Σήμερα ξεκινάει άλλη μία σχολική χρονιά. Μαθητές, γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές, διευθύνσεις, υπηρεσίες του υπουργείου και Οργανισμοί, ρίχνονται στη μάχη της «μόρφωσης» των μικρών Ελλήνων.

Αναμφισβήτητα, η Παιδεία είναι σπουδαία υπόθεση. Το ίδιο και η Εκπαίδευση ως σύστημα. Και το αποτέλεσμα, το πιο ενδεικτικό μέγεθος για την ποιότητα μίας κοινωνίας. Γι αυτόν ακριβώς, τον λόγο, πασχίζουν οι οικογένειες να αδράξουν όλες τις ευκαιρίες προκειμένου να δώσουν ό,τι καλύτερο μπορούν στα παιδιά τους.

Εδώ λοιπόν, έχει σημασία να δούμε δύο πράγματα: το ένα είναι τι καταφέρνουμε με την ελληνική Εκπαίδευση και το άλλο, πόσα ξοδεύουμε για να το πετύχουμε.

Ως προς το μέγεθος του «ωφέλιμου έργου», θα πρέπει να καταγράψουμε τους δείκτες προσαρμογής και αποτελεσματικότητας του σύγχρονου Ελληνα στην πραγματικότητα που τον περιβάλλει (εγχώρια και διεθνής). Οχι μόνο για τους λίγους αλλά κυρίως για τον μέσο όρο που έχει μετάσχει της «ελληνικής Παιδείας». Και επειδή το κόστος είναι πάντα, συνδεδεμένο με τις δυνατότητές μας, να υπολογίσουμε τι μας στοιχίζει η προσπάθεια.

Δυστυχώς, οι μετρήσεις δεν είναι ανταποδοτικές. Κυριαρχεί ο λειτουργικός αναλφαβητισμός, η ημιμάθεια, η έλλειψη τεχνικής κατάρτισης, η ανεπάρκεια γλωσσικής αγωγής και η ιδεοληψία σε καίρια κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Σε ό,τι αφορά τώρα, το κόστος, ο προϋπολογισμός του υπουργείου Παιδείας -ποτέ δεν δίνονται με ακρίβεια τα στοιχεία- ανταποκρίνεται σε έξοδα φοίτησης για κάθε μαθητή, που κυμαίνονται από 2.000 ευρώ έως 4.500 ευρώ ετησίως. Επιπλέον, τα κεφάλαια που δαπανώνται για την ιδιωτική εκπαίδευση από τις ελληνικές οικογένειες, ξεπερνούν τα 2 δισ. ευρώ και είναι, αναλογικά με τον πληθυσμό, από τα μεγαλύτερα παγκοσμίως!

Παρόλα αυτά, και ως Πολιτεία και ως ιδιώτες, συνεχίζουμε να δαπανάμε χρόνο και χρήμα για ένα πολύ μέτριο αποτέλεσμα. Γιατί το κάνουμε; Προφανώς από αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας και από έλλειψη ενημέρωσης για τους στόχους που θέλουμε να πετύχουμε. Παραδινόμαστε λοιπόν, αμαχητί, σε μία δημόσια Εκπαίδευση αντιπαραγωγική και σε μία ιδιωτική η οποία ακολουθεί την δημόσια, μόνο για να εκμεταλλευτεί την αδυναμία της.

Τι πρέπει να κάνουμε; Πρώτα να καταλάβουμε ότι ξοδεύουμε πολλά χρήματα χωρίς λόγο για να συντηρήσουμε μία «εκπαιδευτική αγορά» ανούσια και ξεπερασμένη. Στη συνέχεια, να απαιτήσουμε από την πολιτεία να μας αποδώσει το «μέρισμα» των δικών μας χρημάτων (φόροι) για την Εκπαίδευση, αφού η ίδια αποτυγχάνει να το διαχειριστεί σωστά.

Η δωρεάν Παιδεία είναι σαφέστατα, ένας μύθος που συντηρείται μόνο για να εξυπηρετήσει τον κρατισμό και τα πελατειακά δίκτυα των κομμάτων. Το Εκπαιδευτικό Σύστημα είναι έντονα ταξικό, αφού το παιδί της φτωχής οικογένειας δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του σχολείου χωρίς υποστήριξη. Επιπλέον, οι πάντες επωμίζονται, σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, συνθήκες μιζέριας και αδιαφορίας από ανθρώπους οι οποίοι θα ήθελαν πολλά αλλά τελικά μπορούν πολύ λίγα.

Σε κάθε περίπτωση, μόνο η απελευθέρωση της Παιδείας από τον στενό έλεγχο του κράτους θα εξασφαλίσει μία πραγματικά ποιοτική εκπαίδευση. Κι αυτό θα συμβεί, όταν οι Ελληνες πάψουν να πιστεύουν τους απατεώνες δήθεν υποστηρικτές του «λαού». Ούτε δωρεάν Παιδεία υπάρχει ούτε και την απολαμβάνει κανείς. Τα δημόσια σχολεία συντηρούνται με τα χρήματα των Ελλήνων που αναγκάζονται να ξοδεύουν άλλα τόσα για να καλύψουν την ανεπάρκειά τους.

Μόνη διέξοδος η αποκάλυψη με αριθμούς. Και μόνη λύση ο ανταγωνισμός μεταξύ των σχολείων και των πανεπιστημίων για να βρούμε τον δρόμο μας. Εναν δρόμο, όπου θα δοθεί η δυνατότητα και στο παιδί της ανήμπορης οικογένειας να οδηγήσει την κούρσα, ισότιμα με του άλλους.

Κάποιος να ξεσηκώσει τον κόσμο εναντίον τους. Είναι ψεύτες και φτηνοί λαϊκιστές -όχι μόνο οι σημερινοί- όποιοι συνεχίζουν να μιλούν για «δωρεάν Παιδεία» στο όνομα του λαού. Δεν υπάρχει τίποτε δωρεάν σε αυτόν τον κόσμο. Παρά μόνο η παραπλάνηση, ο λαϊκισμός και η δημαγωγία της εξουσίας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News