Κατά τη διάρκεια της πανδημίας λίγοι αξιωματούχοι ξεχώρισαν με τον δημόσιο λόγο τους. Ενας από αυτούς ήταν ο Ντράγκι.

Εν μέσω πανδημίας, λοιπόν ο σούπερ Μάριο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αιφνιδίασε, όπως είχε κάνει στο παρελθόν με τα μηδενικά επιτόκια. Είπε τα πράγματα με το όνομα τους χωρίς «ναι μεν και αλλά» και έβαλε στο τραπέζι το ενδεχόμενο διαγραφής μέρους των χρεών της πανδημίας για να βοηθηθεί η ισότιμη ανάκαμψη.

Σήμερα λοιπόν ο 73χρονος Ντράγκι, που είπε το περίφημο «Whatever it takes» για να διασωθεί το ευρώ κόντρα στον δογματισμό μιας άλλης ψυχής, του Σόιμπλε, πίσω στο 2012, καλείται στην πολιτική για να διασώσει την Ιταλία. Να ηγηθεί δηλαδή της πατρίδας του, που μετρά αμέτρητες πληγές στην οικονομία της, και όχι μόνο, από την μάστιγα του κορονοϊού και θα αποκτήσει πολύ περισσότερες.

Η είδηση της ανάθεσης εντολής στον Ντράγκι για σχηματισμό κυβέρνησης, χαροποίησε τις αγορές, τους λογικούς και προοδευτικούς της ευρωζώνης που έβλεπαν με τρόμο το σόου των λαϊκιστών τα τελευταία χρόνια, τη συμπαθή κοινότητα των οικονομολόγων και πάει λέγοντας. Θεωρητικά θα έλεγε κανείς πως πρέπει να χάρηκαν στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο, και στους άλλους «δύσκολους» του σκανδιναβικού Βορρά αλλά και στη Φρανκφούρτη, την έδρα της ΕΚΤ.

Για την τελευταία θα συμφωνούσα. Για τους τρεις πρώτους δεν θα έβαζα και το χέρι στη φωτιά.

Η πρώτη πρόκληση για τον Ντράγκι είναι να σχηματίσει μια ισχυρή, ικανή και βιώσιμη κυβέρνηση σε μια χώρα που τα πολιτικά άκρα είναι ισχυρά ώστε να εξασφαλίσει τις καλύτερες συνθήκες αξιοποίησης των 220 δισ. ευρώ που έχει να λαμβάνει η Ιταλία από τα κοινοτικά ταμεία για να ανακάμψει από το σοκ της πανδημίας.

Οι τεχνοκράτες πάντα καλούνται από τους πολιτικούς για να βγάλουν «το φίδι από την τρύπα». Βέβαια, συνήθως οι πολιτικοί δεν τους αφήνουν και πολύ… μόλις δουν ότι αρχίζουν να στρώνουν το έδαφος, συνήθως τους «ντριπλάρουν». Το ζητούμενο είναι εάν ο Ντράγκι θα έχει το χρονικό διάστημα που απαιτείται για να κάνει η δύσκολη δουλειά. Είναι βέβαιο ότι, μόλις σβήσουν τα φώτα της πανδημίας, θα ενταθούν οι πιέσεις για εκλογές στη γειτονική χώρα.

Το πιθανότερο είναι όμως ότι στην διάρκεια της θητείας του ο Μάριο δεν θα χαριστεί στους παλιούς του φίλους, ούτε στους εχθρούς του, όταν θα πρέπει να ληφθούν δύσκολες αποφάσεις για την διαχείριση των οικονομικών επιπτώσεων της πανδημίας στην ευρωζώνη. Whatever it takes για μια ακόμη φορά, μόνο που τώρα θα μιλάμε για διαγραφές χρεών, αμοιβαιοποίηση χρέους, μεταχρονολογήσεις και στήριξη άνευ όρων ακόμη και με μη συμβατικούς τρόπους και μηχανισμούς που δεν θα βρει κανείς στα «καταστατικά» ή στο DNA των ευρωπαϊκών θεσμών αλλά και πολλών, πλούσιων, ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

Με την Ευρώπη όμως να υποφέρει από έλλειμμα ηγεσίας, ίσως δεν θα αποδειχθεί δύσκολο μια συγκροτημένη προσωπικότητα όπως ο Ντράγκι, βαθύς γνώστης της οικονομίας και των αγορών, υπέρμαχος της χορήγησης ταχείας αντιβίωσης για να καταπολεμηθεί άμεσα το πρόβλημα, να καταστήσει δημοφιλείς στον κόσμο τις θέσεις του στις κρίσιμες πολιτικές μάχες που έρχονται στις μετα-πανδημικές Συνόδους Κορυφής. Το να γνωρίζεις πολλά, κυρίως πώς λειτουργεί το σύστημα μπροστά, αλλά, πρωτευόντως, πίσω από τις κλειστές πόρτες, είναι ένα ανεκτίμητο πολιτικό κεφάλαιο σε τέτοιες περιπτώσεις. Οπως είναι επίσης τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο για μια χώρα να κυβερνάται από μια προσωπικότητα που οι αγορές σταματούν για να την ακούσουν.

Διαφαίνεται επίσης ότι και η διάδοχος του Μάριο Ντράγκι στην ΕΚΤ, η γλαύκα Κριστίν Λαγκάρντ, συμπλέει με τον προκάτοχό της ως προς το επείγον και τον γενναιόδωρο χαρακτήρα που πρέπει να έχουν οι οικονομικές αποφάσεις της ευρωπαϊκής ηγεσίας για να μη διαλυθεί το σύστημα την επομένη. Και είναι δεδομένο ότι η κεντρική τραπεζίτης του ευρώ, που επίσης οι αγορές σταματούν για την ακούσουν, είναι ένας πολύτιμος σύμμαχός του στα φόρα των ηγετών…

Εγιναν λοιπόν οι τραπεζίτες σοσιαλιστές; Οχι.

Οταν όμως οι πολιτικοί, είτε γιατί δεν μπορούν, είτε γιατί δεν θέλουν, δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, η ορθή λογική προσωπικοτήτων όπως ο Ντράγκι μπορεί και να φαντάζει ως σοσιαλισμός – ακόμη και όταν προσπαθεί να διασώσει καταρχάς επιχειρήσεις, που όμως απασχολούν κόσμο και… ψηφοφόρους. Οπως άλλωστε ο ίδιος έχει πει «το να στερείται ένας νέος το μέλλον του αποτελεί μία από τις πιο βαριές μορφές ανισότητας»…

Κάποιες φορές στην Ιστορία, άλλωστε, τα στερεότυπα υπάρχουν απλώς για να σπάνε. Μία νέα μάχη μεταξύ ευρωπαϊκού Βορρά και ευρωπαϊκού Νότου ίσως μόλις αρχίζει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News