένα σακίδια. Γέμισε και με ευχές για καλή σχολική χρονιά. Αν και τα τελευταία χρόνια, την αίσθηση της επιστροφής στο σχολείο την έχω από τα μέσα Αυγούστου, ακόμα και εγώ που ούτε στο σχολείο επιστρέφω ούτε έχω παιδιά. Βλέπετε, αρκετοί φίλοι που πλέον ζουν εκτός ελληνικών συνόρων, γυρίζουν αμέσως μετά τον Δεκαπενταύγουστο στην έδρα τους για να προφτάσουν την έναρξη των σχολικών μαθημάτων που στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης ξεκινούν πιο νωρίς (μία, ακόμα και δύο εβδομάδες) από ό,τι στην Ελλάδα. Πάνω που πάω να λυπηθώ «τα παιδιά του εξωτερικού» για το «μικρό καλοκαίρι» τους, έρχονται ξανά για τις φθινοπωρινές διακοπές τους, συνήθως μέσα στον Οκτώβριο ή πάνε για σκι (με εκπαιδευτικούς και γονείς) στα μεγάλα χιονοδρομικά κέντρα, και τότε βρίσκομαι να λυπάμαι τα Ελληνάκια που στο δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα δεν απολαμβάνουν τέτοιες «πολυτέλειες» παρά πρέπει να περιμένουν τα Χριστούγεννα για λίγες μέρες ξεκούρασης.

Παρακολούθησα πρόσφατα μια συζήτηση για την έναρξη της σχολικής περιόδου στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες. Σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι γονείς υποστήριζαν ότι και εδώ τα σχολεία θα έπρεπε να ανοίγουν πιο νωρίς. Αυτό θα τους διευκόλυνε. Ενώ τώρα, αν δεν υπάρχουν παππούδες και γιαγιάδες διαθέσιμοι και πρόθυμοι να αναλάβουν τα παιδιά τις ώρες που εκείνοι βρίσκονται στη δουλειά τους, δεν ξέρουν τι να τα κάνουν. Αλλοι τα παίρνουν μαζί στο γραφείο, στο μαγαζί ή όπου αλλού εργάζονται (δεν είναι και η καλύτερη λύση), άλλοι τα φορτώνουν σε μαμάδες και μπαμπάδες φίλων που δεν δουλεύουν (ούτε αυτό είναι λύση), άλλοι πληρώνουν κάποιον για να τα απασχολεί και να τα προσέχει (αυτό είναι λύση που κοστίζει).

Θυμάμαι και την αγωνία που είχε πάντα η μητέρα μου, η οποία καθόλου δεν αγαπούσε τις τρίμηνες διακοπές μας. Θεωρώντας υπερβολικά μεγάλο το διάστημα της χαλάρωσης, μας επέβαλε ακόμα και το καλοκαίρι μερικές ώρες διαβάσματος (μία – δύο φορές την εβδομάδα) για να μην χάσουμε την επαφή μας με τα σχολικά βιβλία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μαρτυρικό «πρώτα θα λύσεις τις ασκήσεις σου και μετά θα βγεις για παιχνίδι». Μεγαλώνοντας, και βλέποντας άλλους γονείς να γράφουν τα παιδιά τους σε καλοκαιρινά τμήματα εκμάθησης π.χ. ξένων γλωσσών παραδέχομαι πως είχε τα δίκια της. Οπως δίκιο έχουν, υποθέτω, και οι γονείς που θεωρούν πως το καλοκαίρι όσο μεγάλο και αν είναι πρέπει να είναι καλοκαίρι ανέμελο, που τα παιδιά θα παίζουν και θα ξεκουράζονται.

Θα ακουστούν κατά τη διάρκειά μιας τέτοιας κουβέντας πολλές διαφορετικές γνώμες από γονείς, εκπαιδευτικούς και από τα παιδιά τα ίδια. Αλλος θα επικαλεστεί τη ζέστη του ελληνικού καλοκαιριού και την τουριστική περίοδο, παραμέτρους που μας υποχρεώνουν να ξεκινάμε μαθήματα όσο πιο αργά γίνεται, άλλος θα βρει πιο λειτουργική και αποδοτική την σχολική περίοδο όπως εφαρμόζεται στις χώρες της κεντρικής και της βόρειας Ευρώπης με τις πιο σύντομες αλλά και πιο συχνές διακοπές… Και μέσα σε όλη αυτή την προβληματική ήρθε να προστεθεί η εξαγγελία του υπουργού Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου ότι από του χρόνου το κουδούνι θα χτυπά πιο αργά, στις 9 π.μ., για να… κοιμόμαστε περισσότερο. Και οι γονείς που δουλεύουν; Νέα συζήτηση και αυτή…

Εγώ πάλι θα αλλάξω ελαφρώς το θέμα, ανατρέχοντας σε ένα χρονογράφημα με τίτλο «Το σχολείο» που είχε γράψει ο Κώστας Ουράνης το 1928. Μεταξύ άλλων, διαβάζω: «Θυμάμαι τα μαθητικά χρόνια σα μία οδυνηρή κι αδικαιολόγητη στέρηση ελευθερίας. Σήμερα ακόμα τη βρίσκω αδικαιολόγητη, γιατί, εξετάζοντας τον εαυτό μου, βρίσκω πώς τα μόνα χρήσιμα πράγματα που μου δίδαξε το σχολείο ήταν η ανάγνωση και η γραφή –κι αυτά τα είχα μάθει από τον πρώτο χρόνο».

Αναφέρεται, ο Ουράνης σε ένα σχολείο που περισσότερο σε περιόριζε και σε έκανε να απεχθάνεσαι τη γνώση παρά σε βοηθούσε να διευρύνεις τους ορίζοντές σου. Σας θυμίζει κάτι; Σε εμένα, ναι. Από ένα τέτοιο σχολείο πέρασα, από τέτοια σχολεία περνάνε, φοβάμαι, και σήμερα πολλά παιδιά. Οπότε, τι συζητάμε; Πιο σημαντικό από το πότε ξεκινούν τα μαθήματα είναι πώς γίνονται τα μαθήματα. Η εκ βάθρων εκπαιδευτική μεταρρύθμιση κρίνεται πλέον απαραίτητη. Στο μεταξύ καλά κουράγια στα παιδιά (μικρά και μεγάλα) με τις σάκες και τα σακίδια, οι φωτογραφίες των οποίων γέμισαν φρεσκάδα και το δικό μου Facebook. Καλά κουράγια και στους δασκάλους και τους καθηγητές που αγωνίζονται για να κάνουν το σωστό, ακόμα και αν όλα γύρω τους λειτουργούν λάθος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News