Αντιγράφω από γνωστό site αγγελιών: «Ζητείται δασκάλα ή φοιτήτρια του Παιδαγωγικού για καθημερινή μελέτη Ε’ τάξης Δημοτικού. Ωράριο μαθημάτων 14:30 – 18:00, τιμή 200€ μηνιαίως». Υπολογίζω τις ώρες και μου προκύπτει ένα σύνολο  που ξεπερνά τις 70, για κάθε μήνα. Διαιρώ το 200 με το 70 και μου βγαίνει η ώρα διδασκαλίας 2,85 ευρώ!

Συνεχίζω την ανάγνωση και άλλων αγγελιών και παρατηρώ ότι όλες οι τιμές των μαθημάτων για τους δασκάλους που παραδίδουν μαθήματα κυμαίνονται σε παρόμοια επίπεδα. Αναζητώ στη συνέχεια, τιμές σε οργανωμένα κέντρα μελέτης (χωρίς μεταφορά και φύλαξη), ανακαλύπτοντας ότι σε διάφορα γκρουπάκια που σχηματίζονται το κόστος των διδάκτρων υπολογίζεται γύρω στο 1,5 ευρώ την ώρα (60 ευρώ μηνιαίως για 40 ώρες μελέτης που στην πραγματικότητα είναι κανονικό μάθημα).

Ο Βίλχελμ Ράϊχ έγραφε πως «η  ζωή σου θα γίνει ωραία και ασφαλής όταν οι δάσκαλοι των παιδιών σου θα πληρώνονται καλύτερα απ’ τους πολιτικούς»

Αυτή είναι περίπου η εικόνα των αποδοχών για έναν αδιόριστο δάσκαλο ή νηπιαγωγό που αποφοίτησε από την σχολή του και δεν πρόκειται να διοριστεί στο Δημόσιο. Εκτός βέβαια αν αποφασίσει να περιηγηθεί στην Ελλάδα, δηλώνοντας ενδιαφέρον για τα κενά των σχολείων σε απομακρυσμένες περιοχές, με μισθό πρωτοδιόριστου 670 ευρώ (αν μένει σε αντίσκηνο και τρώει σε συσσίτιο του άγονου νησιού, μπορεί να κάνει και αποταμίευση…)

Ο Βίλχελμ Ράϊχ έγραφε πως «η  ζωή σου θα γίνει ωραία και ασφαλής όταν οι δάσκαλοι των παιδιών σου θα πληρώνονται καλύτερα απ’ τους πολιτικούς». Τώρα όμως, δεν συζητάμε πια για αυτό αλλά για το αν θα υπάρχουν δάσκαλοι σε λίγα χρόνια! Αν θα υφίσταται ακόμα και θα στέκεται στα πόδια του ο πτυχιούχος μιας παιδαγωγικής ακαδημίας στην όποια αγορά εργασίας.

Η βαθιά ουσία του θέματος όμως, δεν είναι η επαγγελματική εξαθλίωση και η προλεταριοποίηση του δασκάλου αλλά η κοινωνική και ηθική του απαξίωση από τους έλληνες γονείς. Και στη συνέχεια, από τα παιδιά τους. Μπορεί κανείς να σκεφτεί μερικές αναλογίες και αντιθέσεις, προσδιορίζοντας διάφορες ανάγκες στο σπίτι. Η καθαρίστρια του Σαββάτου αμείβεται με 7 ευρώ την ώρα και ο υδραυλικός τουλάχιστον με 20. Η μαμά ξοδεύει για «nails art», 50 ευρώ και για το ντελίβερι κάθε δεύτερη μέρα (δεν προλαβαίνει να μαγειρέψει) πάνω από 20.

Αν συγκεντρώσει κανείς όλες τις σοβαρές ή αστείες ανάγκες της οικογένειας, θα δει ότι ο προϋπολογισμός για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, βρίσκεται συνήθως, στις τελευταίες θέσεις, μολονότι το ενδιαφέρον για υποστήριξη, εκτός σχολείου αυξάνεται συνεχώς. Τα πάντα βέβαια είναι προσφορά και ζήτηση. Αν είχαμε πολλές καθαρίστριες, ίσως οι τιμές δεν θα παρέμεναν στα 7 ευρώ. Αν δεν είχαμε τόσους δασκάλους τα δίδακτρα θα ήταν πολύ περισσότερα.

Αυτή η χώρα είναι φτιαγμένη από μικρές και μεγάλες φούσκες. Άλλο είναι όμως να σπάει η φούσκα με τα ακίνητα και άλλο με την Παιδεία (δημόσια και ιδιωτική). Και συνήθως αυτό που δεν φαίνεται τόσο κακό είναι και το πιο επικίνδυνο…

Το αποτέλεσμα όμως είναι αυτό που μετράει. Πόσο τελικά κοστολογείται η γνώση και σε τι βαθμό στο μέλλον, θα συνεχίσουμε να προσλαμβάνουμε εξαθλιωμένους οικονομικά δασκάλους, καλύπτοντας σαδιστικά, την δική μας ανεπάρκεια;  Τι θα συμβεί αν η ελληνική κοινωνία  φτάσει σε ένα επίπεδο απόλυτης βαναυσότητας προς οποιανδήποτε πνευματική υπηρεσία, με την βοήθεια  μιας μαζικής αγοράς  που εξυπηρετεί τον λαϊκισμό των εξουσιών;

Μια ρεαλιστική ματιά στη συμπεριφορά του πολιτικού συστήματος απέναντι στην Παιδεία είναι η εξής: Μεθοδεύεται εδώ και δεκαετίες, η αυξανόμενη παραγωγή ακαδημαϊκών πολιτών για να υποστούν στη συνέχεια, τον εξευτελισμό τους. Η χώρα έχει γεμίσει από πτυχιούχους των 450 ευρώ και δασκάλους των 200 ευρώ, οι οποίοι είναι θέμα χρόνου να αλλοτριωθούν πλήρως και να χάσουν κάθε διάθεση για εργασία.

Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι για την απαξίωση τόσων ανθρώπων που ξεγελάστηκαν από τις προσδοκίες τους.

Το να περιμένουμε όμως, από μία κοινωνία που πληρώνει 1,5 και 3 ευρώ την ώρα τον δάσκαλο, να επενδύσει στο μέλλον της, σημαίνει ότι έχουμε χάσει πλέον τον έλεγχο. Σημαίνει ότι έχουμε χάσει κάθε συνέπεια στην κοστολόγηση των αξιών μας και υποκρινόμαστε την ιεράρχησή τους, μεταξύ αλλοτριωμένων επιθυμιών και δυνατοτήτων.

Αυτή η χώρα είναι φτιαγμένη από μικρές και μεγάλες φούσκες. Άλλο είναι όμως να σπάει η φούσκα με τα ακίνητα και άλλο με την Παιδεία (δημόσια και ιδιωτική). Και συνήθως αυτό που δεν φαίνεται τόσο κακό είναι και το πιο επικίνδυνο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News