Από την αυταπάτη στην εικονική πραγματικότητα για λίγες ακόμα παραστάσεις με γκεστ σταρ τα απερχόμενα στελέχη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και με ελπίδες ότι η πλασματική εικόνα θα διατηρηθεί «τόσο όσο», ώστε το σκηνικό να γκρεμιστεί στα κεφάλια των επόμενων. Αυτό είναι το πραγματικό κυβερνητικό αφήγημα. Διότι όλοι αντιλαμβάνονται ότι το άλλο αφήγημα, αυτό της εξόδου από τα μνημόνια, είναι ένα κακό αστείο όσο η Ελλάδα είναι εκτός αγορών.

Στην πρωθυπουργική βίλα της Ηρώδου Αττικού το όνειρο-σχέδιο είναι το εξής: καθυστέρηση ώστε όταν αποκαλυφθεί η πραγματικότητα για το επίπεδο της εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία ο λαός να μην τα ρίξει στον Τσίπρα αλλά να αναζητήσει την ευθύνη στους επόμενους και να καλέσει γρήγορα πίσω τον Αλέξη και την παρέα του. Δεξιά παρένθεση και να ‘μαστε πάλι στο Μαξίμου. Γίνεται; Μάλλον όχι.

Ωστόσο, ακόμα και η προσπάθεια να το πετύχουν είναι δυστυχώς πανάκριβη. Αυτό που δεν ξέρουμε ακόμη είναι αν το τελευταίο εξάμηνο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα αποδειχθεί ακριβότερο ακόμα και από εκείνο το δυστυχώς αξέχαστο πρώτο.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε αυτή την εβδομάδα ότι κανένα από τα 16 προαπαιτούμενα της μετα-μνημονιακής επιτήρησης δεν έχει ολοκληρωθεί. «Δεν βαριέσαι, δεν έγινε και τίποτα», θα πείτε. Και στις Βρυξέλλες τα αρμόδια στελέχη θα συμφωνήσουν απόλυτα μαζί σας. Αλλωστε εδώ και μήνες και αυτοί κινούνται σε κλίμα αποστράτευσης και το μότο στους διαδρόμους των Βρυξελλών είναι: «ας τα βρουν οι επόμενοι με τους επόμενους». Δηλαδή η νέα ελληνική κυβέρνηση με τη νέα Κομισιόν που θα προκύψει μετά τις ευρωεκλογές.

Φτάσαμε άραγε στο σημείο να εξάγουμε ανευθυνότητα και πολιτικό καιροσκοπισμό στην ευρωπαϊκή γραφειοκρατία; Πήγε πεσκέσι στις Βρυξέλλες ο φρέντο με το καλαμάκι του κυρ Αλέκου; Αυτό θα ήταν το πραγματικό success story made by ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά το πράγμα είναι μάλλον πιο σύνθετο.

Ενώ η ορχήστρα παίζει τη μουσική του success story ο ελέφαντας που στέκει στο κέντρο του δωματίου είναι το αδιάψευστο γεγονός ότι η Ελλάδα, παρότι βγήκε υποτίθεται από το μνημόνιο, είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που είναι αποκλεισμένη από τις αγορές. Για τα καλά. Μόνη και έρημη.

Αν όμως είναι κανείς φιλότιμος, ακόμη και ελέφαντα μπορεί να στριμώξει κάτω από το χαλί. Αρκεί να κάνει ότι δεν τον βλέπει. Οπως δεν βλέπει τις αποδόσεις των ομολόγων, έτσι δεν βλέπει και την κατάσταση των τραπεζών, τα χρέη του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα (που δεν αποπληρώνονται), τις προσλήψεις και τις αυξήσεις στα δικά μας παιδιά, το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων που δεν εκτελείται κλπ.. Φουσκώνει κάπως το χαλί με όλα αυτά αλλά όπως αποδεικνύεται όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας.

Το συμπέρασμα όμως μας αφορά άμεσα. Βαδίζουμε ήδη με τις ευλογίες των Βρυξελλών (ελέω Σκοπιανού, ποιος ξέρει;) σε μια περίοδο διακινδύνευσης των σκληρών θυσιών αυτής της δεκαετίας. Και αυτό δεν είναι απλό πράγμα. Αποκαλύπτει, πρώτον, μια βαθιά περιφρόνηση για το βιοτικό επίπεδο του μέσου Ελληνα. Οσων πλήρωσαν τον λογαριασμό της κρίσης και τώρα βλέπουν με απορία την πολιτική του «σου παίρνω 10 για να σου δώσω πίσω 1», που λέει και η Φώφη, να μετατρέπει τις θυσίες τους σε προεκλογικά επιδόματα και διορισμούς.

Δεύτερον, το χειρόφρενο στις μεταρρυθμίσεις και η παροχολογία βοηθούν ίσως την προεκλογική καμπάνια της κυβέρνησης αλλά βλάπτουν όλους τους υπόλοιπους. Διότι μπορεί να ελπίζουν στο Μαξίμου ότι με τη χώρα εκτός αγορών τα λεφτά του μαξιλαριού θα εξαντληθούν και οι επόμενοι θα αναγκαστούν να ζητήσουν μνημόνιο (μπας και υλοποιηθεί το σενάριο της παρένθεσης που ποτέ δεν επιβεβαιώνεται) αλλά αυτό είναι ένα απροκάλυπτα κυνικό πολιτικό πρότζεκτ. Και όσοι το χρηματοδοτούν με τους φόρους που πληρώνουν, δηλαδή οι μέσοι Ελληνες, έχουν αρχίσει να χάνουν την υπομονή τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News