Ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε πρόσφατα μια λογική διαβεβαίωση, όσο μπορεί να είναι λογικό ό,τι εκπορεύεται από έναν πολιτικό με το δικό του παρελθόν: «όποιος σήμερα σκέφτεται εκλογές δεν μπορεί παρά να είναι ανόητος, όποιος δε τις ζητάει δυο φορές ανόητος», είπε (εδώ).

Δεν πρόλαβε να περάσει ένας μήνας από τη διαβεβαίωση αυτή και τα σενάρια εκλογών επανέρχονται (εδώ). Αυτή τη φορά, μάλιστα, με αφορμή τη διακηρυγμένη άρνηση της  κυβέρνησης της Γερμανίας να δεχθεί οποιαδήποτε ουσιαστική συζήτηση για το ελληνικό χρέος πριν από τις εκλογές, που θα γίνουν στη χώρα αυτή το φθινόπωρο του 2017.

Τι από τα δύο ισχύει; Η διαβεβαίωση ότι δεν θα γίνουν εκλογές (αφού είναι «ανοησία») ή η διοχετευόμενη «απειλή» ότι θα γίνουν, εφόσον προκύψει αδιέξοδο στη διαπραγμάτευση για το χρέος; Ας προσπαθήσουμε να δούμε τα δεδομένα:

1.Μια κυβέρνηση δεν προκαλεί (μόνη της) πρόωρες εκλογές, όταν είναι βέβαιη ότι θα τις χάσει και θα παραδώσει την εξουσία. Στην πολιτική αυτό είναι κανόνας, σχεδόν απαράβατος. Εκτός αν…

2. Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει παραδώσει σχεδόν όλο το οπλοστάσιό της και βρίσκεται σε φάση ραγδαίας φθοράς. Η πορεία αυτή φαίνεται μη αναστρέψιμη.

3. Ποια όπλα της έχουν απομείνει; Η «σύγκρουση με τη διαπλοκή» στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών (είναι εν εξελίξει) και η «ρύθμιση του χρέους» ( άγνωστο το «πώς» και το «πότε»). Ακόμη κι αν καταγάγουν οριστική νίκη έναντι των παλαιών καναλαρχών και ελέγξουν το τηλεοπτικό τοπίο με τους Καλογρίτσες (αμφίβολο, διότι η υπόθεση έχει πολλές ακόμη στροφές), ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ γνωρίζουν ότι δεν τους αρκεί, για να το πουλήσουν στη χειμαζόμενη εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως, θα χρειαστεί κάτι άλλο, εν προκειμένω η «μάχη για το χρέος».

Η διοχετευόμενη σήμερα «απειλή» για «σύγκρουση» με τους δανειστές και εκλογές, αν δεν «του δώσουν» το χρέος αποτελεί άλλη μια από τις συνήθεις μπλόφες του, η οποία εν προκειμένω χρειάζονται για να υποστηρίξουν ψυχολογικά τους καταπτοημένους βουλευτές του

Ο κ. Τσίπρας γνωρίζει ότι η «μάχη» αυτή δεν πρόκειται να δοθεί φέτος, ίσως ούτε του χρόνου. Όχι μόνο διότι δεν το συζητούν Γερμανία, Ολλανδία (που έχουν εκλογές το 2017) και άλλες χώρες του Βορρά. Αλλά και διότι υπάρχουν και άλλα εμπόδια, τα οποία εξήγησε πρόσφατα ο αντιπρόεδρός του (εδώ), άλλο αν υποχρεώθηκε αμέσως να «τα μαζέψει». Ο κ. Τσίπρας, λοιπόν, γνωρίζει.

Επομένως, η διοχετευόμενη σήμερα «απειλή» για «σύγκρουση» με τους δανειστές και εκλογές, αν δεν «του δώσουν» το χρέος αποτελεί άλλη μια από τις συνήθεις μπλόφες του, η οποία εν προκειμένω χρειάζονται για να υποστηρίξουν ψυχολογικά τους καταπτοημένους βουλευτές του, τώρα που έχουν μερικά ακόμα πακέτα μέτρων (σαν τα γνωστά φιλολαϊκά του Κατρούγκαλου) να ψηφίσουν.

«Εκτός αν…», όπως σημειώσαμε στην πρώτη επισήμανσή μας.

Υπάρχει περίπτωση να μην μπλοφάρει ο κ. Τσίπρας και να καλλιεργεί το σενάριο των εκλογών; Υπάρχει μία. Να έχει καταληφθεί από απελπισία. Να βλέπει, δηλαδή, ότι η κυβέρνησή του έχει πάρει την κάτω βόλτα. Να του λένε οι δημοσκόποι ότι η φθορά είναι τέτοια ώστε δεν υπάρχει σημείο επιστροφής. Κι έτσι να κάνει το απονενοημένο διάβημα, γνωρίζοντας ασφαλώς ότι θα χάσει, αλλά ελπίζοντας ότι θα σώσει «οτιδήποτε αν σώζεται». Ενώ  αν επιλέξει να μείνει μέχρι το τέλος, θα έχει μεν τη νομή της εξουσίας για άλλα δύο ή και δυόμισι χρόνια, αλλά μετά το κόμμα του μπορεί να εξαερωθεί.

Το δίλημμα και η καυτή πατάτα

Το δίλημμα, λοιπόν, είναι ισχυρό. Παραμένει στην εξουσία μέχρι τέλους; Ή λακίζει δια του χρέους, δραπετεύει από τις ευθύνες, πετάει την καυτή πατάτα στον επόμενο και περιμένει την αποτυχία του για να επανέλθει;

Οι εξουσιαστές επιλέγουν σίγουρα το πρώτο, αφού δεν  ξέρουν τι θα (τους) συμβεί, (ότ)αν χάσουν την εξουσία προώρως και οικειοθελώς. Για το δεύτερο θα πιέζουν διαρκώς τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News