Η φετινή παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην ΔΕΘ -η έκτη από τότε που έγινε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η τρίτη ως Πρωθυπουργός- ήταν η πιο άχρωμη, κοινώς νερόβραστη. Η ομιλία του το βράδυ του Σαββάτου πήγε άπατη, λόγω του αγώνα της Εθνικής του μπάσκετ. Η κυριακάτικη συνέντευξη δεν έβγαλε ούτε μια είδηση, πράγμα σπάνιο. Οι Πρωθυπουργοί και τα επιτελεία τους φροντίζουν κάτι να «δώσουν», έστω έναν πιασάρικο τίτλο. Τίποτα.

Ο Τσίπρας επανέλαβε το success story που ετοιμάζει: η οικονομία πετάει, η ανεργία πέφτει, επενδύσεις έρχονται, οι αγορές μας αγαπάνε, η νέα αξιολόγηση θα κλείσει αμέσως, το ΔΝΤ θα μείνει (αν δεν φύγει), του χρόνου τέτοιες μέρες θα έχουμε βγει από τα Μνημόνια. Και θα πάει στην ΔΕΘ συνοδεία νταουλιών. Λίγο διαφορετικά, βέβαια, από εκείνα που (θα) βάραγε το 2014, αλλά τι πειράζει;

Αφού όλα πάνε πρίμα, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; Ακόμα και οι πιο φιλικές του δημοσκοπήσεις δεν φαίνεται να τα ενστερνίζονται αυτά και οι προβλέψεις δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικές. Μπορεί να ελπίζει ότι αυτό θα αλλάξει σε ένα χρόνο, όταν οι ψηφοφόροι θα εκτιμήσουν όλα αυτά που συμβαίνουν και δεν τα βλέπουν σήμερα.

Όμως, μέχρι να συμβεί αυτό, ο Τσίπρας και οι συν αυτώ θα έχουν να αντιμετωπίσουν έναν πρόσθετο παράγοντα, ανύπαρκτο μέχρι πρότινος. Οι εξελίξεις στο χώρο του Κέντρου (ή της Κεντροαριστεράς) τους ανησυχούν, όπως φάνηκε ολοκάθαρα από όσα είπε ο ίδιος στη συνέντευξη της Θεσσαλονίκης. Τι είπε:

Πρώτον, ότι δεν του αρέσει που είναι πολλοί οι υποψήφιοι για τη αρχηγία. Εξ αντιδιαστολής προκύπτει ότι αυτό είναι καλό για το χώρο αυτό.

Δεύτερον, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον η Κεντροαριστερά. Αλλά αυτό θα κριθεί στην ώρα του και είναι αυτό που προκαλεί τον φόβο του.

Τρίτον, ότι στενοχωριέται που η σημερινή (μικρή) Κεντροαριστερά δεν ανταποκρίνεται στο φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αμέσως μετά το σκηνικό χάλασε: ο Τσίπρας επιδόθηκε σε ένα ρεσιτάλ ύμνων για τον Πάνο Καμμένο, η ερώτηση για τη «συνεργασία» ΣΥΡΙΖΑ-Κεντροαριστεράς έχασκε και όλοι κατάλαβαν γιατί ο Τσίπρας και οι συν αυτώ είναι μέσα σε μια παγίδα χωρίς ελπίδα να ξεφύγουν.

Αυτή ήταν η μοναδική ενδιαφέρουσα πολιτική στιγμή του Τσίπρα στην ΔΕΘ. Και απέδειξε δύο τινά:

1. Οτι η το σφιχταγκάλιασμα με τον Καμμένο είναι τέτοιο που τα υπόλοιπα του «αφηγήματος» (συνεργασία των «προοδευτικών δυνάμεων») είναι πομφόλυγες, τώρα που το άλλο μέρος αποφάσισε να ανασυγκροτηθεί και να ενώσει τα κομμάτια του.

2. Ότι αυτό ακριβώς είναι που τρέμουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν η άλλη πλευρά αποκτήσει νέα ηγεσία, το αφήγημα «ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις» θα πάει αδιάβαστο. Προσπάθησε, λοιπόν, για άλλη μια φορά(και) ο Τσίπρας να το απαξιώσει εν τη γενέσει του.

Εδώ παίζεται πλέον όλο το πολιτικό παιχνίδι. Αν ο χώρος του Κέντρου ή της Κεντροαριστεράς δεν χύσει την καρδάρα με το γάλα την τελευταία στιγμή, στην επόμενη ΔΕΘ ο Τσίπρας θα πάει με πλερέζες. Διότι εν τω μεταξύ θα έχει συνειδητοποιήσει αυτό που λέει η ευαγγελική ρήση (ελαφρώς παραλλαγμένη για τις σημερινές ανάγκες): «Δεινόν προς Κέντρον λακτίζειν».

ΥΓ: Είναι κρίμα που, την ώρα που ο Πρωθυπουργός εγκωμίαζε τον Ανδρέα Παπανδρέου και την αλλαγή που έφερε το ΠΑΣΟΚ, δεν βρέθηκε ένας (μία) δημοσιογράφος να του θυμίσει τι έλεγε γι’ αυτά ο σημερινός του σύντροφος Πάνος Καμμένος (έλεγε αυτά και αυτά για συντρόφους-«τρομοκράτες» του κ. Τσίπρα). Ετσι για να σειστεί το Βελλίδειο συνεδριακό κέντρο από τα γέλια…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News